Τρίτη 5 Απριλίου 2011

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΞΑΝΑΣΦΡΑΓΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Δεν έχουμε πια δύναμη να χαρούμε το Πάσχα που έρχεται γιατί η ψυχή μας έχει κυριευθεί –σχεδόν ολοκληρωτικά– από τη θλίψη. Μια θλίψη που πηγάζει από τις αμετανόητες ενοχές μας, αφού, όχι μόνο συνεχώς αμαρτάνουμε, αλλά και ενεργούμε πονηρά εναντίον του Χριστού μας ή «συνευδοκούμε τοις πράττουσι».
Γίναμε σιγά-σιγά, χωρίς να το “πάρουμε είδηση”, σαν άθεοι «εν τω κόσμω», αφού εκλέγουμε εδώ και μισό αιώνα τους πιο αδιάφορους ή και εχθρούς της Πίστεώς μας ανθρώπους και τους αναθέσαμε και τη δική μας ανατροφή και διαπαιδαγώγηση αλλά και των παιδιών μας.
Έτσι μας φαίνεται απίστευτο, όταν –κάποιες στιγμές, δυστυχώς λίγες– συνειδητοποιούμε το πόσο εξοικειωθήκαμε με το να περιφρονείται και να περιθωριοποιείται ο Χριστός και η –δια της Εκκλησίας– Παρουσία Του στην Πατρίδα μας.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

"ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΜΗ ΚΛΑΙΕΤΕ ΕΠ' ΕΜΕ, ΠΛΗΝ ΕΦ' ΕΑΥΤΑΣ ΚΛΑΙΕΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΥΜΩΝ"

Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια αναπαρίσταται στους ναούς μας η πορεία του Κυρίου μας προς τη Σταύρωση, όπως και κάθε λεπτομέρεια του Πάθους Του. Και μέσα σε όλες τις «λεπτομέρειες» ακούμε και αυτά τα λόγια Του, προς τις γυναίκες που στέκονταν στην άκρη του δρόμου και Τον παρακολουθούσαν να περνάει, οδεύοντας προς το λόφο του Γολγοθά. Τα ακούμε, αλλά, με τη χαρακτηριστική αφροσύνη που μας διακρίνει, τα προσπερνάμε, δεν τους δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία. Όπως κάνουμε και με όλα τα «λόγια» που μας λέει έμπρακτα ο Θεός στη ζωή μας, με όλες τις προειδοποιήσεις Του που τις προσπερνάμε και δεν τους δίνουμε σημασία.
Δεν είναι παράξενο που ένας κατάδικος, ατιμασμένος, βασανισμένος, στο δρόμο για το θάνατο, δεν συγκινείται από τη συμπόνοια των ελάχιστων ανθρώπων που έχουν απομείνει πια με το μέρος του; Δεν θα ‘πρεπε να τις ευχαριστεί αυτές τις γυναίκες που τον θρηνούσαν; Δεν θα ‘πρεπε να θεωρηθούν σαν έπαρση αυτά τα λόγια: μην κλαίτε για μένα, αλλά να κλαίτε για σας και τα παιδιά σας! Ποιος από όσους ήσαν μπροστά ανησύχησε γι’ αυτά τα λόγια; Ποιος αναρωτήθηκε;