Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

“ Ἰωβηλαῖο” Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου! 100 χρόνια μετὰ τὸν «πόλεμο πού θὰ τερμάτιζε ὅλους τούς πολέμους»!

Μέσα στό φετινό καλοκαίρι συμπληρώθηκαν 100 ἀκριβῶς χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου – τοῦ Μεγάλου Πολέμου, ὅπως ὀνομάστηκε, ἤ, τοῦ πολέμου «ποὺ θὰ τερμάτιζε ὅλους τους πολέμους» – τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τή δολοφονία τοῦ ἀρχιδούκα Φερδινάνδου, στίς 28 Ἰουνίου τοῦ 1914. Ἑκατό χρόνια ἀπό τόν πιό αἱματηρό πόλεμο στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, ποὺ κόστισε τὴ ζωὴ σὲ περισσότερους ἀπὸ 9 ἑκατομμύρια στρατιῶτες καὶ 8 ἑκατομμύρια πολῖτες.

Σήμερα, ἑκατὸ ἀκριβῶς χρόνια μετά, ὄχι μόνο δὲν τερματίστηκαν οἱ πόλεμοι, ἀλλὰ ἔχουν τόσο πολλαπλασιαστεῖ, ὥστε ἡ ἀνθρωπότητα ἀκροβατεῖ ἐπικίνδυνα, προσπαθῶντας νὰ μὴν περάσει τὸ κατώφλι τοῦ Γ΄ παγκοσμίου πολέμου. 
Τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει ἀπὸ τότε. Ἴδιοι λαοί, ἴδιες λυκοφιλίες, ἴδιες συμμαχίες, ἴδια μίση, ἴδια πάθη, ἴδια ἀγριότητα. Ἡ πόλωση εἶναι μεγαλύτερη, ἡ ἔνταση ἔχει αὐξηθεῖ. Θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ προόδος τῆς τεχνολογίας ἔχει κάνει τὴν «τέχνη» τοῦ νὰ σκοτώνει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο πιὸ «σοφιστικέ», ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ δὲν συμβαίνει. Μπορεῖ τὰ drones νὰ βομβαρδίζουν καὶ νὰ σκοτώνουν ἀπρόσωπα, οἱ καθημερινοὶ ἀποκεφαλισμοὶ ὅμως καὶ οἱ δρόμοι ποὺ «διακοσμοῦνται» μὲ κομμένα κεφάλια, φωνάζουν πὼς ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ ἴδιο ἄγριος καὶ αἱμοβόρος ὅσο ἦταν καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ κόσμου ὅπως τὸν ξέρουμε, τότε ποὺ ὁ πρῶτος ἀδερφὸς δίψασε γιὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀδερφοῦ του. 

Τότε, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα ξεκινοῦσε τὰ πρῶτα της βήματα, ἐκεῖνοι οἱ ἰδιαίτεροι ἄνθρωποι ποὺ κατάφερναν νὰ βλέπουν τὰ γεγονότα τοῦ κόσμου τους ἀπὸ τὴν ἀπόσταση τῆς κάποιας ἀντικειμενικότητας, τὰ κατέγραφαν, εἴτε προσπαθῶντας νὰ βροῦν τὶς αἰτίες –κάποτε καταφεύγοντας σὲ εἰκασίες καὶ σὲ δικά τους συμπεράσματα- εἴτε ἀγνοῶντας ὅ,τι μὴ φανερὸ καὶ καταγράφοντας στεγνὰ πράξεις ὅπως ἔγιναν καὶ λόγια ὅπως εἰπώθηκαν. Αὐτοὺς τοὺς ὀνομάζουμε ἐμεῖς ἱστορικούς, χρονικογράφους, παραμυθάδες, παρατηρητές, ὅπως θέλετε πέστε τους, δὲν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει ὅτι κάποιοι λίγοι ἄνθρωποι προσπάθησαν νὰ βγάλουν ἕνα συμπέρασμα, νὰ βροῦν ἕνα νόημα στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀφήσουν κάποια ἴχνη γιὰ νὰ τὰ δοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔρχονταν μετὰ ἀπὸ αὐτούς, νὰ μιλήσουν γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμμα, γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ ἔτσι ὅπως τὸ ἔβλεπαν, γιὰ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπελπισία, γιὰ τὴ δόξα καὶ τὴν ἀδοξία, γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀτιμία, γιὰ ὅλο, τέλος πάντων, τὸ ἀτέλειωτο σκαμπανέβασμα τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας. 
Σήμερα ὅμως, ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν πρῶτο μεγάλο πόλεμο ποὺ δὲν τερμάτισε κανένα πόλεμο ἀλλὰ γέννησε καὶ γεννάει καὶ θὰ γεννάει πολλοὺς ἄλλους πολέμους, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι –ποὺ τοὺς ὀνομάζουν ἱστορικούς, χρονογράφους, παραμυθάδες, παρατηρητές, ἢ ὅ,τι ἄλλο– δὲν μποροῦν νὰ δοῦν καὶ νὰ καταγράψουν τίποτα. Γιατί κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ μπερδεμένο κουβάρι τῆς ἀνθρωπότητας πιά. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμμα. Τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Τὸ φίλο ἀπὸ τὸν ἐχθρό.
Τὸ παραμύθι τῶν πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν, ὅπου βασιλεύει ἡ ἀνοχή, ἔχει καταρρεύσει πρὸ πολλοῦ. Οἱ Βρετανοὶ –τῶν ὁποίων ἡ χώρα θεωρεῖται «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» τῶν μεταναστῶν– συζητοῦν πανικόβλητοι τό νομοθετικὸ πλαίσιο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀντιμετωπιστεῖ τὸ κῦμα τῶν βρετανῶν πολιτῶν ποὺ φεύγει γιὰ τὴ Συρία καὶ τὸ Ἰρὰκ γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν στυγνῶν δολοφόνων ποὺ ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτούς τους «Ἰσλαμικὸ Κράτος», ἢ «Ἰσλαμικὸ Χαλιφᾶτο» ἢ Isis. Τὸ ἐντυπωσιακότερο εἶναι ὅτι ἀνάμεσά τους, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ μουσουλμανικὲς οἰκογένειες, εἶναι καὶ πολλοὶ χριστιανοὶ ποὺ προσηλυτίστηκαν στὰ τζαμιὰ τοῦ Λονδίνου –τὰ «κέντρα Ἰσλαμικῶν σπουδῶν» τῶν ὁποίων τὴ δόξα ζηλέψαμε κι ἐμεῖς στὴν πατρίδα μας– καὶ πού, κατὰ γενικὴ ὁμολογία, εἶναι οἱ σκληρότεροι καὶ πιὸ ἀδίσταχτοι ἐκτελεστές!
Ἡ Δύση, ἀπὸ τὸν πρῶτο «πόλεμο ποὺ θὰ τερμάτιζε ὅλους τους πολέμους» ἔχει ἀναλάβει τὰ ἡνία τῆς ζωῆς πάνω στὸν πλανήτη καὶ ἐπαγγέλλεται μὲ αὐτοπεποίθηση τὴ δημιουργία ἑνὸς ἐπίγειου παραδείσου, ἀρκεῖ οἱ λαοὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὶς ὁδηγίες της καὶ τὸν τρόπο ζωῆς καὶ σκέψης ποὺ θέλουν οἱ ἡγέτες της. Τὸ ἀποτέλεσμα; Οἱ περισσότεροι λαοὶ ζοῦν στὴ φτώχεια, στὶς ἀρρώστειες καὶ στὸν πόλεμο, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς κάποιων λίγων «ἐκλεκτῶν» λαῶν. Ἡ ἀδικία κυριαρχεῖ, ὁ νόμος τοῦ δυνατοῦ εἶναι ὁ μόνος νόμος μέσα στὴν ἀνθρώπινη ζούγκλα ποὺ ζοῦμε καὶ κάθε μέρα ποὺ περνάει, τὸ ὅραμα τοῦ «ἐπίγειου παραδείσου» ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὴν πολύπαθη ἀνθρωπότητα.
Τί ἐλπίδα ἔχουμε; Καμμία! Κι αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ πιστέψουμε μέχρι τὸ βάθος τῆς διάνοιάς μας καὶ πρέπει νὰ ἀπελπιστοῦμε μέχρι τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ σωτηρία δὲν θὰ ἔρθει οὔτε ἀπὸ τὸ μυαλό μας καὶ τὴν τεχνολογία μας καὶ τὴν ἐπιστήμη μας, οὔτε ἀπὸ τὸν πολύτιμο ἑαυτό μας. Τότε, ἴσως, ἔρθουμε σὲ ἐπίγνωση καὶ στραφοῦμε σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα ὅλων τῶν ἀπελπισμένων, ὁ τροφοδότης ποὺ χορταίνει τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ πεῖνα καὶ ἡ πηγὴ ποὺ ξεδιψάει τὴ βαθειὰ δίψα τῆς ἀνθρώπινης ἀπελπισίας.

Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 144-145
Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2014

Γιά σχόλια: ninetta1.blogspot.com 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου