Τό
χαρακτηριστικό τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων εἶναι
ἡ ἀκατάπαυστη
καί ἀνικανοποίητη ἀναζήτηση καταξίωσης καί προβολῆς. Ἡ
συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ψάχνουμε συνεχῶς μία ἐπιβεβαίωση
πού δέν μποροῦμε οὔτε ἐμεῖς οἱ
ἴδιοι νά τή συγκεκριμενοποιήσουμε, νά
τήν περιγράψουμε καί νά τήν ὁρίσουμε, ὥστε νά ξέρουμε καί πότε τήν πετύχαμε, γιά νά
ἡσυχάσουμε.
Οἱ γυναῖκες
θέλουν νά πετύχουν τήν ἐπαγγελματική ἰσότητα μέ τούς ἄνδρες, ἀλλά καί νά
τραβοῦν καί τόν ἐρωτικό θαυμασμό καί τήν προσοχή, πρᾶγμα πού τούς δίνει τήν αἴσθηση
ἐξουσίας πάνω στό ἀντίθετο φῦλο.
Οἱ ἄντρες
δέν θέλουν ἰσότητα μέ τίς γυναῖκες, ἀλλά
ἐπαγγελματική καταξίωση, νίκη στόν ἀνταγωνισμό τους μέ τούς ἄλλους ἄντρες,
ἀλλά καί στό προαιώνιο ἐρωτικό παιχνίδι μέ τό ἀντίθετο φῦλο.
Γενικά, ὅλο το πολύπαθο ἀνθρώπινο εἶδος –μέ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις–
κινεῖται στό ἴδιο πάνω-κάτω πλαίσιο: ἐπιδιώκουμε
νά μᾶς ἐπιδοκιμάζουν,
νά μᾶς θαυμάζουν, νά μᾶς παραδέχονται, νά ἀναρριχηθοῦμε στήν
κορυφή τῆς δουλειᾶς μας. Ἀνοίγει
ἡ καρδιά μας στούς ἐπαίνους καί στά κοπλιμέντα. Ὅποιος μᾶς
λέει καλά λόγια, εἶναι φίλος μας. Ὅποιος διαφωνεῖ
ἔχει ἄλλη
ἄποψη ἀπό
μᾶς, εἶναι
ἐχθρός μας. Ὅποιον ἀκοῦμε νά διαφημίζεται τόν θαυμάζουμε, τόν
ζηλεύουμε, θέλουμε νά τοῦ μοιάσουμε,
τόν θεωροῦμε σπουδαῖο, χωρίς νά κάνουμε τόν κόπο νά ψάξουμε ἄν ἡ
βιτρίνα δείχνει τήν ἀλήθεια, ἤ εἶναι
marketing. Μέ τήν ἴδια λογική, ὅταν ἀκοῦμε κάποιον νά κατηγορεῖται, «καταπίνουμε» ὅλες τίς κατηγόριες, χωρίς νά σκεφτοῦμε μήπως διασύρουμε ἕναν
ἀθῷο.
Γι’ αὐτό τό marketing ἔχει μπεῖ
βαθειά στήν καθημερινότητά μας καί στή νοοτροπία μας. Γι’ αὐτό τά εἴδωλα
πῆραν τήν ἐκδίκησή τους καί βρῆκαν
ξανά τόπο στίς καρδιές μας.
Ὅμως, παρά τό ἀτέλειωτο
κυνῆγι τῆς
προβολῆς τοῦ καταπληκτικοῦ καί
τέλειου ἑαυτοῦ μας, παρά τόν ἀγῶνα μας γιά τήν ἐπιβεβαίωση τῆς σπου
δαιότητάς μας, γιά τήν εἴσπραξη
χειροκροτημάτων καί θαυμασμοῦ καί ἀναγνώρισης, βαθειά μέσα μας δέν ἡσυχάζουμε ποτέ. Γιατί ὁ ἐαυτός
μας δέν κοροϊδεύεται, δέν ξεγελιέται, δέν πείθεται ἀπό τό marketing
πού «πουλᾶμε» στούς ἔξω…
Ἀκόμα κι ἄν
πληρώνουμε ἐπαγγελματίες γιά νά μᾶς κατασκευάσουν τό image –ὅπως
κάνουν οἱ πολιτικοί καριέρας καί πολλοί
«διάσημοι» ἄνθρωποι–ἀκόμη κι ἄν
πληρώνουμε δημοσιογράφους γιά νά μᾶς
διαφημίζουν, ὁ ἑαυτός μας ξέρει πώς, πίσω ἀπό
τήν εἰκόνα τοῦ νικητῆ, κρύβεται ἕνας ἄνθρωπος
ἡττημένος καί φτιασιδωμένος γιά νά
δείχνει κάτι πού δέν εἶναι.
Ἔτσι ἐξηγεῖται τό πῶς,
ἄνθρωποι μέ δύναμη καί προβολή, πού θά ἔπρεπε νά αἰσθάνονται
ἀπρόσβλητοι, τρέμουν μήπως καί φανεῖ κάποιος δίπλα τους, πού θά τούς ἀπειλήσει τή δόξα. Πῶς, ἐνῷ φαινομενικά τά ἔχουν ὅλα, νοιώθουν ἀπειλημένοι ἀπό
κάποιον πού δέν ἔχει οὔτε τή φήμη, οὔτε
τά χρήματα, οὔτε τήν προβολή τους, ἀλλά ἔχει
τήν ἁπλῆ
βεβαιότητα τοῦ «νικητῆ» ἑαυτοῦ του. Γι’ αὐτό
ὁ φθόνος, ὠμός καί ἀπροκάλυπτος, εἶναι τό δεύτερο –μετά τή σεξουαλική μανία–
κυρίαρχο συναίσθημα τῆς ἐποχῆς
μας.
Κανένα
χειροκρότημα καί κανένας ἔπαινος δέν μᾶς πείθει γιά τήν ἀξία μας. Ἀντίθετα, μᾶς αὐξάνεται
ἡ ἐπιθυμία
νά γαντζωθοῦμε πάνω στίς ὅποιες «δάφνες» μας καί νά τίς κρατήσουμε,
γιατί ἔτσι καί μαραθοῦν θά δοῦμε
τόν ἑαυτό μας καί θά τρομάξουμε!
Δέν εἶναι πολλές οἱ
γενιές πίσω, πού οἱ ἄνθρωποι πρίν ἀπό
μᾶς, ἔψαχναν
τή νίκη καί τήν ἧττα μέσα τους. Γι’ αὐτό ἦταν
τόσο διαφορετικοί ἀπό μᾶς. Σταθεροί, ἐκεῖ πού ἐμεῖς παρασερνόμαστε ἀπό τόν ἄνεμο. Βέβαιοι, ἐκεῖ
πού ἐμεῖς
ἀλλάζουμε γνώμη κάθε λίγο. Αὐτάρκεις καί ἥσυχοι,
ἐκεῖ
πού ἐμεῖς
δέν ἠρεμοῦμε
ποτέ. Ἄνθρωποι νικητές, ἀκόμη καί στήν ἧττα
τους. Ἄνθρωποι πού ἐνέπνεαν σεβασμό στούς ἄλλους, χωρίς οἱ
ἴδιοι νά διαφημίζουν τόν ἑαυτό τους. Ἄνθρωποι
πού δέν αἰσθάνονταν ἀπειλημένοι ἀπό
τό διπλανό τους, γιατί, στό πρόσωπο τῶν
ἄλλων ἔβλεπαν,
ἤ ἕνα
σύντροφο καί φίλο στή νίκη, ἤ ἕνα σύντροφο καί φίλο στήν ἧττα. Γι’ αὐτό
ἦταν γεμάτοι κατανόηση, φιλία,
συμπαράσταση.
Οἱ ὑλικές
περιουσίες μεταβιβάζονται ἀπό γενιά σέ
γενιά κι οἱ νεώτεροι προσθέτουν στήν
περιουσία τῶν παλαιοτέρων κι ὁ πλοῦτος
αὐξάνει. Γιατί στήν πνευματική
περιουσία μας ἔχει γίνει τό ἀντίθετο; Ἄν
κοιτάξει ὁ καθένας πρός τά πίσω, θά βρεῖ πλούσιους ἀνθρώπους,
νικητές ἀνθρώπους στή γενιά του. Ποῦ πῆγαν
αὐτά τά πλούτη καί μείναμε νά ζοῦμε φτωχοί, κυνηγημένοι, ὄχι ἀπό
ἐχθρούς, ἀλλά
ἀπό τόν ἴδιο
τόν ἑαυτό μας, ἡττημένοι, ἐμεῖς, τά παιδιά τῶν
νικητῶν ἀνθρώπων;
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ » Αρ. Τεύχους 139
Μάρτιος 2014
Γιά σχόλια: Ninetta1blogspot.com
1. H.W. Longfellow: «Not in the clamour of the
crowded street, not in the shouts and plaudits of the throng, but in ourselves are
triumph and defeat.”
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου