Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Οι ανάξιοι κληρικοί βλάπτουν την Εκκλησία


Δυστυχώς όπου σταθή κανείς ακούει επικρίσεις και παράπονα για τους κληρικούς μας και για την αδράνεια της Εκκλησίας μας. Αυτό στενοχωρεί και θλίβει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό και πολύ περισσότερο εκείνους που έχουν πιό στενούς πνευματικούς δεσμούς με την Εκκλησία.
Η αλήθεια είναι ότι εξ αιτίας κάποιων αναξίων κληρικών γενικεύεται η δυσφήμηση της Εκκλησίας και πως εξογκώνονται τα παραστρατήματα των ιερωμένων, κι αυτό είναι φυσικό, επειδή ο λαός έχει την απαίτηση οι κληρικοί νά είναι χωρίς κηλίδα· αλλοιώς δεν τους αναγνωρίζει για πνευματικούς οδηγούς του. Οι πολλοί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το πρόσωπο από το πνευματικό λειτούργημα που κάνει και επηρεάζονται τόσο πολύ από κάποιο σκάνδαλο που φημολογείται για έναν ιερωμένο, ώστε γίνονται άπιστοι, δεν πατούν πια σε εκκλησία και είναι πολύ δύσκολο έναν τέτοιον αγανακτισμένον αποστάτη να τον συμφιλιώση κανείς ξανά με την Εκκλησία. Μήτε ένας Χρυσόστομος μπορεί να κάνη ένα τέτοιο κατόρθωμα. Αφήνω πως όποιος επιχειρήση να μεταστρέψη έναν τέτοιον άνθρωπο από την απέχθεια που πήρε για τη θρησκεία, θα βρη τον μπελά του και μπορεί ν’ ακούση ότι «κι αυτός είναι υποκριτής, γιατί σκεπάζει τις αθλιότητες των παπάδων». Οι τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν γίνουν ολότελα άθεοι, πηγαίνουν και γίνονται χιλιαστές ή ευαγγελιστές ή παπικοί ή προτεστάντες.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ἕνα μήνυμα ἀπό τό 1943!

Σήμερα εἶναι πιό ἐπίκαιρο
Ἀντιγράφουμε ἀπό τό περιοδικό «ΖΩΗ» τῆς 1ης Δεκεμβρίου 1943 ἕνα κείμενο, πού ἄν ἐγράφετο σήμερα δέν θά μποροῦσε νά γραφῆ διαφορετικά: 

Δύσκολοι καιροί προβάλλουν μεγάλας ἀξιώσεις. Ἀναγκάζουν τόν ἄνθρωπον νά ἀνοίξῃ τά μάτια του, νά ἰδῇ καθαρά τήν πραγματικότητα, νά ξεχωρίσῃ τό ψέμμα ἀπό τήν ἀλήθειαν, τό ἀρρωστημένο ἀπό τό ὑγιές πού ἀντέχει εἰς τόν ἔλεγχον τῆς δοκιμασίας. Καί μιά τέτοια δοκιμασία εἶναι οἱ δύσκολοι καιροί πού περνᾷ ἡ ἀνθρωπότης εἰς τήν ἐποχήν μας. Μᾶς δίδουν τήν εὐκαιρίαν νά κάμωμεν ἕνα ξεκαθάρισμα μέσα μας, νά ἐλέγξωμεν τά βασικά θεμέλια τῆς ζωῆς μας, νά πετάξωμεν ὅ,τι ψεύτικο μᾶς εἶχε ξεγελάσει, νά ἰδοῦμε τώρα, καθαρώτερα ἀπό ἄλλοτε, τόν δρόμο μας. Εὐτυχισμένοι ὅσοι κάμουν μέσα των ἕνα τέτοιον σωτήριον ἔλεγχον. Καί ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους πού οὔτε οἱ σημερινοί καιροί δέν θά μπορέσουν νά τούς ξυπνήσουν ἀπό τήν μοιρολατρική ξενοιασιά τους.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ζητεῖται ἀσφάλεια!


Στίς καθηµερινές µας συναναστροφές ἔχουµε συνηθίσει πιά νά ἀκοῦµε ὅτι ἡ Ἑλλάδα περνᾶ µεγάλη κρίση, ὄχι µόνο οἰκονοµική ἀλλά κυρίως πνευµατική. Ἐνῶ ὅµως, ὅλοι συµφωνοῦµε, µένουµε σ’ αὐτήν τήν διαπίστωση χωρίς νά προχωρήσουµε παρακάτω. Δέν προσπαθοῦµε νά ἐντοπίσουµε τά αἴτια τῆς πνευµατικῆς κρίσης. Δέν ἀναζητοῦµε αὐτά πού χάσαµε, αὐτά πού δεχθήκαµε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νά ἀλλάξουν στή ζωή µας καί στόν προσανατολισµό µας,  ἀλλά µένουµε νά συζητᾶµε «πλατωνικά» γιά µιά κρίση, πέρα καί ἔξω ἀπό µᾶς, σάν νά ἀναφερόµαστε σέ κάποιον ἄλλο λαό.
Ἐν µέσω κρίσης λοιπόν, ἄν ρωτήσουµε τούς νέους ποιοί εἶναι οἱ στόχοι πού ἔχουν θέσει στήν ζωή τους, θά λάβουµε ὡς ἀπάντηση µιά ἀνασφάλεια γιά τό µέλλον καί µιά διαρκῆ ἀναζήτηση γιά ἐπαγγελµατική ἀποκατάσταση.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Στή χώρα τοῦ ..."Κανένα"!...

Ἀπέφυγα μέχρι σήμερα νά σᾶς γράψω γιά πολιτικά ζητήματα. Ὄχι διότι δέν ἐνδιαφέρομαι γιά τά πολιτικά. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔλεγε σωστά ἐξ ἄλλου ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι καθ’ ἐξοχήν «πολι­τικόν ζῶον» καί  ἄρα ἔχει ἀπό τήν γέννησή του τήν ροπή πρός τά διαδραματιζόμενα στήν πολιτεία. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά σκεπτόμουν ἁπλῶς, ὅτι καί ὁ Σωτήρας μας, μολονότι γράφτηκε μέ τούς γονεῖς του ὡς «πολίτης» τῆς Βηθλεέμ, προτίμησε ὅμως νά μή ἀσχοληθεῖ ἄμεσα μέ τά πολιτικά τῆς ἐποχῆς του. Ἀκόμη καί τότε πού προκλήθηκε πρός τήν συζήτηση  αὐτή, ξεχώριζε καθα­ρά τό θέμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό πολιτικό βίο. Καί τοῦτο νομίζω, γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατή σέ ὁποιοδήποτε πολιτικό σύστημα καί ὑπό ὁποιεσδήποτε πολιτικές συνθῆ­κες. Τά πολιτικά συστήματα ἔρχονται καί παρέρχονται, ὁ δέ Σωτήρας Χριστός «μένει πάντοτε ὁ αὐτός εἰς τούς αἰώνας».
Τότε, γιατί ἄλλαξα ξαφνικά γνώμη σήμερα; Διότι ὁποιοδήποτε ρα­διόφωνο, ὁποιοδήποτε κανάλι τηλεόρασης  ἀνοίγεις ἀκοῦς μονάχα πολιτικές συζητήσεις. Λάθος, ὄχι συζητήσεις ἀνθρώπινες, πολιτισμένες, ἀλλά κραυγές –μία πάνω στήν ἄλλη– ἔτσι ὥστε «μᾶλλον θόρυβος γίνε­ται» παρά πληροφόρηση. Καί ἐπειδή ἀπό ὅλον τόν σάλαγο, ὅλο τό ἀλληλοκατηγορητήριο αὐτό δέν μποροῦσα νά καταλάβω ποιός φταίει γιά τήν σημερινή κατάσταση τῆς χώρας, ἀποφάσισα νά σᾶς διαφωτίσω ἐγώ.
* * *
Ὅσοι ἀπό ἐσᾶς ἀγαπᾶτε ἤ λατρεύετε τό διάβασμα, θυμᾶστε τά βιβλία τοῦ Ἰουλίου Βέρν γιά «20000 λεῦγες κάτω ἀπό τήν θάλασσα» ἤ τό «Ἡ Μυστηριώδης Νῆσος», στά ὁποῖα ἕνα ἀπό τά κεντρικά πρόσωπα ἦταν ὁ καπετάνιος “Nemo”, πού στά λατινικά σημαίνει «Κανένας». Χρησιμοποιεῖ δέ τό παρατσούκλι αὐτό γιά νά κρύψει τήν πραγματική του ταυτότητα.

«Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τήν ἀγάπην σου τήν πρώτην ἀφῆκας...»


«...µνηµόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας καί µετανόησον
καί τά πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δέ µή, ἔρχοµαί σοι
ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ
τόπου αὐτῆς, ἐάν µή µετανοήσῃς.»

Aὐτοί πού ἀνησυχοῦν γιά τά ἔσχατα καί τούς τελευταίους χρό­νους, καλό εἶναι νά ἀρχίσουν νά διαβάζουν στήν Ἀποκάλυψη τά ὅσα ἀφοροῦν στήν περιγραφή τῆς πνευµατικῆς ἀθλιότητας τῶν τελευ­ταίων χρόνων καί νά κάνουν τούς παραλληλισµούς ἐκείνους πού θά ὁδηγήσουν τούς ἀνθρώπους τῆς  ἐποχῆς µας στή µετάνοια.
Ἡ ἀνθρωπότητα µπῆκε σέ µιά ἐποχή πνευµατικῆς κρίσης πού παρό­µοιά της δέν ἔχει ὑπάρξει ποτέ στην ἱστορία της. Χρόνο µέ τό χρόνο, πτώ­ση µέ τήν πτώση, φτάσαµε σ’ ἕνα βάραθρο πού δέν ἔχει πᾶτο. Κι ἀκόµα πέφτουµε...
Τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου, λέγεται ὅτι ἄν δέν ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἡ κατάντια ἦταν τέτοια, ὥστε ἔπρεπε νά κατέβει ξανά ὁ Χριστός να σταυρωθεῖ καί πάλι. Φανταστεῖτε ποῦ εἶναι ἡ ἐποχή µας...

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Οἱ Ἐπίσκοποι θά χωρίσουν τήν πολιτεία ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐρήμην τῶν Πρεσβυτέρων;


Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Πατριάρχης Κωνσταντι­νουπόλεως, τοῦ ὁποίου τή Θεία Λειτουργία τελοῦμε καθη­μερινά καθ’ ὅλο τό ἔτος, πλήν ἐλαχίστων ἡμερῶν, εἶναι ἡ συνείδηση καί τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτός προεξάρχει ὅλων τῶν Πανηγύρεων, αὐτός μόνος ἀπό τούς Ἁγίους μεγαλύνεται στή Θεία Λειτουργία τοῦ Πάσχα, αὐτός εἶναι «ὁ τά Θεῖα σαφῶν», αὐτός «ἐκ τῶν οὐρανῶν ἐδέξατο τήν Θείαν Χάριν» καί διά τῶν ἑαυτοῦ «χειλέων τήν Οἰκουμένην ἐφώ­τισε»!
Αὐτός, λοιπόν, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς καί Πατριάρχης, μεταξύ τῶν πολλῶν θείων ἀποφθεγμάτων του, μᾶς ἄφησε ὡς ἱερά παρακαταθήκη καί δύο ρήσεις του, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπόσταγμα τῆς Θείας σοφίας του καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἐμπειρίας καί σκοπό ἔχουν νά φρονηματίζουν καί ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους ἀλλά καί τούς Ἐπισκόπους μας σέ κάθε ἐποχή, ἰδιαιτέρως ὅμως σήμερα πού ἡ Ἐκκλησία μας ὑπέρ ποτέ ἄλλοτε χειμάζεται καί δεινῶς συγκλονίζεται.
Πρόκειται γιά τίς μνημειώδεις φράσεις του «Οὐ πολύ τό μέσον Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων· καί γάρ αὐτοί δι­δασκαλίαν εἰσίν ἀνεδεδεγμένοι καί προστασίαν τῆς Ἐκκλησίας· καί ἅ περί Ἐπισκόπων εἶπεν ὁ Παῦλος ταῦτα καί πρεσβυτέροις ἁρμόζει· τῇ γάρ χειροτονίᾳ μό­νῃ ὑπερβεβήκασι καί τούτῳ μόνον δοκοῦσι πλεονεκτεῖν τούς Πρεσβυτέρους» (Ὁμ. 11 εἰς Α΄ Τιμόθεον) καί «Οὐδέν δέδοικα (=τίποτε δέν φοβήθηκα) ὡς τούς Ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων» (Πρός Ὀλυμπιάδα ἐπιστ. Θ΄).