Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Νέος Χρόνος με θεοστρατηγική, όχι με συνθήματα!



Ἤδη ὁ καινούριος χρόνος ἔφθασε καί εἶναι ἕτοιμος νά τεθῆ στή διάθεση τοῦ καθενός  μας γιά νά δείξουμε πάνω στή ροή του τίς ἐνέργειές μας, τόν χαρακτῆρα μας, τό ποιοί εἴμαστε, τί ζητᾶμε στή ζωή μας, ποῦ θέλουμε νά ἀνήκουμε  καί σέ ποιόν ἐπιζητοῦμε νά μοιάσουμε.
Ὁ χρόνος, δέν εἶναι αὐθυπόστατος, οὔτε ἐνεργεῖ μόνος του, ἁπλῶς καταγράφει τίς ἐνέργειές μας. Ἐπειδή, ὅμως, δέν ἐνεργοῦμε μόνο ἐμεῖς ἀλλά, κυρίως, ἐνεργεῖ  ὁ Θεός μέσα στό χρόνο, γι’ αὐτό ὁ κάθε χρόνος διχοτομεῖται σέ ἔτος ἀνθρώπων καί σέ Ἐνιαυτόν Κυρίου, ὥστε νά ἔχη ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς τήν δυνατότητα νά ὑπάρχη μέ τόν τρόπο τῆς ἐπιλογῆς του, εἴτε ἀνήκοντας στούς χωρίς Χριστό ἀνιαρούς, καταθλιπτικούς καί ἐπικίνδυνους χωρίς ἀγάπη ἀνθρώπους, εἴτε ἀνήκοντας στήν οἰκογένεια τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Η Εικόνα της Γεννήσεως


Μετά την επαγγελία της ενανθρωπήσεως του Θεού, έρχεται η πραγμάτωσή της. Ο διατεταγμένος καιρός περνάει και ο Χριστός γεννάται στη Βηθλεέμ. Η δεύτερη εικόνα του Δωδεκαόρτου, η οποία επιγράφεται «η Γέννησις του Χριστού», διηγείται ακριβώς όλα τα γεγονότα τα συνδεδεμένα μ’ αυτό το περιστατικό.
Στο κέντρο ζωγραφίζεται το βουνό με το σπήλαιο, κι ο Χριστός σαν βρέφος σπαργανωμένο μέσα στη φάτνη, ενώ από πάνω ή δίπλα του σκύβουν ή γονατίζουν τα ζώα της φάτνης, ένα γαϊδουράκι κι ένα βόδι. Σε κάποιες σπάνιες εικόνες, το βουνό έχει μάτια, σαν ζωντανό.
Το αστέρι της Γεννήσεως έχει σταματήσει ακριβώς επάνω από το βουνό, κι οι ακτίνες του κατεβαίνουν χαμηλά, μέχρι το σπήλαιο.
Δίπλα στο Χριστό, η Παναγία, άλλες φορές γονατιστή, άλλες ανακεκλιμένη, έχει έκφραση απορίας και δέους, σαν να αναρωτιέται: «πώς ενεσπάρης μοι; ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου και Θεός;» (Δοξαστικό προεόρτιο των Χριστουγέννων).

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Καί μετά λέμε ὅτι ὁ κόσμος ἄλλαξε!...

Χρόνο μέ τό χρόνο, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φαντάζει σάν ὁλοένα καί πιό μακρινό γεγονός στά μάτια τοῦ κόσμου. Ζαλισμένοι ἀπό τον καταιγισμό τῶν γεγονότων –παγκοσμίων και τοπικῶν– περιμένουμε τά Χριστούγεννα σάν party season γιά νά “γελάσει τό πικραμένο μας τ’ ἀχεῖλι”, κατά τήν παληά λαϊκή ἔκφραση. Κατά τά ἄλλα, ἄν κάποιος μᾶς μιλήσει γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἐπιπτώσεις πού εἶχε στόν κόσμο, ἔχουμε ἕτοιμη τήν ἀπάντηση: “Τί μέ ἐνδιαφέρει ἐμένα; Τότε ἦταν ἄλλη ἐποχή, ἄλλος κόσμος!” 
Πόσο “ἄλλη” ὅμως ἦταν ἡ ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός καί πόσο “ἄλλος” ἦταν τότε ὁ κόσμος καί πόσο “ἄλλοι” ἦσαν οἱ ἄνθρωποι; 

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν!

Κάποτε δύο καλόγηροι, λέγει το Γεροντικό, απορούσαν πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Λέγει, λοιπόν, ο ένας στον άλλο: Άκουσε. Θα κάνουμε κι εμείς μια δοκιμή, μία "πρόβα", για να καταλάβουμε πώς μαλώνουν. Αυτό το σταμνί, θα λέγω, ότι είναι δικό μου. Εσύ θα λέγης, ότι είναι δικό σου. Εγώ δικό μου, εσύ δικό σου. Εδώ δικό μου, εσύ δικό σου· και θα μαλώσουμε και θα πάρουμε μια ιδέα πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Εντάξει, λέγει, άντε κάνε την αρχή. Λέγει, λοιπόν, ο πρώτος: Αυτό το σταμνί είναι δικό μου! Πάρτο!, του λέγει ο άλλος. Μα δεν είπαμε ότι θα μαλώσουμε; Άντε, καημένε, λέγει, που θα μαλώσω για ένα σταμνί. Ούτε για αστείο δεν μπόρεσε να τον κάνη να θυμώση! Ούτε για αστείο δεν μπορούσε να μαλώση ο ευλογημένος, αφού είχε την εσωτερική ειρήνη! Εμείς σήμερα κι εκείνο που δεν είναι δικό μας, θέλουμε να το πάρουμε!
Όταν ο άνθρωπος ειρηνεύη εσωτερικώς, θα ειρηνεύη και εξωτερικώς. Όταν έχω ειρήνη εγώ με τον εαυτό μου, γιατί να τσακωθώ με τον ένα, γιατί να μαλώσω με τον άλλον; Και ο άλλος το ίδιο. Και εάν σήμερα κάποτε καυγαδίζουμε κι εμείς οι Χριστιανοί μέσα στα σπίτια μας, είναι διότι είμεθα ακόμη ατελείς· δεν έχουμε προχωρήσει στην χριστιανική τελειότητα. Εάν, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι πίστευαν στο Χριστό, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι.

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
"Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα", 
Ι.Ησ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου 2003

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η Παλαιά Διαθήκη μας ανήκει


- Γέροντα, λένε μερικοί για την Παλαιά Διαθήκη: "Δεν πρέπει να μελετούμε την ιστορία των Εβραίων".
- Δεν είναι ιστορία των Εβραίων. Είναι η προϊστορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ, μπορεί να είναι κατά σάρκα πρόγονοι των Ισραηλιτών, αλλά κατά πνεύμα είναι δικοί μας. Αυτό το λέγει ο Απόστολος Παύλος. Και ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους: Μη νομίζετε, ότι με το να λέτε, Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ, έχει κάποια αξία, αφού σεις δεν πολιτεύεσθε, όπως ο Αβραάμ.
Ο Χριστιανικός λαός είναι ο κατά πνεύμα Ισραήλ. Όποιος χριστιανός μιμείται την πίστι του Αβραάμ, αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Και όχι οι Εβραίοι, οι οποίοι απεδοκίμασαν τον Μεσσία, στον οποίο ο Αβραάμ επίστευσε και τον προσδοκούσε. Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης τον Μεσσία προσδοκούσαν, και ο Ιακώβ και οι άλλοι πατριάρχες. Και ο θεόπτης Μωυσής, ο οποίος είπε: "Προφήτην εκ των αδελφών σου ... αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου".
Είναι, λοιπόν, κατά πνεύμα, δικοί μας πρόγονοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Η αντίληψις, ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού, είναι στρεβλή. Η αλήθεια είναι, ότι πρόκειται για την προϊστορία του Χριστιανισμού. Είναι η προϊστορία του ίδιου του Κυρίου μας.
Οι Ιουδαίοι τώρα είναι πλέον αντίχριστοι. Δεν είναι περιούσιος λαός. Εξέπεσαν. Δεν το ψάλλουμε στην Πεντηκοστή: "Ιουδαίοι... απιστία νοσήσαντες θεϊκής εξέπεσαν χάριτος".

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
"Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα", 
Ι.Ησ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου 2003


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Δέν ὑπάρχει πιά τόπος γιά τόν Χριστό στόν τόπο μας;



Τά παλαιότερα χρόνια ὅταν εἴμαστε μικροί μαθητές, στήν δεκαετία τοῦ ’60, ἀκούγοντας καί διαβάζοντας γιά τήν κακία πού ὑπῆρχε στόν κόσμο τήν ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο νά φαντασθοῦμε πῶς μποροῦσε ἡ ἀνθρώπινη καρδιά νά μένη σκληρή καί ἀπάνθρωπη στή θέα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ καί τῆς Παναγίας Μητέρας Του.
Μᾶς ἦταν ἀδύνατο νά ἐξηγήσουμε τό πῶς ἡ ἀνθρώπινη κακία κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο ἀνάλγητο καί σκληρό ὥστε νά μένη ἀσυγκίνητος στή θέα μιᾶς ἑτοιμόγεννης γυναίκας καί, μάλιστα, μιᾶς γυναίκας «θυγατρός τοῦ Μόνου Βασιλέως» μέ εἰρηνόχυτη μορφή, μέ «ἔσωθεν δόξα», πού ἦταν ἔμψυχο Ἀρτοφόριο τοῦ Θείου Ἄρτου τῆς Ζωῆς, τοῦ «ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος»!
Δέν χωροῦσε ὁ νοῦς μας τήν συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ, τό νά βλέπουν μιά ἑτοιμόγεννη γυναῖκα καί νά μή βρίσκουν οὔτε ἕνα μικρό δωμάτιο νά τῆς δώσουν γιά νά μή γεννήση μέσα σέ σταῦλο, σάν νά ἦταν καί αὐτή ἕνα ζῶο, σάν τά ἄλογα ζῶα τοῦ σταύλου αὐτοῦ!
Σέ ἐποχή χριστιανική αὐτά εἶναι ἀδιανόητα. Νά, ὅμως, πού ὁ Θεός θέλησε νά μᾶς δοκιμάση καί μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε μέχρι σήμερα καί νά δοῦμε πῶς εἶναι νά ζῆς σέ μιά μή χριστιανική ἐποχή. Μᾶς ἄφησε ὁ Θεός λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας νά ζοῦμε σήμερα σέ συνθῆκες παρόμοιες μέ αὐτές τῶν χρόνων πού ἦλθε στή γῆ μας γιά νά καταλάβουμε ἀπό τήν δική μας σκληροκαρδία πόσο ἀπάνθρωπη καί σκληρή εἶναι ἡ τυραννία μιᾶς ψυχῆς πού δέν προσέχει τόν τρόπο τῆς ζωῆς της, πού δέν ἐναρμονίζεται σέ ὅλα –καί ὄχι ἐπιλεκτικά– μέ τό ἦθος, τόν χαρακτῆρα καί τήν συμπεριφορά τοῦ Θεοῦ.