Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΑΓΑΠΗ! ΑΘΑΝΑΤΗ ΛΕΞΗ ΣΕ ΘΝΗΤΑ ΧΕΙΛΗ


Η αγάπη είναι ασφαλώς η ωραιότερη λέξη που αγαπούν να λένε οι άνθρωποι. Μα είναι συγχρόνως και μια λέξη που οι άνθρωποι τη λένε με τόση προχειρότητα και της κάνουν τόση κατάχρηση και τόση νοθεία.
Όταν διαβάζη κανείς τα τρυφερά γράμματα των αγαπημένων και ακούει τις ωραίες εξομολογήσεις και τους όρκους των, όταν βλέπωμε με τα ίδια μας τα μάτια την αληθινά αγαπημένη ζωή των ερω­τευμένων, των αρραβωνιασμένων, των υπαντρεμένων και κείνων που αρχίζουν όμορ­φα και μυστικά να πλέκουν τα ειδύλλιά των, είμαστε έτοιμοι να πιστέψωμε στην ειλικρίνεια της αγάπης και να εγκωμιάσωμε τη δύναμη και την αθανασία της.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Καλός - κακός Λύκος!

Ένας γέρος ινδιάνος Cheroke διδάσκει τον εγγονό του στα θέματα της ζωής.

Μια μάχη μαίνεται μέσα μου”, λέει στο αγόρι.
Είναι μια σκληρή μάχη ανάμεσα σε δύο λύκους. Ένας είναι κακός – είναι κακία, μοχθηρία, μνησικακία, ζήλια, λύπη, τύψεις, λαγνεία, αυτολύπηση, πικρία, δουλικότητα, ψέμα, ψεύτικη υπερηφάνεια, υπεροψία και εγωισμός.
Ο άλλος είναι καλός – είναι ευτυχία, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, ηρεμία, ταπεινοφροσύνη, φιλία, καλή θέληση, συμπάθεια, συμπόνια, ευσπλαχνία, γενναιοδωρία, αλήθεια, κατανόηση και πίστη.
Η ίδια μάχη μαίνεται και μέσα σε εσένα - και μέσα σε όλους τους άλλους ανθρώπους
”.
Το αγόρι σκέφτηκε για λίγη ώρα και μετά ρώτησε τον παππού του :
Ποιος λύκος θα νικήσει τελικά;
Aυτός που τρέφεις…”, απάντησε ο παππούς.

Απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια


Στη ζωή του ο Γέροντας είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια και η ελπίδα του υπήρξε σταθερή προς τον Κύριο, που μεριμνά για τα πλάσματά Του. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τους αφιερωμένους εις την εκκλησιαστική διακονία. Ακούγαμε τον Γέροντα συχνά να απαγγέλη ήρεμα το τροπάριο:
«ν θαλάσσ με πλέοντα, ν δ με βαδίζοντα, ν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον, παγρυπνοντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε...» (Αίνοι ανακομιδής λειψάνων Αγ. Γεωργίου – 3 Νοεμβρίου).

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Εικονογραφικοί τύποι του Προδρόμου


Μετά την Παναγία, ο αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο της Βυζαντινής ζωγραφικής, κι η εικόνα του συνοδεύει, πάντοτε, την εικόνα του Χριστού, ο οποίος ήδη τον κατέταξε σαν τον «μείζονα εν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ. ια’, 91).

Αγίου Αυγουστίνου - Το πρώτο χωρίο της Γένεσης


...
Ναι, ουρανός και η γη υπάρχουν. Φωνάζουν ότι είναι έργα δημιουργημένα, γιατί μεταβάλλονται και ποικίλλουν. Όταν ένα πράγμα «υπάρχει» χωρίς να είναι έργο που κάποιος έφτιαξε, μένει το ίδιο και απαράλλαχτο, όπως ήταν και πριν, χωρίς μεταβολές και τροποποιήσεις.
Φωνάζουν ακόμη ότι δεν δημιουργήθηκαν από μόνα τους: «Υπάρχουμε επειδή μας έχουν δημιουργήσει. Άρα δεν υπήρχαμε πριν να υπάρξουμε – θα ήταν σαν να μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μονάχοι μας τον εαυτό μας». Και η φωνή τους που μιλάει, είναι ακριβώς αυτή που φανερώνει την ύπαρξή τους.
Εσύ είσαι, Κύριε, που τα έφτιαξες: είσαι ωραίος, γι’ αυτό είναι ωραία. Είσαι καλός, γι’ αυτό είναι καλά. Υπάρχεις, γι’ αυτό υπάρχουν. Δεν έχουν όμως ούτε το κάλλος ούτε την αγαθότητά σου, ούτε μιαν ύπαρξη σαν τη δική σου, γιατί εσύ είσαι ο κτίστης τους. Μπροστά σου ούτε ωραία είναι ούτε καλά, αλλά ούτε κάν υπαρκτά.
Το γνωρίζουμε και γι’ αυτό σε τιμούμε και σε δοξάζουμε, και η γνώση μας μπροστά στη γνώση σου είναι άγνοια.
Πώς όμως έφτιαξες τον ουρανό και τη γή;

Αγίου Αυγουστίνου - ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ


ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ
Κύριε, είναι δυνατόν να αγνοείς αυτά που σου λέω ή να βλέπεις μόνο για ορισμένο χρόνο αυτά που γίνονται στο χρόνο;
Τότε γιατί σου τα διηγούμαι όλα τόσο εξαντλητικά; Όχι βέβαια για να τα μάθεις από μένα, αλλά για να κάνω την καρδιά μου και την καρδιά αυτών που με διαβάζουν να ξυπνήσει και να νιώσει λαχτάρα, και όλοι μαζί να πούμε: «μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα».
Το είπα και το λέω ξανά: τα διηγούμαι αυτά από αγάπη για την αγάπη σου. Γιατί και όταν προσευχόμαστε, η αλήθεια λέει: «ο πατέρας σας γνωρίζει αυτό που χρειάζεστε πριν του το ζητήσετε». Όταν παραδεχόμαστε ενώπιόν σου την άθλια ύπαρξή μας με την εξομολόγηση, όταν σε ευγνωμονούμε για το έλεος που μας έδειξες, σου ανοίγουμε την καρδιά μας για να ολοκληρώσεις μέσα μας το έργο σου και να μας λυτρώσεις. Το κάνουμε για να σωθούμε από τη δυστυχία και να βρούμε σε σένα την ευτυχία. Γιατί εσύ μας κάλεσες να γίνουμε «πτωχοί τω πνεύματι», να γίνουμε πράοι, να κλαίμε, να πεινάμε και να διψάμε για δικαιοσύνη, και να είμαστε ελεήμονες, αγνοί και ειρηνικοί.
Να λοιπόν που σου διηγήθηκα πολλά· τόσα μπόρεσα, και το θέλησα γιατί εσύ πρώτος το θέλησες, κι ο σκοπός μου ήταν ένας: να σου εξομολογηθώ, Κύριε και Θεέ μου, «ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού».
Άραγε θα καταφέρω «με τη γλώσσα της γραφίδας μου» να απαριθμήσω όλες τις φορές που ένιωσα τις παραινέσεις σου, το δέος σου, την παραμυθία σου και τις οδηγίες που μου έδωσες για να κηρύξω το λόγο σου και να γίνω χορηγός των μυστηρίων σου στο λαό σου; Κι αν ακόμη έβρισκα τη δύναμη να τα απαριθμήσω όλα ένα προς ένα, θα ‘πρεπε να διαθέσω και την πιο παραμικρή σταγόνα του λιγοστού χρόνου μου.
Είναι πολύς καιρός που με καίει η φλόγα να μελετήσω το νόμο σου, και να σου εξομολογηθώ τη γνώση και την άγνοιά μου, τις πρώτες λάμψεις της φώτισης, που τις χρωστώ σ’ εσένα, κι όσα σκοτάδια απόμειναν, που οφείλονται σε μένα, όσο η δύναμη δεν θα έχει απορροφήσει την αδυναμία. Σ’ αυτό και μόνο θέλω να κυλήσουν οι ώρες μου, όσες μου αφήνει ελεύθερες η ανάγκη του κορμιού για ανάπαυση, η πνευματική εργασία και οι υπηρεσίες προς τους συνανθρώπους, που είναι χρέος μας ακόμη και όταν δεν τις οφείλουμε.
Κύριε και Θεέ μου, «πρόσχες τη προσευχή μου». Είθε το έλεός σου να εισακούσει τον πόθο μου, που δεν ανάβει μόνο για το δικό μου καλό, αλλά για να υπηρετήσει την αδελφική αγάπη. Εσύ βλέπεις μέσα στην καρδιά μου ότι έτσι είναι. Άσε με να σου προσφέρω θυσία τη σκέψη μου, κάνε να σε υπηρετήσει η γλώσσα μου, και δώσε μου όσα θέλω να σου προσφέρω, γιατί «πτωχός καί πένης ειμί εγώ, κι εσύ πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους σε».
Εξάγνισε από κάθε θράσος και ψεύδος τα χείλη μου, από μέσα κι απ’ έξω. Κάνε να γίνουν οι Γραφές για μένα μια αγνή απόλαυση και να μη χάσω μέσα τους το δρόμο, κι ούτε να χαθούν και άλλοι εξαιτίας μου με όσα θα πω, προσπαθώντας να τις ερμηνεύσω. Κύριε, εισάκουσέ με και ελέησέ με. Κύριε και Θεέ μου, εσύ που είσαι το φως των τυφλών και η αρετή των αδυνάτων, και συνάμα το φως των ορώντων και η αρετή των ισχυρών, πρόσεξε την ψυχή μου και άκουσέ την που φωνάζει από το βάθος της αβύσσου. Γιατί αν τα αυτιά σου δεν μας ακούν ακόμη και στην άβυσσο, πού θα πάμε; Σε ποιόν θα φωνάξουμε;
Εσύ είσαι η μέρα κι εσύ είσαι η νύχτα. Με ένα σου νεύμα οι στιγμές πετούν. Δώσε μας τον αναγκαίο χρόνο για να μελετήσουμε τα μυστικά του νόμου σου και μην κλείσεις τη θύρα του σ’ αυτούς που την κρούουν. Όχι, δεν γίνεται να θέλησες να γραφτούν άσκοπα τόσες σελίδες με βαθύ μυστήριο. Δεν είναι τάχα σαν τα βαθιά εκείνα δάση, όπου ελάφια κρύβονται και αναπαύονται και μηρυκάζουν;
Ώ Κύριε, «κατάρτισαι τα διαβήματά μου» και αποκάλυψέ μου όσα κρύβουν αυτές οι σελίδες. Η φωνή σου είναι η χαρά μου. Ναί, η φωνή σου είναι χαρά υπέρτερη και από την πιό μεγάλη ηδονή. Δώσε μου ό,τι αγαπώ. Δώσε το, γιατί το αγαπώ, γιατί και το να αγαπώ ακόμη εσύ μου το έδωσες. Μην εγκαταλείπεις τις δικές σου δωρεές, μην καταφρονέσεις το διψασμένο δέντρο σου. Θέλω να σου εξομολογηθώ ό,τι βρήκα στα βιβλία σου.
Κύριε, δώσε μου τη χάρη να ακούσω «φωνήν αινέσεως», να μεθύσω από σένα, να δω «τα θαυμάσια εκ του νόμου σου», από την πρώτη ημέρα που έκτισες τον ουρανό και τη γη. Κάνε να φτάσω ως τη βασιλεία της άγιας πολιτείας σου, την συναιώνιά σου.
Αγίου Αυγουστίνου, «Εξομολογήσεις»
Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους.

Η καρδιά μου, παιδιά μου, έχει μόνο εισόδους και καμμιά έξοδο. 
Εάν κάποιος εισέλθη σε αυτή δεν πρόκειται να εξέλθη, όσα προβλήματα και να μου δημιουργήση. Δεν θα ψυχρανθή η αγάπη μου, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου.
Αγαπώ τα παιδιά μου, όπως είναι, θα ευχόμουν όμως να μη μένουν με τα ελαττώματά τους αλλά να προοδεύουν πνευματικώς.

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Αρχ. Ιερόθεου Αργύρη, Ο Ποιήσας και Διδάξας
Εκδόσεις ΥΠΑΚΟΗ, Αθήνα 2001




Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Η ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας,δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος


Σήμερα Γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.

Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία:

«Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων.
Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Η εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Και αυτή η εικόνα είναι απ' τις πιο βαθειά θεολογικές και μυστικές παραστάσεις που έχει η βυζαντινή εικονογραφία.
Εδώ παρουσιάζεται η κορυφή του όρους Θαβώρ, όπου ανέβηκε ο Χριστός παίρνοντας μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους πιο ώριμους πνευματικά μαθητές, κι εκεί μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Δηλαδή, δεν έγινε κάτι άλλο απ' ό,τι ήταν, αλλά άφησε μόνο να αποκαλυφθεί λίγο η δόξα Του, τόσο, όσο θα άντεχαν να την δουν οι τρεις απόστολοι. Γι' αυτό, μέχρις ένα σημείο, ο Πέτρος μπορεί και κάνει ακόμη διάλογο μαζί Του, προτείνοντας να στήσουν εκεί σκηνές, ενώ όταν ακούστηκε η φωνή του Θεού-Πατρός, η σφοδρότητα του Θείου Φωτός ήταν τόση, ώστε και οι τρεις ήταν αδύνατο να την αντέξουν, κι έπεσαν κάτω σαν νεκροί.
Αυτήν ακριβώς τη στιγμή περιγράφει η εικονογραφική σύνθεση της Μεταμορφώσεως, όταν οι τρεις απόστολοι βρίσκονται πεσμένοι κατά γης και σκορπισμένοι σαν να τους έχει παρασύρει βίαιος άνεμος, κι ο Χριστός έχει ενδύματα κατάλευκα και περιβάλλεται από εκθαμβωτικό κύκλο Θείου Φωτός. Δεξιά κι αριστερά Του μένουν όρθιοι αυτοί οι οποίοι και στη ζωή τους άντεξαν τη θέα του Θεού και έγιναν θεόπτες, ο Μωυσής που παρέλαβε το Νόμο και ο Ηλίας, ο πιο φλογερός απ' τους προφήτες, ο Μωυσής εκπρόσωπος των νεκρών και ο Ηλίας των ζώντων, αφού ζων ηρπάγη από το πύρινο άρμα.
Οι δύο προφήτες με το Χριστό στο κέντρο σχηματίζουν κύκλο, συμβολίζοντας έτσι την αδιάρρηκτη ενότητα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, η οποία δεν έχει αρχή και τέλος, γιατί ο Θεός Λόγος είναι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ο Ων, ο Ην και ο ερχόμενος και ο μένων εις τους αιώνας.
Βυζαντινή ζωγραφική θεωρία, Νινέττα Βολουδάκη 
Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1995