Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Νέος Χρόνος με θεοστρατηγική, όχι με συνθήματα!



Ἤδη ὁ καινούριος χρόνος ἔφθασε καί εἶναι ἕτοιμος νά τεθῆ στή διάθεση τοῦ καθενός  μας γιά νά δείξουμε πάνω στή ροή του τίς ἐνέργειές μας, τόν χαρακτῆρα μας, τό ποιοί εἴμαστε, τί ζητᾶμε στή ζωή μας, ποῦ θέλουμε νά ἀνήκουμε  καί σέ ποιόν ἐπιζητοῦμε νά μοιάσουμε.
Ὁ χρόνος, δέν εἶναι αὐθυπόστατος, οὔτε ἐνεργεῖ μόνος του, ἁπλῶς καταγράφει τίς ἐνέργειές μας. Ἐπειδή, ὅμως, δέν ἐνεργοῦμε μόνο ἐμεῖς ἀλλά, κυρίως, ἐνεργεῖ  ὁ Θεός μέσα στό χρόνο, γι’ αὐτό ὁ κάθε χρόνος διχοτομεῖται σέ ἔτος ἀνθρώπων καί σέ Ἐνιαυτόν Κυρίου, ὥστε νά ἔχη ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς τήν δυνατότητα νά ὑπάρχη μέ τόν τρόπο τῆς ἐπιλογῆς του, εἴτε ἀνήκοντας στούς χωρίς Χριστό ἀνιαρούς, καταθλιπτικούς καί ἐπικίνδυνους χωρίς ἀγάπη ἀνθρώπους, εἴτε ἀνήκοντας στήν οἰκογένεια τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Η Εικόνα της Γεννήσεως


Μετά την επαγγελία της ενανθρωπήσεως του Θεού, έρχεται η πραγμάτωσή της. Ο διατεταγμένος καιρός περνάει και ο Χριστός γεννάται στη Βηθλεέμ. Η δεύτερη εικόνα του Δωδεκαόρτου, η οποία επιγράφεται «η Γέννησις του Χριστού», διηγείται ακριβώς όλα τα γεγονότα τα συνδεδεμένα μ’ αυτό το περιστατικό.
Στο κέντρο ζωγραφίζεται το βουνό με το σπήλαιο, κι ο Χριστός σαν βρέφος σπαργανωμένο μέσα στη φάτνη, ενώ από πάνω ή δίπλα του σκύβουν ή γονατίζουν τα ζώα της φάτνης, ένα γαϊδουράκι κι ένα βόδι. Σε κάποιες σπάνιες εικόνες, το βουνό έχει μάτια, σαν ζωντανό.
Το αστέρι της Γεννήσεως έχει σταματήσει ακριβώς επάνω από το βουνό, κι οι ακτίνες του κατεβαίνουν χαμηλά, μέχρι το σπήλαιο.
Δίπλα στο Χριστό, η Παναγία, άλλες φορές γονατιστή, άλλες ανακεκλιμένη, έχει έκφραση απορίας και δέους, σαν να αναρωτιέται: «πώς ενεσπάρης μοι; ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου και Θεός;» (Δοξαστικό προεόρτιο των Χριστουγέννων).

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Καί μετά λέμε ὅτι ὁ κόσμος ἄλλαξε!...

Χρόνο μέ τό χρόνο, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φαντάζει σάν ὁλοένα καί πιό μακρινό γεγονός στά μάτια τοῦ κόσμου. Ζαλισμένοι ἀπό τον καταιγισμό τῶν γεγονότων –παγκοσμίων και τοπικῶν– περιμένουμε τά Χριστούγεννα σάν party season γιά νά “γελάσει τό πικραμένο μας τ’ ἀχεῖλι”, κατά τήν παληά λαϊκή ἔκφραση. Κατά τά ἄλλα, ἄν κάποιος μᾶς μιλήσει γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἐπιπτώσεις πού εἶχε στόν κόσμο, ἔχουμε ἕτοιμη τήν ἀπάντηση: “Τί μέ ἐνδιαφέρει ἐμένα; Τότε ἦταν ἄλλη ἐποχή, ἄλλος κόσμος!” 
Πόσο “ἄλλη” ὅμως ἦταν ἡ ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός καί πόσο “ἄλλος” ἦταν τότε ὁ κόσμος καί πόσο “ἄλλοι” ἦσαν οἱ ἄνθρωποι; 

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν!

Κάποτε δύο καλόγηροι, λέγει το Γεροντικό, απορούσαν πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Λέγει, λοιπόν, ο ένας στον άλλο: Άκουσε. Θα κάνουμε κι εμείς μια δοκιμή, μία "πρόβα", για να καταλάβουμε πώς μαλώνουν. Αυτό το σταμνί, θα λέγω, ότι είναι δικό μου. Εσύ θα λέγης, ότι είναι δικό σου. Εγώ δικό μου, εσύ δικό σου. Εδώ δικό μου, εσύ δικό σου· και θα μαλώσουμε και θα πάρουμε μια ιδέα πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Εντάξει, λέγει, άντε κάνε την αρχή. Λέγει, λοιπόν, ο πρώτος: Αυτό το σταμνί είναι δικό μου! Πάρτο!, του λέγει ο άλλος. Μα δεν είπαμε ότι θα μαλώσουμε; Άντε, καημένε, λέγει, που θα μαλώσω για ένα σταμνί. Ούτε για αστείο δεν μπόρεσε να τον κάνη να θυμώση! Ούτε για αστείο δεν μπορούσε να μαλώση ο ευλογημένος, αφού είχε την εσωτερική ειρήνη! Εμείς σήμερα κι εκείνο που δεν είναι δικό μας, θέλουμε να το πάρουμε!
Όταν ο άνθρωπος ειρηνεύη εσωτερικώς, θα ειρηνεύη και εξωτερικώς. Όταν έχω ειρήνη εγώ με τον εαυτό μου, γιατί να τσακωθώ με τον ένα, γιατί να μαλώσω με τον άλλον; Και ο άλλος το ίδιο. Και εάν σήμερα κάποτε καυγαδίζουμε κι εμείς οι Χριστιανοί μέσα στα σπίτια μας, είναι διότι είμεθα ακόμη ατελείς· δεν έχουμε προχωρήσει στην χριστιανική τελειότητα. Εάν, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι πίστευαν στο Χριστό, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι.

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
"Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα", 
Ι.Ησ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου 2003

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η Παλαιά Διαθήκη μας ανήκει


- Γέροντα, λένε μερικοί για την Παλαιά Διαθήκη: "Δεν πρέπει να μελετούμε την ιστορία των Εβραίων".
- Δεν είναι ιστορία των Εβραίων. Είναι η προϊστορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ, μπορεί να είναι κατά σάρκα πρόγονοι των Ισραηλιτών, αλλά κατά πνεύμα είναι δικοί μας. Αυτό το λέγει ο Απόστολος Παύλος. Και ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους: Μη νομίζετε, ότι με το να λέτε, Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ, έχει κάποια αξία, αφού σεις δεν πολιτεύεσθε, όπως ο Αβραάμ.
Ο Χριστιανικός λαός είναι ο κατά πνεύμα Ισραήλ. Όποιος χριστιανός μιμείται την πίστι του Αβραάμ, αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Και όχι οι Εβραίοι, οι οποίοι απεδοκίμασαν τον Μεσσία, στον οποίο ο Αβραάμ επίστευσε και τον προσδοκούσε. Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης τον Μεσσία προσδοκούσαν, και ο Ιακώβ και οι άλλοι πατριάρχες. Και ο θεόπτης Μωυσής, ο οποίος είπε: "Προφήτην εκ των αδελφών σου ... αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου".
Είναι, λοιπόν, κατά πνεύμα, δικοί μας πρόγονοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Η αντίληψις, ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού, είναι στρεβλή. Η αλήθεια είναι, ότι πρόκειται για την προϊστορία του Χριστιανισμού. Είναι η προϊστορία του ίδιου του Κυρίου μας.
Οι Ιουδαίοι τώρα είναι πλέον αντίχριστοι. Δεν είναι περιούσιος λαός. Εξέπεσαν. Δεν το ψάλλουμε στην Πεντηκοστή: "Ιουδαίοι... απιστία νοσήσαντες θεϊκής εξέπεσαν χάριτος".

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
"Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα", 
Ι.Ησ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου 2003


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Δέν ὑπάρχει πιά τόπος γιά τόν Χριστό στόν τόπο μας;



Τά παλαιότερα χρόνια ὅταν εἴμαστε μικροί μαθητές, στήν δεκαετία τοῦ ’60, ἀκούγοντας καί διαβάζοντας γιά τήν κακία πού ὑπῆρχε στόν κόσμο τήν ἐποχή πού γεννήθηκε ὁ Χριστός, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο νά φαντασθοῦμε πῶς μποροῦσε ἡ ἀνθρώπινη καρδιά νά μένη σκληρή καί ἀπάνθρωπη στή θέα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ καί τῆς Παναγίας Μητέρας Του.
Μᾶς ἦταν ἀδύνατο νά ἐξηγήσουμε τό πῶς ἡ ἀνθρώπινη κακία κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο ἀνάλγητο καί σκληρό ὥστε νά μένη ἀσυγκίνητος στή θέα μιᾶς ἑτοιμόγεννης γυναίκας καί, μάλιστα, μιᾶς γυναίκας «θυγατρός τοῦ Μόνου Βασιλέως» μέ εἰρηνόχυτη μορφή, μέ «ἔσωθεν δόξα», πού ἦταν ἔμψυχο Ἀρτοφόριο τοῦ Θείου Ἄρτου τῆς Ζωῆς, τοῦ «ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος»!
Δέν χωροῦσε ὁ νοῦς μας τήν συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ, τό νά βλέπουν μιά ἑτοιμόγεννη γυναῖκα καί νά μή βρίσκουν οὔτε ἕνα μικρό δωμάτιο νά τῆς δώσουν γιά νά μή γεννήση μέσα σέ σταῦλο, σάν νά ἦταν καί αὐτή ἕνα ζῶο, σάν τά ἄλογα ζῶα τοῦ σταύλου αὐτοῦ!
Σέ ἐποχή χριστιανική αὐτά εἶναι ἀδιανόητα. Νά, ὅμως, πού ὁ Θεός θέλησε νά μᾶς δοκιμάση καί μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε μέχρι σήμερα καί νά δοῦμε πῶς εἶναι νά ζῆς σέ μιά μή χριστιανική ἐποχή. Μᾶς ἄφησε ὁ Θεός λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας νά ζοῦμε σήμερα σέ συνθῆκες παρόμοιες μέ αὐτές τῶν χρόνων πού ἦλθε στή γῆ μας γιά νά καταλάβουμε ἀπό τήν δική μας σκληροκαρδία πόσο ἀπάνθρωπη καί σκληρή εἶναι ἡ τυραννία μιᾶς ψυχῆς πού δέν προσέχει τόν τρόπο τῆς ζωῆς της, πού δέν ἐναρμονίζεται σέ ὅλα –καί ὄχι ἐπιλεκτικά– μέ τό ἦθος, τόν χαρακτῆρα καί τήν συμπεριφορά τοῦ Θεοῦ.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Οι ανάξιοι κληρικοί βλάπτουν την Εκκλησία


Δυστυχώς όπου σταθή κανείς ακούει επικρίσεις και παράπονα για τους κληρικούς μας και για την αδράνεια της Εκκλησίας μας. Αυτό στενοχωρεί και θλίβει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό και πολύ περισσότερο εκείνους που έχουν πιό στενούς πνευματικούς δεσμούς με την Εκκλησία.
Η αλήθεια είναι ότι εξ αιτίας κάποιων αναξίων κληρικών γενικεύεται η δυσφήμηση της Εκκλησίας και πως εξογκώνονται τα παραστρατήματα των ιερωμένων, κι αυτό είναι φυσικό, επειδή ο λαός έχει την απαίτηση οι κληρικοί νά είναι χωρίς κηλίδα· αλλοιώς δεν τους αναγνωρίζει για πνευματικούς οδηγούς του. Οι πολλοί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το πρόσωπο από το πνευματικό λειτούργημα που κάνει και επηρεάζονται τόσο πολύ από κάποιο σκάνδαλο που φημολογείται για έναν ιερωμένο, ώστε γίνονται άπιστοι, δεν πατούν πια σε εκκλησία και είναι πολύ δύσκολο έναν τέτοιον αγανακτισμένον αποστάτη να τον συμφιλιώση κανείς ξανά με την Εκκλησία. Μήτε ένας Χρυσόστομος μπορεί να κάνη ένα τέτοιο κατόρθωμα. Αφήνω πως όποιος επιχειρήση να μεταστρέψη έναν τέτοιον άνθρωπο από την απέχθεια που πήρε για τη θρησκεία, θα βρη τον μπελά του και μπορεί ν’ ακούση ότι «κι αυτός είναι υποκριτής, γιατί σκεπάζει τις αθλιότητες των παπάδων». Οι τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν γίνουν ολότελα άθεοι, πηγαίνουν και γίνονται χιλιαστές ή ευαγγελιστές ή παπικοί ή προτεστάντες.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ἕνα μήνυμα ἀπό τό 1943!

Σήμερα εἶναι πιό ἐπίκαιρο
Ἀντιγράφουμε ἀπό τό περιοδικό «ΖΩΗ» τῆς 1ης Δεκεμβρίου 1943 ἕνα κείμενο, πού ἄν ἐγράφετο σήμερα δέν θά μποροῦσε νά γραφῆ διαφορετικά: 

Δύσκολοι καιροί προβάλλουν μεγάλας ἀξιώσεις. Ἀναγκάζουν τόν ἄνθρωπον νά ἀνοίξῃ τά μάτια του, νά ἰδῇ καθαρά τήν πραγματικότητα, νά ξεχωρίσῃ τό ψέμμα ἀπό τήν ἀλήθειαν, τό ἀρρωστημένο ἀπό τό ὑγιές πού ἀντέχει εἰς τόν ἔλεγχον τῆς δοκιμασίας. Καί μιά τέτοια δοκιμασία εἶναι οἱ δύσκολοι καιροί πού περνᾷ ἡ ἀνθρωπότης εἰς τήν ἐποχήν μας. Μᾶς δίδουν τήν εὐκαιρίαν νά κάμωμεν ἕνα ξεκαθάρισμα μέσα μας, νά ἐλέγξωμεν τά βασικά θεμέλια τῆς ζωῆς μας, νά πετάξωμεν ὅ,τι ψεύτικο μᾶς εἶχε ξεγελάσει, νά ἰδοῦμε τώρα, καθαρώτερα ἀπό ἄλλοτε, τόν δρόμο μας. Εὐτυχισμένοι ὅσοι κάμουν μέσα των ἕνα τέτοιον σωτήριον ἔλεγχον. Καί ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους πού οὔτε οἱ σημερινοί καιροί δέν θά μπορέσουν νά τούς ξυπνήσουν ἀπό τήν μοιρολατρική ξενοιασιά τους.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ζητεῖται ἀσφάλεια!


Στίς καθηµερινές µας συναναστροφές ἔχουµε συνηθίσει πιά νά ἀκοῦµε ὅτι ἡ Ἑλλάδα περνᾶ µεγάλη κρίση, ὄχι µόνο οἰκονοµική ἀλλά κυρίως πνευµατική. Ἐνῶ ὅµως, ὅλοι συµφωνοῦµε, µένουµε σ’ αὐτήν τήν διαπίστωση χωρίς νά προχωρήσουµε παρακάτω. Δέν προσπαθοῦµε νά ἐντοπίσουµε τά αἴτια τῆς πνευµατικῆς κρίσης. Δέν ἀναζητοῦµε αὐτά πού χάσαµε, αὐτά πού δεχθήκαµε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νά ἀλλάξουν στή ζωή µας καί στόν προσανατολισµό µας,  ἀλλά µένουµε νά συζητᾶµε «πλατωνικά» γιά µιά κρίση, πέρα καί ἔξω ἀπό µᾶς, σάν νά ἀναφερόµαστε σέ κάποιον ἄλλο λαό.
Ἐν µέσω κρίσης λοιπόν, ἄν ρωτήσουµε τούς νέους ποιοί εἶναι οἱ στόχοι πού ἔχουν θέσει στήν ζωή τους, θά λάβουµε ὡς ἀπάντηση µιά ἀνασφάλεια γιά τό µέλλον καί µιά διαρκῆ ἀναζήτηση γιά ἐπαγγελµατική ἀποκατάσταση.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Στή χώρα τοῦ ..."Κανένα"!...

Ἀπέφυγα μέχρι σήμερα νά σᾶς γράψω γιά πολιτικά ζητήματα. Ὄχι διότι δέν ἐνδιαφέρομαι γιά τά πολιτικά. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔλεγε σωστά ἐξ ἄλλου ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι καθ’ ἐξοχήν «πολι­τικόν ζῶον» καί  ἄρα ἔχει ἀπό τήν γέννησή του τήν ροπή πρός τά διαδραματιζόμενα στήν πολιτεία. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά σκεπτόμουν ἁπλῶς, ὅτι καί ὁ Σωτήρας μας, μολονότι γράφτηκε μέ τούς γονεῖς του ὡς «πολίτης» τῆς Βηθλεέμ, προτίμησε ὅμως νά μή ἀσχοληθεῖ ἄμεσα μέ τά πολιτικά τῆς ἐποχῆς του. Ἀκόμη καί τότε πού προκλήθηκε πρός τήν συζήτηση  αὐτή, ξεχώριζε καθα­ρά τό θέμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό πολιτικό βίο. Καί τοῦτο νομίζω, γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατή σέ ὁποιοδήποτε πολιτικό σύστημα καί ὑπό ὁποιεσδήποτε πολιτικές συνθῆ­κες. Τά πολιτικά συστήματα ἔρχονται καί παρέρχονται, ὁ δέ Σωτήρας Χριστός «μένει πάντοτε ὁ αὐτός εἰς τούς αἰώνας».
Τότε, γιατί ἄλλαξα ξαφνικά γνώμη σήμερα; Διότι ὁποιοδήποτε ρα­διόφωνο, ὁποιοδήποτε κανάλι τηλεόρασης  ἀνοίγεις ἀκοῦς μονάχα πολιτικές συζητήσεις. Λάθος, ὄχι συζητήσεις ἀνθρώπινες, πολιτισμένες, ἀλλά κραυγές –μία πάνω στήν ἄλλη– ἔτσι ὥστε «μᾶλλον θόρυβος γίνε­ται» παρά πληροφόρηση. Καί ἐπειδή ἀπό ὅλον τόν σάλαγο, ὅλο τό ἀλληλοκατηγορητήριο αὐτό δέν μποροῦσα νά καταλάβω ποιός φταίει γιά τήν σημερινή κατάσταση τῆς χώρας, ἀποφάσισα νά σᾶς διαφωτίσω ἐγώ.
* * *
Ὅσοι ἀπό ἐσᾶς ἀγαπᾶτε ἤ λατρεύετε τό διάβασμα, θυμᾶστε τά βιβλία τοῦ Ἰουλίου Βέρν γιά «20000 λεῦγες κάτω ἀπό τήν θάλασσα» ἤ τό «Ἡ Μυστηριώδης Νῆσος», στά ὁποῖα ἕνα ἀπό τά κεντρικά πρόσωπα ἦταν ὁ καπετάνιος “Nemo”, πού στά λατινικά σημαίνει «Κανένας». Χρησιμοποιεῖ δέ τό παρατσούκλι αὐτό γιά νά κρύψει τήν πραγματική του ταυτότητα.

«Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τήν ἀγάπην σου τήν πρώτην ἀφῆκας...»


«...µνηµόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας καί µετανόησον
καί τά πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δέ µή, ἔρχοµαί σοι
ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ
τόπου αὐτῆς, ἐάν µή µετανοήσῃς.»

Aὐτοί πού ἀνησυχοῦν γιά τά ἔσχατα καί τούς τελευταίους χρό­νους, καλό εἶναι νά ἀρχίσουν νά διαβάζουν στήν Ἀποκάλυψη τά ὅσα ἀφοροῦν στήν περιγραφή τῆς πνευµατικῆς ἀθλιότητας τῶν τελευ­ταίων χρόνων καί νά κάνουν τούς παραλληλισµούς ἐκείνους πού θά ὁδηγήσουν τούς ἀνθρώπους τῆς  ἐποχῆς µας στή µετάνοια.
Ἡ ἀνθρωπότητα µπῆκε σέ µιά ἐποχή πνευµατικῆς κρίσης πού παρό­µοιά της δέν ἔχει ὑπάρξει ποτέ στην ἱστορία της. Χρόνο µέ τό χρόνο, πτώ­ση µέ τήν πτώση, φτάσαµε σ’ ἕνα βάραθρο πού δέν ἔχει πᾶτο. Κι ἀκόµα πέφτουµε...
Τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου, λέγεται ὅτι ἄν δέν ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἡ κατάντια ἦταν τέτοια, ὥστε ἔπρεπε νά κατέβει ξανά ὁ Χριστός να σταυρωθεῖ καί πάλι. Φανταστεῖτε ποῦ εἶναι ἡ ἐποχή µας...

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Οἱ Ἐπίσκοποι θά χωρίσουν τήν πολιτεία ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐρήμην τῶν Πρεσβυτέρων;


Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Πατριάρχης Κωνσταντι­νουπόλεως, τοῦ ὁποίου τή Θεία Λειτουργία τελοῦμε καθη­μερινά καθ’ ὅλο τό ἔτος, πλήν ἐλαχίστων ἡμερῶν, εἶναι ἡ συνείδηση καί τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτός προεξάρχει ὅλων τῶν Πανηγύρεων, αὐτός μόνος ἀπό τούς Ἁγίους μεγαλύνεται στή Θεία Λειτουργία τοῦ Πάσχα, αὐτός εἶναι «ὁ τά Θεῖα σαφῶν», αὐτός «ἐκ τῶν οὐρανῶν ἐδέξατο τήν Θείαν Χάριν» καί διά τῶν ἑαυτοῦ «χειλέων τήν Οἰκουμένην ἐφώ­τισε»!
Αὐτός, λοιπόν, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς καί Πατριάρχης, μεταξύ τῶν πολλῶν θείων ἀποφθεγμάτων του, μᾶς ἄφησε ὡς ἱερά παρακαταθήκη καί δύο ρήσεις του, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπόσταγμα τῆς Θείας σοφίας του καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἐμπειρίας καί σκοπό ἔχουν νά φρονηματίζουν καί ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους ἀλλά καί τούς Ἐπισκόπους μας σέ κάθε ἐποχή, ἰδιαιτέρως ὅμως σήμερα πού ἡ Ἐκκλησία μας ὑπέρ ποτέ ἄλλοτε χειμάζεται καί δεινῶς συγκλονίζεται.
Πρόκειται γιά τίς μνημειώδεις φράσεις του «Οὐ πολύ τό μέσον Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων· καί γάρ αὐτοί δι­δασκαλίαν εἰσίν ἀνεδεδεγμένοι καί προστασίαν τῆς Ἐκκλησίας· καί ἅ περί Ἐπισκόπων εἶπεν ὁ Παῦλος ταῦτα καί πρεσβυτέροις ἁρμόζει· τῇ γάρ χειροτονίᾳ μό­νῃ ὑπερβεβήκασι καί τούτῳ μόνον δοκοῦσι πλεονεκτεῖν τούς Πρεσβυτέρους» (Ὁμ. 11 εἰς Α΄ Τιμόθεον) καί «Οὐδέν δέδοικα (=τίποτε δέν φοβήθηκα) ὡς τούς Ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων» (Πρός Ὀλυμπιάδα ἐπιστ. Θ΄).

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Η Υπεραγία Θεοτόκος Υπέρμαχος Στρατηγός του Ελληνικού Στρατού στό Έπος του '40

Τό πος το 1940, ρωϊκός δηλαδή γώνας το λληνικο λαο ναντίον τν δυνάμεων το ξονα, πό τήν 28η Ὀκτωβρίου το 1940 ἕως τήν 31η Μαΐου το 1941, ποτελε ἀναμφισβήτητα μία πό τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς στρατιωτικῆς ἱστορίας.

Ὁ ἑλληνοϊταλικός πόλεμος ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεκτατικής πολιτικῆς το φασιστικοῦ καθεστῶτος, πού Μπενίτο Μουσολίνι εἶχε ἐγκαθιδρύσει στήν Ἰταλία. Ὁ Ἰταλός δικτάτορας, ἔχοντας ὡς πρότυπο τίς κατακτήσεις το Ἀδόλφου Χίτλερ, θέλησε νά ἀποδείξει στούς Γερμανούς συμμάχους το ξονα ὅτι μπορεῖ καί ἴδιος νά ὁδηγήσει τήν Ἰταλία σέ ἀνάλογες στρατιωτικές ἐπιτυχίες. Ἔχοντας κατακτήσει τήν Ἀλβανία πό τήν ἄνοιξη το 1939, καθώς καί πολλές βρετανικές βάσεις στήν Ἀφρική, Μουσολίνι ἐπιθυμοῦσε, κατακτῶντας τήν Ἑλλάδα ἀφ’ ἑνός νά σημειώσει μία εὔκολη ἐπιτυχία καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἰσχυροποιήσει τά συμφέροντα τῆς Ἰταλίας στά Βαλκάνια.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Στηρίζουμε τις ελπίδες μας στους κατακτητές μας;


Κάθε χρόνο, αὐτόν τόν µῆνα, γιορτάζουµε τήν ἐθνική µας περηφάνεια. Τίποτα τό πρωτότυπο, θά µοῦ πεῖτε. Κι ὅµως, τό πρωτότυπο σέ µᾶς εἶναι τό ὅτι, ἐνῶ ὅλοι οἱ λαοί περηφανεύονται γιά τίς νῖκες τους, ἐµεῖς περηφανευόµαστε γιά τίς ἦττες µας. Γιατί ἕνας λαός - ὅπως καί ἕνας µεµονωµένος ἄνθρωπος – χαρακτηρίζεται περισσότερο ἀπό τό πῶς καί πότε νικιέται, παρά ἀπό τό πῶς καί πότε νικάει.
Τό νά καυχιέσαι γιά τή νίκη σου, εἶναι εὔκολο. Τό κάνουν ὅλοι. Τό νά µετατρέπεις τήν ἥττα σέ νίκη, εἶναι δύσκολο. Αὐτό εἶναι προνόµιο τῶν ἐλαχίστων. Κι αὐτό εἶναι ἕνα προνόµιο πού τό ἔχει ὁ Ἑλληνικός λαός. Γι’ αὐτό καί µπορεῖ νά ἀνακηρύσσει τίς ἦττες του σέ ἐθνικές γιορτές.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Όχι περαιτέρω...!

     Ἡ ἀντιστασιακή ἐπέτειος τοῦ Ἔθνους μας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐναντίον τοῦ Ἄξονος Παπισμοῦ - Σιωνισμοῦ μέ προκάλυμμα τή Γερμανία ἔχει φέτος γιά τήν Πατρίδα μας ἰδιάζουσα σημασία, γιατί οἱ σημερινές συνθῆκες εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστές μέ τίς συνθῆκες τοῦ τότε.
Ὅμως, τό τραγικό εἶναι, ὅτι ἐνῶ οἱ ἐπικρατοῦσες σήμερα συνθῆκες ταιριάζουν ἀπόλυτα μέ τίς συγκυρίες τοῦ τότε –ρετουσαρισμένες, βέβαια, μέ τό σύγχρονο μακιγιάζ– ἀπουσιάζει, σχεδόν παντελῶς, ἀπό τόν λαό μας ἡ ἀντιστασιακή του δύναμη. Ἀπουσιάζει ἡ εἰδοποιός διαφορά τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, πού ἔκανε τήν Ἑλλάδα νά μήν πεθαίνη, ἀκόμη κι ἄν τά ἔθνη τήν καταδίκαζαν καί τήν ὁδηγοῦσαν σέ μυρίους θανάτους.
Τήν Ἑλληνική ψυχή, μέχρι χθές, δέν μποροῦσε νά τήν ἀπει­λήση κανείς ἐπίγειος φόβος, γιατί ἦταν συνυφασμένη μέ τόν ἀθάνατο Χριστό καί γι’ αὐτό εἶχε καί ἀπόλυτη βεβαιότητα γιά τήν ἀθανασία της.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Πολεμώ μόνο ιδέες

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Η αγάπη του προς το Θεό έχει τη συνέχειά της και τη συνέπειά της. Αγαπά τους αδελφούς του, τους πονεμένους, τους κατατρεγμένους, τους φτωχούς. Βλέπει σε αυτούς τον Χριστό εν ετέρα μορφή.
Αγαπά και κείνους που τον πίκραναν, και κείνους που τον πολέμησαν. Δεν είχε προσωπικούς εχθρούς, γιατί δεν είχε προσωπικές φιλοδοξίες.
Πολέμησε άσχημες ιδέες και παραβάσεις των Ι.Κανόνων, γι' αυτό πολλοί τον θεωρούσαν εχθρό τους. Στις μεγάλες εκκλησιαστικές διαμάχες της εποχής μας συμμετείχε υπερασπιζόμενος αταλάντευτα τις αρχές του, τις διαχρονικές αρχές της Εκκλησίας. Συχνά έκοπτε τον εαυτό του, ακόμη και από αγαπητά και προσφιλή πρόσωπα, χωρίς ωστόσο να πάψη να τα αγαπά και να τους στέλνη συνεχώς τα έμπρακτα μηνύματα της αγάπης του.
Πίστευε ότι, "Φίλος μεν Πλάτων φιλτάτη δ' αλήθεια".
Εκείνοι βεβαίως, επειδή έθιγε τις άνομες φιλοδοξίες τους, τον θεωρούσαν και τον πολεμούσαν σαν μεγάλο εχθρό τους. Δεν είχε προσωπικούς εχθρούς, αλλά πολλοί προσεπάθησαν να τον πλήξουν σαν εχθρό τους.
- Η καλύτερη εκδίκησίς μου, έλεγε, είναι η αγάπη μου. Με αυτή συνεχώς θα τους κυνηγώ. Θα τους πολεμώ, μέχρις ότου να νιώσουν την αντίστασί τους να καταβάλλεται και να παραδίδωνται, όχι σε μένα αλλά στην εν Χριστώ αγάπη.
Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Ο Ποιήσας και Διδάξας
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη, Εκδόσεις ΥΠΑΚΟΗ

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Σταυρός, η λαμπρότερη εκδήλωση αγάπης



Τον Σταυρό του Κυρίου προβάλλει κάθε χρόνο η αγία μας Εκκλησία την 14 Σεπτεμβρίου, σε προσκύνηση και λατρεία. Είναι το σύμβολο της υπερτάτης θυσίας του Κυρίου.
Ο απ. Παύλος μπορούσε με πειστικά και ακαταμάχητα επιχειρήματα να παρουσιάσει την πνευματική δύναμη και την ηθική αξία του Ευαγγελίου του Χριστού. Μπορούσε επίσης να καταπλήξει τους ακροατές του με το να παρουσιάσει το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θείας δυνάμεως και εξουσίας του Ιησού. Προτιμά όμως την ατιμία και καταισχύνη του Σταυρού. Και στους Ιουδαίους, που ζητούσαν σημείο, και στους Έλληνες, που ήθελαν φιλοσοφικές αποδείξεις, ο απ. Παύλος προβάλλει τον Εσταυρωμένο. «Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α΄  Κορ. α΄, 23-24). Αυτή είναι και η διδασκαλία της Εκκλησίας. Εσταυρωμένο θέλει να Τον γνωρίζομε, να Τον πιστεύουμε. Έτσι γυμνό, άτιμο, πληγωμένο, νεκρό τον Κύριο της δόξης. Γιατί; Διότι:

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης

Η απερίγραπτη συμφορά της Σμύρνης θα μπορούσε, αν όχι να είχε αποφευχθεί, τουλάχιστον να είχε περιορισθεί, αν δεν είχε υπεισέλθει ένας διπλός παράγοντας αυταπάτης: η εμπιστοσύνη των Δυνάμεων στους Τούρκους και η εμπιστοσύνη των Χριστιανών της Ανατολής στις Μεγάλες Δυνάμεις. Οι προξενικοί αντιπρόσωποι οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν νεοφερμένοι και αδαείς στην τουρκική νοοτροπία, δε θεωρούσαν τους νικητές ικανούς για θηριωδίες και αντιμετώπιζαν ως μικρόψυχους απαισιόδοξους εκείνους που τους προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο.
.....................................
Ο χριστιανικός πληθυσμός ένιωθε ήσυχος για την τύχη του, καθώς έβλεπε τους πάνοπλους Συμμάχους στο λιμάνι. Όλες οι σκέψεις τους συνοψίζονται σ' ένα απόσπασμα κάποιας επιστολής που είχε γράψει μια Γαλλίδα της Σμύρνης και είχε δημοσιευθεί στη Revue du Christianisme Social (Νοέμβριος 1922):
"Είχαμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στους Ευρωπαίους τα πολεμικά τους πλοία ήταν κοντά μας, στις παραλίες μας. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι Ευρωπαίοι θα άφηναν αυτούς τους βάρβαρους να κάνουν ό,τι έκαναν".
.......................................
Το φράγμα που θα προκαλούσαν μερικοί κανονιοβολισμοί στους δρόμους προς τη Σμύρνη, το οποίο θα σταματούσε την έλευση και άλλων Τούρκων, ο περιορισμός (με μια δυναμική απόβαση) των αδύναμων τουρκικών δυνάμεων που βρίσκονταν ήδη στην πόλη, θα είχαν αποκαταστήσει πάραυτα την τάξη και θα είχαν σώσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Η επιβίβαση των Χριστιανών στα πλοία θα είχε γίνει χωρίς πανικό, χωρίς λεηλασίες και σφαγές.
Οι Τούρκοι δε θα είχαν  καταφέρει να οδηγήσουν όλο τον ανδρικό πληθυσμό αιχμάλωτο - ένας Θεός ξέρει πού - δημιουργώντας ένα αξιοθρήνητο κοπάδι ενός εκατομμυρίου και πλέον όντων, ανήμπορων να επιζήσουν, και η Σμύρνη θα ήταν ακόμα όρθια.
Αλλά οι εκ των υστέρων υποθέσεις είναι χωρίς ενδιαφέρον. Δε θέλησαν. Δεν τόλμησαν. Η Σμύρνη δεν υπάρχει πια. Αυτή είναι η ουσία.

Rene Puaux
Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης
Εκδόσεις ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ 1993


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

"Η ιστορία φυλλορροεί"


Ένας Πολιτικός παραδίδει μαθήματα!


Ο ιδιαίτερος και ξεχωριστός τίτλος του σημερινού άρθρου δεν ανήκει σε μένα. Βρίσκεται στις σελίδες ενός επίκαιρου για την εποχή μας βιβλίου, που έχει γραφεί πριν από εξήντα περίπου χρόνια από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο –έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές και φιλοσόφους του 20ου αιώνα –με τίτλο «Ο Χριστιανισμός και η εποχή μας». Ο ίδιος ο πολυτάλαντος συγγραφέας στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου δήλωνε ότι κανένα βιβλίο του δεν είναι τόσο δικό του όσο είναι αυτό. Ελάτε να δούμε όμως μέσα από το προσωπικό ύφος και τον ευθύ λόγο του μεγάλου Έλληνα στοχαστή, τι εξομολογούνταν στον πρόλογο του βιβλίου του:
«Έχω γράψει πολλά στη ζωή μου. Χιλιάδες είναι οι τυπωμένες σελίδες που έχουν συνδεθεί με τ’ όνομά μου. Γιατί, τάχα, αισθάνθηκα την ανάγκη, προλογίζοντας ειδικά το βιβλίο μου τούτο, να μιλήσω με τρόπο εξομολογητικό; Ίσως, γιατί κανένα βιβλίο μου δεν είναι, τόσο δικό μου όσο είναι αυτό. Ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, ο πόνος, η πίστη – είναι, τάχα, όλα αυτά «δικά μου»; Ναι, είναι πολύ δικά μου, περισσότερο απ’ όλα τα θέματα που έχω πραγματευθεί ως τώρα. Είναι δικά μου και είναι ολονών, γι’ αυτό, ακριβώς, είναι και πολύ δικά μου. Για πρώτη φορά μετράω την εποχή μου –αλλά και το παρελθόν και το μέλλον– με μέτρα τόσο μεγάλα όπως είναι ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, ο πόνος, η πίστη. Τα μέτρα αυτά είναι σχεδόν ασύλληπτα. Πώς τόλμησα να τα χρησιμοποιήσω για να μετρήσω μ’ αυτά την εποχή μου; Δεν έχω το αίσθημα ότι χρειάστηκε τόλμη για να το κάμω. Ήταν χρέος μου, ένα απλό και αυτονόητο χρέος, να χρησιμοποιήσω τα πιο μεγάλα μέτρα που υπάρχουν στον κόσμο. Με τι να μετρούσα τον άνθρωπο, αν δεν τον μετρούσα με τον Ιησού; Με τι να μετρούσα τη γνώση και τα γνωστά, αν δεν τα μετρούσα με το άγνωστο και με την πίστη; Αλλά και αν υποτεθεί ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη τόλμη για να κάμω, ό,τι έκαμα, την τόλμη αυτή θα τη γεννούσε μέσα μου η έντονη συνείδηση της παιδαγωγικής αποστολής μου.»

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Γενέσιο της Θεοτόκου

Κατά τον εικονογραφικό τύπο του Γενεσίου της Θεοτόκου, παριστάνεται η Αγ. Άννα  -προχωρημένη στην ηλικία- ξαπλωμένη σε κλίνη και γύρω της παραστέκουν οι γυναίκες που τη βοήθησαν στη γέννα, ενώ πιο πέρα ζωγραφίζεται το λουτρό του βρέφους. Σε πολλές παραστάσεις του Γενεσίου, πίσω απ' αυτήν την πρώτη σκηνή απεικονίζονται οι γονείς της Παναγίας, πρώτα προσευχόμενοι -ο αγ. Ιωακείμ σε έρημο κήπο και η αγ. Άννα μέσα σε οικία- για να τονισθεί ότι η Παναγία υπήρξε δώρο του Θεού στη μεγάλης ηλικίας και στείρα μητέρας της, κι ύστερα απεικονίζονται αγκαλιασμένοι μέσα σε δώμα, για να τονισθεί ότι η γέννησή της υπήρξε αποτέλεσμα της φυσικής σαρκικής συνάφειας των γονέων της και δεν ήταν "υπέρ φύσιν" όπως η εξ Αγίου Πνεύματος Γέννηση του Χριστού.
Βυζαντινή ζωγραφική θεωρία, Νινέττα Βολουδάκη
Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1995

Ο κύκλος που έκλεισε ξανά...



Το καλοκαίρι πέρασε και, για άλλη μια φορά, ολοκληρώθηκε ο κύκλος των εποχών. Φαινομενικά, όλα μοιάζουν ίδια κι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πάψει πια να δίνει σημασία σε κάποιες ασήμαντες –κατά τη γνώμη του– λεπτομέρειες. Η δική μας η ζωή έχει βασικά δύο άξονες: διακοπές–δουλειά, δουλειά–διακοπές. Όταν φτάνει η τελευταία μέρα των διακοπών, μετράμε τον καιρό που μας μένει για τις επόμενες. Ακόμη κι η πανσέληνος κατάντησε να μας φαντάζει τόσο παράξενη, που ανοίγουμε τους αρχαιολογικούς χώρους και ταράζουμε τη σιωπή της με τις φιέστες μας. Έτσι χάσαμε τη σημασία του κύκλου των καιρών, χάσαμε πράγματα πολύτιμα, που δεν θα βρεθούν ποτέ πια.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Αγάπη και πέρα από το Θάνατο


Πηγαίνω σ’ ένα ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα να χαιρετίσω το φίλο μου Χ...
Είναι ένας χαρωπός ασπρομάλλης, κι’ αξιοσέβαστος κύριος που φθάνει πλειά στα 70 χρόνια. «Καλά που ήλθες μου λέγει γιατί το απόγευμα φεύγω για την νήσο Κ... πάω να κάμω το ετήσιο μνημόσυνο της γυναίκας μου». Ο εκλεκτός άνθρωπος μου είχε μιλήσει άλλη φορά για την εξαίρετη σύντροφο της ζωής του που, αφ’ ότου την πήρε, ήταν σχεδόν άρρωστη πάντα και του πέθανε ενωρίς και χωρίς να του αφήση παιδιά. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κι’ όμως μένει πιστός στη μνήμη και την αγάπη της. Μερικές μέρες από τις διακοπές του τις περνά στο Κολλέγιο που πέρασε μαθήτρια η γυναίκα του και κάθε χρόνο στο μήνα που πέθανε παίρνει άδεια από την υπηρεσία του και ταξιδεύει μακρυά για να πάη να κάμη μνημόσυνο και να σκορπίση λουλούδια στον τάφο της.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΑΓΑΠΗ! ΑΘΑΝΑΤΗ ΛΕΞΗ ΣΕ ΘΝΗΤΑ ΧΕΙΛΗ


Η αγάπη είναι ασφαλώς η ωραιότερη λέξη που αγαπούν να λένε οι άνθρωποι. Μα είναι συγχρόνως και μια λέξη που οι άνθρωποι τη λένε με τόση προχειρότητα και της κάνουν τόση κατάχρηση και τόση νοθεία.
Όταν διαβάζη κανείς τα τρυφερά γράμματα των αγαπημένων και ακούει τις ωραίες εξομολογήσεις και τους όρκους των, όταν βλέπωμε με τα ίδια μας τα μάτια την αληθινά αγαπημένη ζωή των ερω­τευμένων, των αρραβωνιασμένων, των υπαντρεμένων και κείνων που αρχίζουν όμορ­φα και μυστικά να πλέκουν τα ειδύλλιά των, είμαστε έτοιμοι να πιστέψωμε στην ειλικρίνεια της αγάπης και να εγκωμιάσωμε τη δύναμη και την αθανασία της.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Καλός - κακός Λύκος!

Ένας γέρος ινδιάνος Cheroke διδάσκει τον εγγονό του στα θέματα της ζωής.

Μια μάχη μαίνεται μέσα μου”, λέει στο αγόρι.
Είναι μια σκληρή μάχη ανάμεσα σε δύο λύκους. Ένας είναι κακός – είναι κακία, μοχθηρία, μνησικακία, ζήλια, λύπη, τύψεις, λαγνεία, αυτολύπηση, πικρία, δουλικότητα, ψέμα, ψεύτικη υπερηφάνεια, υπεροψία και εγωισμός.
Ο άλλος είναι καλός – είναι ευτυχία, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, ηρεμία, ταπεινοφροσύνη, φιλία, καλή θέληση, συμπάθεια, συμπόνια, ευσπλαχνία, γενναιοδωρία, αλήθεια, κατανόηση και πίστη.
Η ίδια μάχη μαίνεται και μέσα σε εσένα - και μέσα σε όλους τους άλλους ανθρώπους
”.
Το αγόρι σκέφτηκε για λίγη ώρα και μετά ρώτησε τον παππού του :
Ποιος λύκος θα νικήσει τελικά;
Aυτός που τρέφεις…”, απάντησε ο παππούς.

Απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια


Στη ζωή του ο Γέροντας είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια και η ελπίδα του υπήρξε σταθερή προς τον Κύριο, που μεριμνά για τα πλάσματά Του. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τους αφιερωμένους εις την εκκλησιαστική διακονία. Ακούγαμε τον Γέροντα συχνά να απαγγέλη ήρεμα το τροπάριο:
«ν θαλάσσ με πλέοντα, ν δ με βαδίζοντα, ν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον, παγρυπνοντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε...» (Αίνοι ανακομιδής λειψάνων Αγ. Γεωργίου – 3 Νοεμβρίου).

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Εικονογραφικοί τύποι του Προδρόμου


Μετά την Παναγία, ο αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο της Βυζαντινής ζωγραφικής, κι η εικόνα του συνοδεύει, πάντοτε, την εικόνα του Χριστού, ο οποίος ήδη τον κατέταξε σαν τον «μείζονα εν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ. ια’, 91).

Αγίου Αυγουστίνου - Το πρώτο χωρίο της Γένεσης


...
Ναι, ουρανός και η γη υπάρχουν. Φωνάζουν ότι είναι έργα δημιουργημένα, γιατί μεταβάλλονται και ποικίλλουν. Όταν ένα πράγμα «υπάρχει» χωρίς να είναι έργο που κάποιος έφτιαξε, μένει το ίδιο και απαράλλαχτο, όπως ήταν και πριν, χωρίς μεταβολές και τροποποιήσεις.
Φωνάζουν ακόμη ότι δεν δημιουργήθηκαν από μόνα τους: «Υπάρχουμε επειδή μας έχουν δημιουργήσει. Άρα δεν υπήρχαμε πριν να υπάρξουμε – θα ήταν σαν να μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μονάχοι μας τον εαυτό μας». Και η φωνή τους που μιλάει, είναι ακριβώς αυτή που φανερώνει την ύπαρξή τους.
Εσύ είσαι, Κύριε, που τα έφτιαξες: είσαι ωραίος, γι’ αυτό είναι ωραία. Είσαι καλός, γι’ αυτό είναι καλά. Υπάρχεις, γι’ αυτό υπάρχουν. Δεν έχουν όμως ούτε το κάλλος ούτε την αγαθότητά σου, ούτε μιαν ύπαρξη σαν τη δική σου, γιατί εσύ είσαι ο κτίστης τους. Μπροστά σου ούτε ωραία είναι ούτε καλά, αλλά ούτε κάν υπαρκτά.
Το γνωρίζουμε και γι’ αυτό σε τιμούμε και σε δοξάζουμε, και η γνώση μας μπροστά στη γνώση σου είναι άγνοια.
Πώς όμως έφτιαξες τον ουρανό και τη γή;

Αγίου Αυγουστίνου - ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ


ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ
Κύριε, είναι δυνατόν να αγνοείς αυτά που σου λέω ή να βλέπεις μόνο για ορισμένο χρόνο αυτά που γίνονται στο χρόνο;
Τότε γιατί σου τα διηγούμαι όλα τόσο εξαντλητικά; Όχι βέβαια για να τα μάθεις από μένα, αλλά για να κάνω την καρδιά μου και την καρδιά αυτών που με διαβάζουν να ξυπνήσει και να νιώσει λαχτάρα, και όλοι μαζί να πούμε: «μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα».
Το είπα και το λέω ξανά: τα διηγούμαι αυτά από αγάπη για την αγάπη σου. Γιατί και όταν προσευχόμαστε, η αλήθεια λέει: «ο πατέρας σας γνωρίζει αυτό που χρειάζεστε πριν του το ζητήσετε». Όταν παραδεχόμαστε ενώπιόν σου την άθλια ύπαρξή μας με την εξομολόγηση, όταν σε ευγνωμονούμε για το έλεος που μας έδειξες, σου ανοίγουμε την καρδιά μας για να ολοκληρώσεις μέσα μας το έργο σου και να μας λυτρώσεις. Το κάνουμε για να σωθούμε από τη δυστυχία και να βρούμε σε σένα την ευτυχία. Γιατί εσύ μας κάλεσες να γίνουμε «πτωχοί τω πνεύματι», να γίνουμε πράοι, να κλαίμε, να πεινάμε και να διψάμε για δικαιοσύνη, και να είμαστε ελεήμονες, αγνοί και ειρηνικοί.
Να λοιπόν που σου διηγήθηκα πολλά· τόσα μπόρεσα, και το θέλησα γιατί εσύ πρώτος το θέλησες, κι ο σκοπός μου ήταν ένας: να σου εξομολογηθώ, Κύριε και Θεέ μου, «ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού».
Άραγε θα καταφέρω «με τη γλώσσα της γραφίδας μου» να απαριθμήσω όλες τις φορές που ένιωσα τις παραινέσεις σου, το δέος σου, την παραμυθία σου και τις οδηγίες που μου έδωσες για να κηρύξω το λόγο σου και να γίνω χορηγός των μυστηρίων σου στο λαό σου; Κι αν ακόμη έβρισκα τη δύναμη να τα απαριθμήσω όλα ένα προς ένα, θα ‘πρεπε να διαθέσω και την πιο παραμικρή σταγόνα του λιγοστού χρόνου μου.
Είναι πολύς καιρός που με καίει η φλόγα να μελετήσω το νόμο σου, και να σου εξομολογηθώ τη γνώση και την άγνοιά μου, τις πρώτες λάμψεις της φώτισης, που τις χρωστώ σ’ εσένα, κι όσα σκοτάδια απόμειναν, που οφείλονται σε μένα, όσο η δύναμη δεν θα έχει απορροφήσει την αδυναμία. Σ’ αυτό και μόνο θέλω να κυλήσουν οι ώρες μου, όσες μου αφήνει ελεύθερες η ανάγκη του κορμιού για ανάπαυση, η πνευματική εργασία και οι υπηρεσίες προς τους συνανθρώπους, που είναι χρέος μας ακόμη και όταν δεν τις οφείλουμε.
Κύριε και Θεέ μου, «πρόσχες τη προσευχή μου». Είθε το έλεός σου να εισακούσει τον πόθο μου, που δεν ανάβει μόνο για το δικό μου καλό, αλλά για να υπηρετήσει την αδελφική αγάπη. Εσύ βλέπεις μέσα στην καρδιά μου ότι έτσι είναι. Άσε με να σου προσφέρω θυσία τη σκέψη μου, κάνε να σε υπηρετήσει η γλώσσα μου, και δώσε μου όσα θέλω να σου προσφέρω, γιατί «πτωχός καί πένης ειμί εγώ, κι εσύ πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους σε».
Εξάγνισε από κάθε θράσος και ψεύδος τα χείλη μου, από μέσα κι απ’ έξω. Κάνε να γίνουν οι Γραφές για μένα μια αγνή απόλαυση και να μη χάσω μέσα τους το δρόμο, κι ούτε να χαθούν και άλλοι εξαιτίας μου με όσα θα πω, προσπαθώντας να τις ερμηνεύσω. Κύριε, εισάκουσέ με και ελέησέ με. Κύριε και Θεέ μου, εσύ που είσαι το φως των τυφλών και η αρετή των αδυνάτων, και συνάμα το φως των ορώντων και η αρετή των ισχυρών, πρόσεξε την ψυχή μου και άκουσέ την που φωνάζει από το βάθος της αβύσσου. Γιατί αν τα αυτιά σου δεν μας ακούν ακόμη και στην άβυσσο, πού θα πάμε; Σε ποιόν θα φωνάξουμε;
Εσύ είσαι η μέρα κι εσύ είσαι η νύχτα. Με ένα σου νεύμα οι στιγμές πετούν. Δώσε μας τον αναγκαίο χρόνο για να μελετήσουμε τα μυστικά του νόμου σου και μην κλείσεις τη θύρα του σ’ αυτούς που την κρούουν. Όχι, δεν γίνεται να θέλησες να γραφτούν άσκοπα τόσες σελίδες με βαθύ μυστήριο. Δεν είναι τάχα σαν τα βαθιά εκείνα δάση, όπου ελάφια κρύβονται και αναπαύονται και μηρυκάζουν;
Ώ Κύριε, «κατάρτισαι τα διαβήματά μου» και αποκάλυψέ μου όσα κρύβουν αυτές οι σελίδες. Η φωνή σου είναι η χαρά μου. Ναί, η φωνή σου είναι χαρά υπέρτερη και από την πιό μεγάλη ηδονή. Δώσε μου ό,τι αγαπώ. Δώσε το, γιατί το αγαπώ, γιατί και το να αγαπώ ακόμη εσύ μου το έδωσες. Μην εγκαταλείπεις τις δικές σου δωρεές, μην καταφρονέσεις το διψασμένο δέντρο σου. Θέλω να σου εξομολογηθώ ό,τι βρήκα στα βιβλία σου.
Κύριε, δώσε μου τη χάρη να ακούσω «φωνήν αινέσεως», να μεθύσω από σένα, να δω «τα θαυμάσια εκ του νόμου σου», από την πρώτη ημέρα που έκτισες τον ουρανό και τη γη. Κάνε να φτάσω ως τη βασιλεία της άγιας πολιτείας σου, την συναιώνιά σου.
Αγίου Αυγουστίνου, «Εξομολογήσεις»
Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους.

Η καρδιά μου, παιδιά μου, έχει μόνο εισόδους και καμμιά έξοδο. 
Εάν κάποιος εισέλθη σε αυτή δεν πρόκειται να εξέλθη, όσα προβλήματα και να μου δημιουργήση. Δεν θα ψυχρανθή η αγάπη μου, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου.
Αγαπώ τα παιδιά μου, όπως είναι, θα ευχόμουν όμως να μη μένουν με τα ελαττώματά τους αλλά να προοδεύουν πνευματικώς.

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Αρχ. Ιερόθεου Αργύρη, Ο Ποιήσας και Διδάξας
Εκδόσεις ΥΠΑΚΟΗ, Αθήνα 2001




Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Η ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας,δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος


Σήμερα Γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.

Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία:

«Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων.
Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».