Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Καί μετά λέμε ὅτι ὁ κόσμος ἄλλαξε!...

Χρόνο μέ τό χρόνο, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φαντάζει σάν ὁλοένα καί πιό μακρινό γεγονός στά μάτια τοῦ κόσμου. Ζαλισμένοι ἀπό τον καταιγισμό τῶν γεγονότων –παγκοσμίων και τοπικῶν– περιμένουμε τά Χριστούγεννα σάν party season γιά νά “γελάσει τό πικραμένο μας τ’ ἀχεῖλι”, κατά τήν παληά λαϊκή ἔκφραση. Κατά τά ἄλλα, ἄν κάποιος μᾶς μιλήσει γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἐπιπτώσεις πού εἶχε στόν κόσμο, ἔχουμε ἕτοιμη τήν ἀπάντηση: “Τί μέ ἐνδιαφέρει ἐμένα; Τότε ἦταν ἄλλη ἐποχή, ἄλλος κόσμος!” 
Πόσο “ἄλλη” ὅμως ἦταν ἡ ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός καί πόσο “ἄλλος” ἦταν τότε ὁ κόσμος καί πόσο “ἄλλοι” ἦσαν οἱ ἄνθρωποι; 

Ὁ τότε κόσμος –ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ σημερινός– ἔψαχνε νά βρεῖ ἕνα τρόπο νά ὀργανωθεῖ σέ ἕνα κοινό πολιτισμό, μιά παγκόσμια οἰκονομία, ἕνα κοινό τρόπο συνύπαρξης διαφόρων ἡγεμονιῶν, διαφόρων λαῶν καί διαφόρων νοοτροπιῶν.  
Ἡ Ρώμη εἶχε καταφέρει –παρά τις ἐσωτερικές δυσκολίες της– νά ὀργανωθεῖ σάν ὑπερδύναμη καί νά ἁπλώσει τά οἰκονομικά καί στρατιωτικά πλοκάμια της σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Δηλαδή, ὁ ΟΗΕ, τό ΝΑΤΟ καί ἡ Ε.Ε. σέ ἕνα πακέτο. Μπορεῖ νά μήν μποροῦσαν νά βομβαρδίσουν τότε τά κράτη πού ἀντιδροῦσαν στήν “παγκοσμιοποίηση” καί νά μήν ὑπῆρχαν Stealth καί πυρηνικές βόμβες, οἱ Ρωμαϊκές λεγεῶνες ὅμως ἔκαναν την ἴδια καλή “δουλειά” στό νά ἐξολοθρεύουν τοπικούς πληθυσμούς καί ἡ Ρωμαϊκή διπλωματία ἦταν αὐτή πού ἔδωσε πρώτη μαθήματα στό πῶς οἱ ἰσχυροί μποροῦν νά ἀνακατεύονται στά ἐσωτερικά ζητήματα ξένων κρατῶν προκειμένου νά ἐξασφαλιστοῦν τά οἰκονομικά καί ἐσωτερικά συμφέροντα τῆς αὐτοκρατορίας–ὑπερδύναμης. Ποιά κράτη ἀπασχολοῦν σήμερα τά διεθνῆ εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα; Ἰσραήλ, Συρία, Ἰράν, Ἰρἀκ, Λιβύη, Αἴγυπτος καί πάει λέγοντας, τό ἕνα μετά τό ἄλλο τά πλούσια γεωλογικά ἐδάφη τῆς Ἀνατολῆς. Τά ἴδια ἐδάφη ἀπασχολοῦσαν και τότε τήν αὐτοκρατορία. 
Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἡ Ρώμη εἶχε ἀποκτήσει τόν πρῶτο της αὐτοκράτορα, τόν Ὀκταβιανό Αὔγουστο. Αὐτός ἦταν ὁ υἱοθετημένος γιός τοῦ δολοφονημένου Καίσαρα ὁ ὁποῖος, παρ’ ὅλο πού εἶχε ὁριστεῖ διάδοχος στή διαθήκη τοῦ Καίσαρα, χρειάστηκε νά κερδίσει τή θέση του ἐπιστρατεύοντας ὅλη τήν ἐξυπνάδα, τήν πονηριά, τίς διπλωματικές ἱκανότητες πού διέθετε, σέ συνδυασμό μέ τήν πίστη πού εἶχε στίς παραδοσιακές Ρωμαϊκές ἀρετές καί τή νηφάλια ἀποφασιστικότητα τοῦ χαρακτῆρα του πού δέν ὑποχώρησε καί δέν φοβήθηκε ποτέ κανέναν ἄνθρωπο. Ὁ μόνος “ἐχθρός” ἀπό τούς πολλούς πού ἀντιμετώπισε ὁ Ὀκταβιανός στή ζωή του, πού, τελικά, τόν νίκησε, ἦταν ἡ γυναῖκα του, ἡ περίφημη τρομερή Λιβία! 
Ὁ Ὀκταβιανός λοιπόν, ὅταν ἐξόντωσε τόν τελευταῖο του ἀντίπαλο, τόν Ἀντώνιο πού στηριζόταν στόν πλοῦτο καί τή Δύναμη τῆς Αἰγύπτου τῆς Κλεοπάτρας, ἔμεινε μόνος κυρίαρχος στόν κόσμο. Γι’αὐτό καί ἔστειλε σ’ ὅλες τίς γωνιές τῆς αὐτοκρατορίας του τήν ἐντολή νά ἀπογραφοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὥστε νά μετρήσει τά πλήθη πού εἶχε κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του. 
Στόν τόπο πού γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἡ ἐξουσία παραδοσιακά ἀνῆκε σέ δύο οἰκογένειες: στούς Μακκαβαίους καί τούς Ἡρωδιανούς. Οἱ Μακκαβαῖοι ἦσαν οἱ γνήσιοι “ἀριστοκράτες” ἡγεμόνες. Ὁ Ἡρώδης ἦταν “ἡμίαιμος”, γιός Ἰδουμαίου προσήλυτου στόν Ἰουδαϊσμό καί μητέρας Ἀράβισσας. Ὁ πατέρας του ὅμως, ὁ Ἀντίπατρος, εἶχε τήν ἐξυπνάδα νά καταλάβει ὅτι μόνο μέ σύμμαχό του τή Ρώμη μποροῦσε νά κρατηθεῖ στήν ἐξουσία, κι ἔτσι εἶχε σπεύσει νά συμμαχήσει πρῶτα μέ τόν Πομπήιο. Καί μετά ὅταν αὐτός νικήθηκε καί ἔχασε τό κεφάλι του· μέ τόν νικητή Καίσαρα. Ὁ Ἡρώδης ἦταν ὁ πιό ἀξιόλογος κι ὁ πιό ἀδίσταχτος ἀπό τούς ἀδελφούς του, μέ μεγάλη μόρφωση, μεγάλη ὀμορφιά καί κοσμοπολίτικη ἀνατροφή, πού τόν ἔκανε νά αἰσθάνεται τόσο Ρωμαῖος καί Ἕλληνας, ὅσο καί Ἰουδαῖος. 
Ἔγινε φίλος τοῦ Καίσαρα καί μετά ἔγινε φίλος τοῦ Ἀντωνίου καί τῆς Κλεοπάτρας, ἐξασφαλίζοντας τή Ρωμαϊκή ὑποστήριξη. Παντρεύτηκε τήν τελευταία νόμιμη πριγκίπισσα τῶν Μακκαβαίων καί μετά τή σκότωσε, ὅπως σκότωσε καί τήν οἰκογένειά της καί τόν ἕναν ἀπό τούς δύο γιούς πού ἔκανε μαζί της. Ὁ δεύτερος ἴσα πού πρόλαβε νά γλιτώσει καί νά ἐπιζήσει τοῦ πατέρα του. Γνώρισε στιγμές μεγάλης δόξας, ὅταν αὐτός, ἕνας μισο–Ἑβραῖος, μισό–Ἄραβας, βγῆκε ἀπό τό Ρωμαϊκό Καπιτώλιο πού τόν εἶχε ἀνακηρύξει “Βασιλέα τῆς Ἰουδαίας καί σύμμαχο τῶν Ρωμαίων”, πλαισιωμένος ἀπό τόν Ἀντώνιο καί τόν Ὀκταβιανό, τούς δύο “πλανητᾶρχες” τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Γνώρισε ἐπίσης καί στιγμές ἧττας, ὅταν ἡ οἰκογένειά του δολοφονήθηκε καί οἱ Πᾶρθοι μέ τόν Ἀντίγονο κατέλαβαν την Ἱερουσαλήμ. 
Μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀντωνίου, ὅμως, ὁ Ἡρώδης νίκησε τούς Πάρθους καί ἔστειλε στό φίλο και σύμμαχό του τόν Ἀντίγονο, τόν ὁποῖο ὁ Ἀντώνιος ἀποκεφάλισε. Ὁ Ἡρώδης “γιόρτασε” αὐτή του τή νίκη δολοφονῶντας τά σαράντα πέντε ἀπό τά 71 μέλη τοῦ Σεναχεντρίν, τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συμβουλίου. 
Ἀλλά καί μετά τήν ἧττα καί τό θάνατο τοῦ Ἀντωνίου, ὁ Ἡρώδης βρῆκε τόν τρόπο νά κερδίσει τή φιλία τοῦ νικητῆ Ὀκταβιανοῦ, χωρίς νά ζημιωθεῖ καθόλου. “Μήν βλέπεις μέ ποιόν ἤμουν σύμμαχος”, τοῦ εἶπε ὅταν παρουσιάστηκε μπροστά του να ἀπολογηθεῖ, “ἀλλά τί εἴδους φίλος ἤμουν!” 
Οἱ ἱστορικοί τῆς ἐποχῆς παρουσιάζουν τόν Ἡρώδη παρανοϊκό, μέ αὐτοκτονικές τάσεις. Πολλές φορές σέ κρίσιμες στιγμές τράβηξε τό σπαθί του γιά νά αὐτοκτονήσει καί ἴσα–ἴσα πού τόν προλάβαιναν νά τόν σταματήσουν. 
Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ Ἡρώδης ἦταν στά ἑξῆντα του περίπου, παρανοϊκός καί φρικτά ἄρρωστος. Ἡ ἀσθένειά του ξεκίνησε μέ ἀνυπόφορο κνησμό σ’ ὅλο του τό σῶμα, πού συνοδεύτηκε ἀπό μιά ἔξαρση τῶν σπλάχνων. Μετά ἀκολούθησε ἔντονο πρήξιμο στά πόδια καί τήν κοιλιά καί ἕλκη στό ἔντερο. Τό σῶμα του ἄρχισε να ἐκκρίνει δύσοσμα ὑγρά καί δυσκολευόταν να ἀναπνεύσει. Τέλος, τό κάτω μέρος τοῦ κορμοῦ του σάπισε καί ἄνοιξε ἀπό γάγγραινα. Οἱ πληγές του γέμισαν ἀπό σκουλήκια καί ἡ δυσοσμία ἦταν τέτοια, ὥστε κανείς δέν τολμοῦσε νά πλησιάσει. Μετά τό θάνατό του, ὅταν τόν μετέφεραν στόν τάφο, 500 σκλάβοι ἔκαιγαν ἀρωματικά θυμιάματα γιά νά μπορέσουν νά τόν θάψουν. 
Σ’ αὐτήν τήν κατάσταση ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού φοβήθηκε ὅτι ἕνα νεογέννητο θά τοῦ ἔπαιρνε τήν ἐξουσία! 
Οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί τό δικαιολογοῦν λέγοντας ὅτι ὁ Ἡρώδης φοβήθηκε τήν Δαβιτική καταγωγή τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή εἶχε ἐξοντώσει τόν κίνδυνο τῶν Μακκαβαίων καί δέν ἤθελε νά ὑπάρξει ἀναβίωση ἄλλης βασιλικῆς οἰκογένειας. 
Οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί, ὅμως, ἀπ’ τήν ἄλλη, ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο σάν ἱστορική πηγή καί ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἡρώδης ἔμεινε γνωστός γιά τό μοναδικό ἔγκλημα πού ΔΕΝ διέπραξε, δηλαδή τή σφαγή τῶν 14.000 νηπίων! 
Ἡ χρονολογία ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστή μέ τά γεγονότα. Ἡ προσκύνησις τῶν Μάγων, ἡ σφαγή τῶν νηπίων καί ἡ φυγή στήν Αἴγυπτο ἔγιναν μέσα στά δύο πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μετά ἀπό ἄλλα δύο χρόνια ὁ Ἡρώδης πέθανε καί ὁ γιός του Ἀρχέλαος –αὐτός πού μόλις γλίτωσε ἀπό τήν δολοφονική μανία τοῦ πατέρα του– ἔγινε βασιλιάς στή θέση του καί μάλιστα γιόρτασε τό θάνατο τοῦ πατέρα του μέ συμπόσια καί διασκεδάσεις! Τότε ὁ Ἄγγελος εἰδοποίησε τόν Ἰωσήφ νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἐκεῖνος, ἐπειδή φοβήθηκε τόν Ἀρχέλαο, ἐγκατέστησε τήν οἰκογένειά του στή Ναζαρέτ. Ὅσο καί ἄν δέν θέλουν νά τό δεχτοῦν οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί, ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου περιγράφεται στό κατά Ματθαῖον καί τό κατά Λουκᾶν Εύαγγέλιον, ἀκριβῶς ὅπως περιγράφεται καί ἀπό τούς Ἰουδαίους ἱστορικούς. 
Μέσα σ’ αὐτήν τήν παγκόσμια τρέλα καί κακία γεννήθηκε ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καί μόνη ἡ παρουσία Του ἔγινε ἡ Κρίση τοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς Του. Μιά σάπια καί σκουληκιασμένη ἀνθρωπότητα φοβήθηκε νά μή χάσει τήν ἐξουσία τοῦ κόσμου. Φοβήθηκε τίς προφητεῖες πού ἤξερε ὅτι εἶναι ἀληθινές καί ἤξερε ὅτι δέν εἶναι “ἐκ τοῦ κόσμου τούτου” καί πολέμησε καί θανάτωσε ἐν ψυχρῷ Αὐτόν πού ἦταν καί εἶναι ὁ μόνος πού μᾶς ἀγάπησε ὅλους μας, μέ ὅλα τά σκουλήκια μας καί ὅλη τη δυσοσμία μας. 
Ἡ ἀνθρωπότητα τῆς ἐποχῆς μας ἐξακολουθεῖ νά εἶναι τό ἴδιο σάπια καί σκουληκιασμένη. Μπορεῖ οἱ ἡγέτες της νά μήν ἔχουν τίς 500 παλλακίδες τοῦ Ἡρώδη, χρηματοδοτοῦν ὅμως τά κυκλώματα διεθνοῦς πορνείας πού τούς προμηθεύουν γυναῖκες σ’ ὅποιο μέρος τοῦ κόσμου κι ἄν ταξιδεύουν, ὅπως ἀποκαλύφθηκε τώρα ὅτι ἔκανε ὁ πρῴην Πρόεδρος τοῦ ΔΝΤ! 
Κι ἐμεῖς πού περιμέναμε τή σωτηρία μας ἀπό αὐτόν τόν ἡγέτη τώρα τήν περιμένουμε ἀπό τούς ὅμοιούς του, τούς δυνατούς, αὐτούς πού ἔχουν ἐξουσία καί γνώσεις καί ξέρουν πῶς θά μᾶς “σώσουν” –ὑποτίθεται! 
Γιατί ἐμεῖς περιμένουμε τή σωτηρία μας ἀπό τά σαλόνια καί τά παλάτια καί ὄχι ἀπό ἕνα σιωπηλό καί ἄσημο Σπήλαιο… 
Καί μετά λέμε ὅτι ὁ κόσμος ἄλλαξε!... 
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Δεκεμβρίου 2011
Τεύχος 114

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου