Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Τό μυστήριο τῆς "κραταιᾶς ἀγάπης" "γλιστράει" ἀπό τά χέρια μας!



Κάποτε, ὁ ἄνθρωπος κοίταζε τόν κόσµο γύρω του κι ἔβλεπε παντοῦ µυστήρια. Τό ταξίδι τοῦ ἥλιου στόν οὐρανό ἦταν ἕνα µυστήριο. Τό “κρυφτό” πού παίζει ἡ σελήνη µέ τή γῆ ἦταν µυστήριο. Ἡ τροµαχτική δύναµη τῆς καταιγίδας κι ἡ ἀναπάντεχη φωτιά τοῦ κεραυνοῦ ἦταν ἕνα µυστήριο. Τό ἄπειρο τοῦ νυχτερινοῦ οὐρανοῦ µέ τά ἀµέτρητα ἀστέρια ἦταν ἕνα µυστήριο. Ἡ ἄβυσσος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἕνα µυστήριο.
Ὅµως, ἐπειδή τό ἀνθρώπινο εἶδος «φύσει τοῦ εἰδέναι ὀρέγεται», βάλθηκε νά ψάξει καί νά ἀποµυθοποιήσει ὅλα τά µυστήρια τοῦ κόσµου του. Ἔτσι, ὁ ἥλιος ἔπαψε νά εἶναι ὁ ἁρµατηλάτης πού ὁδηγεῖ τά φλόγινα ἄλογά του στόν οὐρανό καί ἔγινε µία µπάλλα φωτιᾶς στό κέντρο τοῦ ἡλιακοῦ µας συστήµατος. Ἡ σελήνη ἔχασε τή µαγεία της, πατήθηκε, κατακτήθηκε κι ἀποδείχτηκε ἕνας ἄχαρος βράχος πού γυρίζει γύρω ἀπ’ τή γῆ. Ἡ καταιγίδα κι ὁ κεραυνός προβλέπονται καί ἐλέγχονται καί ἔπαψαν νά τροµάζουν πιά τόν ἄνθρωπο, ὁ δέ νυχτερινός οὐρανός –παρ’ ὅλο πού ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἄπειρος– παρακολουθεῖται ἀπό τεράστια τηλεσκόπια πού ψάχνουν τά βάθη του καί δορυφόρους πού στέλνουν φωτογραφίες στή γῆ καί «µιλοῦν» γιά γαλαξίες, νεφελώµατα, ἡλιακά συστήµατα, µαῦρες τρύπες καί πάει λέγοντας... Ὁ ἄνθρωπος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα δέν ἔχει χῶρο γιά µυστήρια στή ζωή του. Ὅλα τά θεωρεῖ ἐξηγηµένα –κι ὅσα δέν εἶναι θά ἐξηγηθοῦν στό ἄµεσο µέλλον– κι ὅλα θεωρεῖ ὅτι τά ἐλέγχει.