Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Η «ΑΛΩΣΗ» ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ


Στην ιστορία των λαών, όπως και στην ιστορία της ζωής του καθενός ανθρώπου ξεχωριστά, έρχεται κάποια ώρα που γίνεται ένα συνταρακτικό γεγονός, είτε καλό είναι αυτό, είτε κακό. Τότε, εμείς οι άνθρωποι, που όλα τα βλέπουμε και τα κρίνουμε επιφανειακά, «αποφαινόμαστε» ότι –άν το γεγονός είναι καλό- ο άνθρωπος είναι «τυχερός», ή –άν το γεγονός είναι κακό- ότι είναι «άτυχος».
Όμως, άν κυττάξουμε τα πράγματα βαθύτερα, τότε βλέπουμε ότι η «τύχη» ή η «ατυχία» είναι δημιουργήματα δικά μας. Στην πραγματικότητα, η ζωή μας «πληρώνει» - συνήθως – για τη «δουλειά» που κάνουμε. Έτσι, κάθε τι καλό που φτάνει να γίνεται φανερό στα μάτια των ανθρώπων, έχει κερδηθεί με κρυφό κόπο και κρυφό αγώνα, ενώ, κάθε πτώση, κάθε καταστροφή, έχει τις ρίζες της πολύ πίσω, σε κάποια μακρινή αρχή συμβιβασμών και παραχωρήσεων, που ενδέχεται κι εμείς οι ίδιοι να την αγνοούμε.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ΕΑΛΩ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ!

Τον προηγούμενο μήνα, γράψαμε για την κατάληξη που είχε ο Ιουδαϊκός λαός που αρνήθηκε το Θεό του και καυχήθηκε γι’ αυτή του την άρνηση.
Αυτό το μήνα είναι η σειρά του εαυτού μας. Του δικού μας λαού. Του λαού που ξεκίνησε ψάχνοντας το Θεό, βρίσκοντάς Τον και αγαπώντας Τον. Του λαού που, στην συντριπτική πλειοψηφία του, συγκατατέθηκε στο να κάνει τη ζωή πάνω σ’ αυτή τη γη να μοιάσει –όσο γίνεται– με τη ζωή και την τάξη της Βασιλείας του Θεού. Γιατί αυτή τη ζωή αγάπησε, Αυτόν τον Θεό αναγνώρισε, αυτήν την δικαιοσύνη ζήτησε και αυτόν τον μοναδικό πολιτισμό δημιούργησε.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Η Ψηλάφησις του Θωμά

Η υπόθεση αυτή διηγείται την πιστοποίηση της Αναστάσεως του Χριστού από τον πιο σκεπτικιστή απ' όλους τους αποστόλους, τον Θωμά, βεβαιώνοντας μέσω αυτού όλους τους επόμενους ανθρώπους -σκεπτικιστές και μη- ότι αυτά που γράφονται στο Ευαγγέλιο περί της Αναστάσεως δεν είναι λόγια ανεύθυνα ή αφελή ανθρώπων εύπιστων και δεισιδαιμόνων, αλλά "...ό εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν..." (Α' Καθολ. Ιωάν.α', 1).
Εδώ, απεικονίζεται το δώμα (πάλι απ' την υπαίθρια όψη του) όπου ήσαν συγκεντρωμένοι όλοι οι μαθητές και μπροστά στην κλειστή θύρα στέκεται ο Χριστός, δείχνοντας την τετρωμένη από τη λόγχη πλευρά Του στον Θωμά, ο οποίος έντρομος και έκθαμβος απλώνει το χέρι.
Η Καινή Διαθήκη δεν διευκρινίζει αν τελικά εψηλάφησε ή όχι ο Θωμάς την πλευρά του Χριστού, γι' αυτό και στην απεικόνιση της σκηνής ο απόστολος παρουσιάζεται απλώς να τείνει το χέρι. Αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία, όση έχει, αφ' ενός η πιστοποίηση πέρα από κάθε αμφιβολία της Αναστάσεως του Χριστού, κι αφ' ετέρου, μέσω αυτής, η πιστοποίηση της αναστάσεως όλων των σωμάτων των ανθρώπων, των ίδιων αυτών σωμάτων τα οποία έζησαν και τα οποία φέρουν τα στίγματα του τρόπου της ζωής του καθενός.
Βυζαντινή ζωγραφική θεωρία, Νινέττα Βολουδάκη
Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1995

Η Ανάστασις

Πουθενά στη Βυζαντινή ζωγραφική δεν απεικονίζεται η συγκεκριμένη στιγμή της Αναστάσεως του Χριστού, γιατί από κανένα δεν έγινε ορατή αυτή η στιγμή. Αυτό επιμένουν να το τονίζουν με κάθε τρόπο και η ζωγραφική και η υμνολογία της εορτής της Αναστάσεως. Κανείς δεν έμαθε πώς και πότε ακριβώς ανέστη ο Χριστός, όπως κανείς δεν έμαθε ακριβώς το πώς συνελήφθη ή πώς ετέχθη, χωρίς να επηρεασθεί η παρθενία της Παναγίας. Αυτά είναι μυστήρια πέρα από το νού των ανθρώπων.