Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Τό ἀνθρώπινο εἶδος ἐξελίσσεται, µεταλλάσσεται, ἤ ἁπλᾶ παρακµάζει;


Κάποια ἐρωτήµατα γιά τή ζωή καί τόν θάνατο,
ἐν ὄψει τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς.

Μέ τή θέα τοῦ Πάσχα πολύ κοντά, ἡ ἐποχή εἶναι ἡ πιό κατάλληλη γιά σκέψεις πάνω στή ζωή καί στόν θάνατο, ἀκόµη κι ἄν τόν ὑπόλοιπο καιρό αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκέψεις «θάβονται» στό ὑποσυνείδητό µας. Στόν προβληµατισµό µας αὐτόν βοηθοῦν καί τά πολλά ἐπιστηµονικά ἀνακοινωθέντα πού ἔχουν ἔρθει αὐτόν τόν καιρό στή δηµοσιότητα, κοµπάζοντας γιά τήν «πρόοδο» τῆς ἐπιστήµης. Ἔτσι, σκέψεις καί ἀναγνώσµατα δέν καταλήγουν πουθενά ἀλλοῦ, παρά σ’ ἕναν ἀτέλειωτο κατάλογο µέ ἐρωτηµατικά καί ἐκκρεµότητες στά ὁποῖα κανείς δέν µοιάζει διατεθειµένος νά µᾶς δώσει σαφεῖς καί πειστικές ἀπαντήσεις.
Κι ἄς κάνω ἀρχή ἀπό τή γέννηση τῆς ζωῆς. Νεώτερη ἰατρική ἀνακοίνωση προειδοποιεῖ ὅτι τά ἔµβρυα πού συλλαµβάνονται µέ τεχνητή γονι-µοποίηση, ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς, θά ἔχουν τό DNA δύο µητέρων καί ἑνός πατέρα. Κι αὐτό –ὑποτίθεται– ὅτι προφυλάσσει ἀπό µελλοντικές ἀσθένειες τοῦ µιτοχονδριακοῦ DNA, τό ὁποῖο κληροδοτεῖται µόνο ἀπό τήν πλευρά τῆς µητέρας.