Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

«ΟΤΙ ΠΑΙΔΙΟΝ ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΗΜΙΝ, ΥΙΟΣ, ΚΑΙ ΕΔΟΘΗ ΗΜΙΝ» Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ!

Η Χριστολογία αποκλείει την θεωρία της Εξελίξεως
Τά Χριστούγεννα δέν ἑορτάζουμε τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Δέν ἑορτάζουμε τήν γέννηση ἑνός ἀνθρώπου πού συνελήφθη στήν κοιλία τῆς μητέρας του ἀπό τήν ἕνωση ἑνός πατρικοῦ σπερματοζωαρίου καί ἑνός μητρικοῦ ὠα­ρί­ου, καί ἀναπτύχθηκε σταδιακά ἀπό ἄμορφο ἔμβρυο σέ τέλεια σχηματισμένον ἄνθρωπον. Ἑορτάζουμε τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, πού συνελήφθη στήν κοιλία τῆς Θεοτόκου «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ὄχι ὡς ἄμορφο ἔμβρυο, «οὐ ταῖς κατά μικρόν προσθήκαις ἀπαρτιζομένου τοῦ σχήματος, ἀλλ’ ὑφ’ ἕν τελειωθέντος αὐτός ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος χρη­ματίσας τῇ σαρκί ὑπόστασις»1.
Τά Χριστούγεννα ἑορτάζουμε Αὐτόν πού ἐγεννήθη ἀχρόνως «Υἱός Μονογενής παρά Πατρός» καί «ἐδόθη ἡμῖν» ἐν χρόνῳ Παιδίον ἐσχηματισμένον ἐντός τῆς παναχράντου κοιλίας τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου. Δέν μᾶς ἐδόθη ὡς καρπός σπέρματος καί αἵματος ἀλλά μᾶς ἐδόθη ὡς καρπός Ἁγίου Πνεύματος καί τῶν παρθενικῶν αἱμάτων τῆς Παναγίας μας, τῆς Μητέρας «τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Για το ότι δεν πρέπει κανείς να εμπιστεύεται στη φρόνησή του

"Στήν Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο των Παροιμιών, διδάσκεται ότι: "Οι άνθρωποι που δεν έχουν ισχυρή και συνετή διακυβέρνηση πέφτουν σαν τα μαραμένα φύλλα. Η δε σωτηρία εξασφαλίζεται μετά από φρόνιμη και θεόπνευστη καθοδήγηση" (Παροιμ. ΙΑ' 14). Καταλαβαίνετε τη δύναμη που κρύβουν αυτά τα λόγια, αδελφοί μου, βλέπετε τι μας διδάσκει η Αγ. Γραφή. Μας κάνει προσεκτικούς να μην εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας, να μην τους θεωρούμε συνετούς, να μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να κυβερνούμε τον εαυτό μας. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που, μετά από το Θεό, θα μας κυβερνούν. Δεν υπάρχει τίποτα πιό άθλιο και πιο ευκολοθήρευτο για τον εχθρό από εκείνους που δεν έχουν κάποιο καθοδηγητή στο δρόμο του Θεού. ..."

Ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟΝ ΧΑΦΙΕΔΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ & ΤΙΣ... ΓΚΕΪΣΕΣ!

Τελικά, ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἄλλη ράτσα;
Ὅπως κάθε τί ψεύτικο, πού δέν προέρχεται ἀπό τήν Σαρκωθεῖσα Ἀλήθεια, δέν ἀντέχει σέ σοβαρή ἀντιμετώπιση καί κριτική, παρομοίως συμβαίνει καί μέ τό ψηφισθέν (ἀπό ἰσχνοτάτη πλειοψηφία τοῦ ὀλιγομελοῦς Τμήματος Διακοπῶν τῆς Βουλῆς), στίς 9 Σεπτεμβρίου 2014, νομοσχέδιο.
Πρόκειται γιά τήν «τροποποίηση τοῦ Ν.927/1979 (Α΄ 139) καί προσ­αρμογή του στήν ἀπόφαση – πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεμ­βρίου 2008, γιά τήν καταπολέμηση ὁρισμένων μορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας μέσῳ τοῦ ποινικοῦ Δικαίου (L328)».
Ἡ τροποποίηση τοῦ Νόμου 927/1979 ἔγινε σαφῶς καί ἀπο­κλει­στικῶς γιά νά δημιουργήση ἕνα εὐρύτερο πεδίο πολεμικῆς κατά τῶν Ὁδηγιῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί φιμώσεως καί διωγμοῦ τῶν Ποιμένων καί Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό προκύπτει καί ἀπό τήν ἁπλῆ με­λέ­τη τῶν διατάξεων πού ἀντικατεστάθησαν, ἀφοῦ μέ τίς νέες, ὄχι μό­νο δέν προστατεύονται οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ἐπιλέξαντες τήν ὁμο­φυ­λο­φιλία σάν συναισθηματική καί σωματική ἔκφρασή τους, ἀλλά καί διασύρονται ἀπό τούς γεμάτους ἀντιχριστιανική σκοπιμότητα πολι­τι­κούς “προστάτες” τους, οἱ ὁποῖοι, γιά μιά ἀκόμη φορά, ἐπέλεξαν νά κο­ρο­ϊ­δέ­ψουν μιά μερίδα ἀνθρώπων πώς τάχα τούς προστατεύουν, μέ πανοῦργο, ὅμως, σκοπό, νά φιμώσουν τούς περιδεεῖς χριστιανούς, πού “φοβοῦνται καί τόν ἴσκιο τους” γιά νά μιλήσουν. Πολλοί ἀπό αὐτούς –δυστυχῶς– εἶναι καί Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί ἡ τρομοκρατία πού θά ἀσκήση ὁ Νόμος αὐτός θά δυσχεράνη ἔτι πλέον τήν πνευματική διαπαιδαγώγηση τοῦ λαοῦ μας καί αὐτό τό γνωρίζουν πολύ καλά οἱ κυβερνῶντες!

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Διδασκαλία του Αββά Δωροθέου για τον Θείο φόβο.

"... Είπαν οι Πατέρες ότι ο άνθρωπος αποκτάει τό φόβου του Θεού:  Με τη διαρκή "μνήμη του θανάτου" και των τιμωριών. Με το να ερευνά τον εαυτό του, κάθε βράδυ, πώς πέρασε την ημέρα, και κάθε πρωί πάλι, πώς πέρασε τη νύκτα. Με το να μην έχει παρρησία. Με το να ζήσει με κάποιον άλλον άνθρωπο που πραγματικά φοβάται τό Θεό. Γιατί λέγεται ότι ρώτησε ένας αδελφός κάποιον από τους Γέροντες: "Τι νά κάνω, πάτερ, για να φοβάμαι το Θεό"; Και του λέει ο Γέροντας: "Πήγαινε να ζήσεις μαζί με κάποιον που φοβάται το Θεό, και καθώς εκείνος θα ζει το φόβο του Θεού, θα μάθεις και συ πώς να Τον φοβάσαι".
Διώχνουμε δε το φόβο του Θεού μακριά μας κάνοντας όλα τα αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε, δηλαδή με το να μην έχουμε "μνήμη θανάτου" και των τιμωριών, να μην προσέχουμε τους εαυτούς μας, να μην εξετάζουμε πώς περάσαμε, αλλά να ζούμε αδιάφορα και μ' αδιάφορους πνευματικά να συναναστρεφόμαστε, και ακόμα έχοντας παρρησία. Αυτό είναι χειρότερο απ' όλα. Αυτό είναι τέλειος αφανισμός. Γιατί, τι άλλο διώχνει μακριά από την ψυχή το φόβο του Θεού, όπως η παρρησία; ..."

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Η Ελλάδα έπαψε να λέει όχι μετά το 1940;



Θρηνητική ἑορτή κατήντησε ἐδῶ καί χρόνια ἡ ἀντιστασιακή καί ἔνδοξη ἐπέτειος τοῦ Ἔθνους μας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐναντίον τοῦ Ἄξονος Παπισμοῦ - Σιωνισμοῦ μέ προκάλυμμα τή Γερμανία, ἐξ αἰτίας τῆς τωρινῆς καταστάσεως τῆς Πατρίδος μας.
Φέτος, μάλιστα, χρειάζεται νά προστεθῆ στόν θρῆνο «κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς», γιατί ἡ Ἑλλάς «κλαίουσα τά τέκνα της οὔκ ἤθελε παρακληθῆναι», ἀφοῦ δέν ἔχει πλέον ὑπερασπιστάς οὔτε τῆς Πίστεώς της οὔτε τῆς Πατρίδος της!
Ο ὀδυρμός δέν οφείλεται μόνο στό ὅτι οἱ συνθῆκες τοῦ σήμερα –ρετουσαρισμένες, βέβαια, μέ τό μακιγιάζ τῆς ἐποχῆς– εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστές μέ τίς συνθῆκες τοῦ τότε –συνθῆκες κατάμαυρες, ἐκκλησιαστικῶς καί πολιτειακῶς– ἀλλά στό ὅτι σήμερα ἀπουσιάζει, σχεδόν παντελῶς, ἀπό τόν λαό μας ἡ ἀντιστασιακή του δύναμη καί ἀπό τόν πολιτικό χῶρο δέν βρίσκεται οὔτε ἕνας μέ τήν πίστη καί τήν ψυχή τοῦ Μεταξᾶ, γιά νά φανερώση ξανά στό Ἐσωτερικό καί στό Ἐξωτερικό τήν εἰδοποιό διαφορά τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, πού ἔκανε τήν Ἑλλάδα νά μήν πεθαίνη, ἀκόμη καί ὅταν τά ἔθνη τήν καταδίκαζαν καί τήν ὁδηγοῦσαν σέ μυρίους θανάτους.
Τήν Ἑλληνική ψυχή, μέχρι χθές, δέν μποροῦσε νά τήν ἀπει­λήση κανείς ἐπίγειος φόβος, γιατί ἦταν συνυφασμένη μέ τόν ἀθάνατο Χριστό καί γι’ αὐτό εἶχε καί ἀπόλυτη βεβαιότητα γιά τήν ἀθανασία της.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Ἡ πολιτική ἐπιβολή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Μία ἄγνωστη Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου
Συχνά μέ ἐρωτοῦν ἄνθρωποι πού μέ ἐμπιστεύονται γιά νά πληροφορηθοῦν περί τῶν Διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, καθ’ ὅτι ἔχουν κυριολεκτικά «ζαλισθεῖ» μέ τόν ὠκεανό κειμένων πού ἔχουν δημοσιευθεῖ γιά τό θέμα αὐτό μεταξύ Ὀρθοδόξων διαφορετικῶν τάσεων καί ἀποροῦν, πῶς, ἐνῶ εἶναι σχεδόν ἀδύνατη καί ἡ ἁπλή συνεννόηση μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, προσδοκοῦν κάποιοι θετικά ἀποτελέσματα ἀπό τούς Διαλόγους Ὀρθοδόξων μέ Παπικούς;

Τό ἐρώτημα αὐτό ἀλλά καί ἡ εὔλογη ἀπορία τους μέ ὁδήγησε νά ἀναπτύξω ἐκτενῶς τό θέμα στό πλαίσιο ἑβδομαδιαίων Διαλογικῶν Ὁμιλιῶν μου στήν Πνευματική Ἑστία «ΥΠΑΚΟΗ», σέ ἐντελῶς, ὅμως, διαφορετική διάσταση ἀπό τή συνηθισμένη.
Ὡστόσο, μέ παρεκίνησαν ἀρκετοί νά δημοσιοποιήσω τό σκεπτικό μου, σάν μιά σημερινή γραπτή μαρτυρία μου, δεδομένου ὅτι –παρά τίς μικρές μου δυνάμεις– ὑπῆρξα ἕνας ἐκ τῶν παλαιοτέρων ἐπιζώντων, πού ἀρθρογράφησαν στήν Ἐκκλησιαστική Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἐπί μακρόν ἔχω σιωπήσει.
Παρά ταῦτα, δέν θά ἔσπευδα νά ἀνταποκριθῶ στό αἴτημα τῶν καλῶν συνεργατῶν μου ἄν δέν μέ παρακινοῦσε ἐπιτακτικά ἡ ἀπροσδόκητη εὕρεση στό Ἀρχεῖο μου ἑνός κειμένου, τό ὁποῖο μοῦ εἶχε δώσει πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ μακαριστός π. Μᾶρκος Μανώλης μέ τήν ἔνδειξη «Ντοκουμέντο», γραμμένη μέ τό χέρι του!

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Τό Νομοσχέδιο τοῦ κατεξευτελισμοῦ τῶν Νεκρῶν μας! ΣΕΒΑΣΜΟΣ Ἤ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΝΕΚΡΩΝ;

Δέν εναι τυχαία τακτική τν κρατούντων. Μεσοντος το θέρους κατατέθηκε πρόσθετη Τροπολογία (ρ. Τροπολογίας: 1627/215 25.7.2014) –διά τς ποίας δίδεται τό «πράσινο φς» γιά τήν δημιουργία καί δρυση τν λεγομένων Κέντρων ποτέφρωσης Νεκρν (Κ.Α.Ν)– στό Νομοσχέδιο το πουργείου Περιβάλλοντος, νέργειας καί Κλιματικς λλαγς «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο θήνας Θεσσαλονίκης». Μέ τήν τροπολογία ατή http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/bbb19498-1ec8-431f-82e6-23bb91713a9/8489060.pdf παρέχεται δυνατότητα στούς Δήμους πού οτως λλως εναι νομες καί διαχειριστές τν Κοιμητηρίων νά δρύσουν καί νά γκαταστήσουν ντός τν χώρων ατν (τν κοιμητηρίων δηλ.) τά Κ.Α.Ν.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

“ Ἰωβηλαῖο” Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου! 100 χρόνια μετὰ τὸν «πόλεμο πού θὰ τερμάτιζε ὅλους τούς πολέμους»!

Μέσα στό φετινό καλοκαίρι συμπληρώθηκαν 100 ἀκριβῶς χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου – τοῦ Μεγάλου Πολέμου, ὅπως ὀνομάστηκε, ἤ, τοῦ πολέμου «ποὺ θὰ τερμάτιζε ὅλους τους πολέμους» – τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τή δολοφονία τοῦ ἀρχιδούκα Φερδινάνδου, στίς 28 Ἰουνίου τοῦ 1914. Ἑκατό χρόνια ἀπό τόν πιό αἱματηρό πόλεμο στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, ποὺ κόστισε τὴ ζωὴ σὲ περισσότερους ἀπὸ 9 ἑκατομμύρια στρατιῶτες καὶ 8 ἑκατομμύρια πολῖτες.

Σήμερα, ἑκατὸ ἀκριβῶς χρόνια μετά, ὄχι μόνο δὲν τερματίστηκαν οἱ πόλεμοι, ἀλλὰ ἔχουν τόσο πολλαπλασιαστεῖ, ὥστε ἡ ἀνθρωπότητα ἀκροβατεῖ ἐπικίνδυνα, προσπαθῶντας νὰ μὴν περάσει τὸ κατώφλι τοῦ Γ΄ παγκοσμίου πολέμου. 
Τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει ἀπὸ τότε. Ἴδιοι λαοί, ἴδιες λυκοφιλίες, ἴδιες συμμαχίες, ἴδια μίση, ἴδια πάθη, ἴδια ἀγριότητα. Ἡ πόλωση εἶναι μεγαλύτερη, ἡ ἔνταση ἔχει αὐξηθεῖ. Θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ προόδος τῆς τεχνολογίας ἔχει κάνει τὴν «τέχνη» τοῦ νὰ σκοτώνει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο πιὸ «σοφιστικέ», ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ δὲν συμβαίνει. Μπορεῖ τὰ drones νὰ βομβαρδίζουν καὶ νὰ σκοτώνουν ἀπρόσωπα, οἱ καθημερινοὶ ἀποκεφαλισμοὶ ὅμως καὶ οἱ δρόμοι ποὺ «διακοσμοῦνται» μὲ κομμένα κεφάλια, φωνάζουν πὼς ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ ἴδιο ἄγριος καὶ αἱμοβόρος ὅσο ἦταν καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ κόσμου ὅπως τὸν ξέρουμε, τότε ποὺ ὁ πρῶτος ἀδερφὸς δίψασε γιὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀδερφοῦ του. 

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Θά συνειδητοποιήσουμε κάποτε τόν ἐκπροτεσταντισμό τῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας;


Μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας Ἐκκλησιαστικῆς χρονιᾶς, τήν 1η Σεπτεμ­βρίου, θεωροῦμε χρέος μας ἱερό νά ἐντείνουμε τίς προσπά­θειές μας, μέσῳ τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Περιοδικοῦ ὥστε νά γίνη σαφέστερο στούς πολλούς αὐτό πού ἐπιδιώκουμε, ἐδῶ καί ἑπτά χρόνια: Νά ἀπο­δείξουμε λογικά, θεολογικά, Ἱστορικά καί ἐπιστημονικά ὅτι δέν εἶναι Ὀρθοδοξία ἀλλά ἀτόφιος Προτεσταντισμός ἡ ἀποπομπή τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μέ τό πρόσχημα ὅτι ἔτσι ἐξασφαλίζεται ἡ πνευματικότητα τῆς Πίστεώς μας!
Τό ἔργο αὐτό ξεπερνᾶ τίς δικές µας δυνάµεις διότι πρέπει νά ἔλθη στό φῶς ἕνα πλῆθος κειµένων καί ἐπιχειρηµάτων, πού ἔχουν σκοπίμως παραμερισθεῖ καί παραµένουν ἄγνωστα γιά τούς πολλούς, ἀλλά καί γιά τούς εἰδικούς, ἀφοῦ, λόγῳ τῆς ἀδιακόπου Βαυαρικῆς διαπαιδαγωγήσεως τοῦ λαοῦ μας, ἔχουµε πρό πολλῶν δεκαετιῶν πάψει νά διερωτώµεθα γιά καίρια καί οὐσιαστικά ζητήµατα.
Μιά ἄλλη μεγάλη δυσκολία πού ἤδη ἀντιμετωπίζουμε εἶναι, ἡ μέ «ζῆλον, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», ἀντιμετώπισή μας ἀπό ἀνθρώπους πού πολύ εὔκολα “βαπτίζουν” αἵρεση, ὅ,τι θεολογικό ἀγνοοῦν, ἐπιστρα­τεύοντας, μάλιστα, καί ἄσχετη θεολογική ἐπιχειρηματολογία πού ἀντικρούεται καί ἀπό ἁπλῶς λογικά σκεπτομένους ἀνθρώπους.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Φάκελλος Κυπριακό: Όταν η Κύπρος ένιωσε την Ελληνική προδοσία

Manuel V. Voloudakis

Κώστας Μόντης: Στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι λίγοι αυτοί που έχουν ακούσει το όνομά του. Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν το ποιος ήταν. Ελάχιστοι γνωρίζουν το έργο του. Ο Κώστας Μόντης γεννήθηκε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και θεωρείται ο πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α. Υπήρξε σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος, αλλά κυρίως αγωνιστής της ελευθερίας της Κύπρου και πρόμαχος του ονείρου της Ένωσης. Ο Κώστας Μόντης ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ προτάθηκε και για το βραβείο Νόμπελ. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφρασθεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Γερμανικά, στα Ιταλικά, στα Ολλανδικά, στα Σουηδικά, στα Ρωσικά και σε άλλες γλώσσες. Το 1980 τιμήθηκε με τον τίτλο του «δαφνοστεφούς ποιητή» (Poet Laureate) από την Παγκόσμια Ακαδημία Τεχνών και Πολιτισμού.

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Φάκελλος Κυπριακό: Ηγέτες ή μαριονέτες;

Manuel V. Voloudakis
20 Ιουλίου 1974: Η ημέρα του προφήτη Ηλία επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη στους αμέριμνους πολίτες καθώς οι Τούρκοι εισέβαλαν και κατέλαβαν σχεδόν το μισό νησί. Το δυσάρεστο είναι πως πίσω από αυτή την εισβολή, κρύβεται ένα σχέδιο με συνενόχους Έλληνες, Τούρκους και Αμερικανούς. Στη μνήμη των νεκρών, των αγνοούμενων, αλλά και αυτών που τους κατάντησαν πρόσφυγες στην ίδια τους την Πατρίδα, αφιερώνω το έγγραφο-ντοκουμέντο που φανερώνει το παρασκήνιο αυτής της εισβολής αλλά και των μετέπειτα συμβιβασμών. Παρατηρείστε πως οι Αμερικανοί "περιφρουρούν" τον αγαπημένο τους "εθνάρχη" των Ελλήνων, πως χειρίζονται Έλληνες και Τούρκους και κυρίως πως "χειρουργικά" δεν αφήνουν να ακουστεί η φωνή της Ρωσίας που ήθελε ενωμένη την Ελλάδα και έξω από το Ν.Α.Τ.Ο. Τέλος φαίνεται καθαρά πως οι "ηγέτες" Ελλάδας και Τουρκίας δεν είναι παρά μαριονέτες των Η.Π.Α. σε διατεταγμένη υπηρεσία!

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Ὅταν ἡ ὡριμότητα δέν ἔχει ἡλικία!



Ἐπιμένω στό ὄνειρο

πάρχει ἄνθρωπος
 πού στή ζωή ποτέ
νά μήν ἔχει ὀνειρευτεῖ;
Τό μέλλον νά μήν ἔχει
ὁραματιστεῖ;

Κάποιοι θέλουν πλούσια ζωή,
κάποιοι ἄλλοι, μοναχική.
Τό μόνο πού πρέπει νά κάνεις
εἶναι ... ὑπομονή
 καί τό ὄνειρό σου θά ἐκπληρωθεῖ.

Μήν ἀνησυχεῖς, 
στό ὄνειρό σου, κανείς δέν μπορεῖ νά ἐπιβληθεῖ.
Ζῆσε τό ὄνειρό σου, ὅσο εἶσαι ζωντανός,
 μήν περιμένεις νά περάσει ὁ καιρός!

Ἀλίκη Διαμαντή

Πηγή, Ἑνοριακή Εὐλογία Τεῦχος 142, Ἰούνιος - Ἰούλιος 2014

Τό ὡραιότατο αὐτό ποίημαπού διακρίνεται γιά τήν ὡριμότητά του, ἔγραψε ἡ Ἀλίκη Διαμαντή, μαθήτρια Στ' Δημοτικοῦ, καί ἔλαβε τό δεύτερο βραβεῖο στόν Καλλιτεχνικό διαγωνισμό πού διοργάνωσε τό Γραφεῖο Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν,  στήν κατηγορία: πεζό κείμενο-ποίημα μέ τίτλο «Ἐπιμένω στό ὄνειρο».
Ἡ ζωγραφιά ἐπίσης εἶναι ἔργο τῆς ἰδίας μέ θέμα τόν πόλεμο.

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Ὁ Καποδίστριας ντροπιάζει τό πολιτικό ἦθος

Συνεχίζοντας τήν ἔρευνα καί ἀξιοποίηση τοῦ ὑλικοῦ πού ἀφορᾶ στόν Ἰ. Καποδίστρια, παρουσιάζουµε µιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἐπιστολή µέσα ἀπό τήν ὁποία ἀναδεικνύεται τό σπάνιο ἦθος, τό «πιστεύω» τοῦ Κυβερνήτη, ἀλλά πάνω ἀπ' ὅλα, ἀποδεικνύεται ἡ ἀπόλυτη ταύτιση λόγων καί ἔργων, πεποιθήσεων καί πράξεων τοῦ Κυβερνήτη.
Μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή βλέπουµε νά ἀναδύεται ἕνα πολιτικό ἦθος, πού δυστυχῶς ἡ πατρίδα µας δέν γνωρίζει σήµερα. Διαβάζουµε ὅτι ὁ Ἰ. Καποδίστριας ὁλοπρόθυµα βοήθησε τούς Ἕλληνες ὁµοεθνεῖς του, ὅταν ἐκεῖνοι βρίσκονταν σέ δύσκολη θέση, ἀλλά ἡ προσφορά του δέν σταµάτησε ἐκεῖ: σάν στοργικός πατέρας, τούς συµβούλευε καί τούς νουθετοῦσε.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Τό Σουηδικό μοντέλο "ποιμαίνει" τήν Ἑλλάδα!

Ὅσες περιπέτειες καὶ ἂν περάση ἡ Πατρίδα µας φαίνεται πώς δὲν ἐπαρκοῦν γιὰ νὰ ἐπανεύρη τὸ κυρίαρχο συστατικό της, πού ἦταν πάντοτε ἡ προσκόλλησή της στὴν Ἀλήθεια καὶ ὄχι ἡ προσκόλληση σὲ ὑπεροπλίες καὶ οἰκονοµικὰ µεγέθη.
Ἀκόµη καὶ στὰ ἀρχαῖα χρόνια, τότε πού ἡ Ἑλλάδα δὲν κατεῖχε τὴν Ἀπόλυτη Ἀλήθεια, τὸν Σαρκωθέντα Θεόν, ἀλλὰ εἶχε µόνο τὴν πληρέστερη ἀλήθεια ἀπὸ ὅλα τά εἰδωλολατρικὰ ἔθνη, ἀκόµη καὶ τότε εἶχε τὴν λεβεντιὰ νὰ µή σκιάζεται ἀπὸ τὰ πλούτη καὶ τὴν στρατιωτικὴ ὑπεροχὴ τοῦ “πλανητάρχη” τῆς ἀρχαιότητος Πέρση, ἀλλὰ νὰ πιστεύη καὶ νὰ διακηρύττη τὸ «πᾶς µή Ἕλλην, βάρβαρος» καὶ νὰ θυσιάζεται χωρὶς νὰ λογαριάζη τὶς συνέπειες.

Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Ὁ προτεσταντικός Ἀρειανισμός ἅλωσε τήν Βασιλεύουσα!

Ὁ μήνας Μάϊος μᾶς καλεῖ καί φέτος σ’ ἕνα θρηνητικό ἑορτασμό μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλεως πού ὑπῆρξε ἡ Ζωή καί τό Φῶς τῆς Οἰκουμένης!
Αὐτός ὁ θρῆνος, ἄν ἦταν θρῆνος ἐπιγνώσεως καί μετανοίας, ὅ­πως ὁ Ἀδαμιαῖος, θά μεταστοιχειωνόταν σέ ἀλλαγή σκέψεως καί ἀλ­λαγή πλεύσεως. Θά δρομολογοῦσε καθοριστικές ἐξελίξεις γιά τήν πο­­ρεία τοῦ Ἔθνους μας καί, κυρίως καί πρωταρχικά, θά ἀνέτρεπε ἐκ βάθρων τήν Βαυαρική Προτεσταντική παράδοση, πού ἔχει γί­νει φι­λο­σοφία, θεολογία καί ζωή τῶν Νεοελλήνων ἀπό τότε πού θε­με­­λιώθηκε μέ τή βία ἀπό τόν Βαυαρό ἀντιβασιλέαMaürer καί τόν θλιβερό κληρικό συμπαίκτη του Θεόκλητον Φαρμακίδη, τό 1833.

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ «ΠΡΟΣΛΗΜΜΑ»

Τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἴαμα τῶν ἀδιαβλήτων παθῶν μας

Σέ λίγες µέρες θά κληθοῦµε ἀπό τήν Ἐκκλησία µας νά συµ­­µε­τά­σχουµε στά Πάθη καί στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ µας, µέ ἕναν ξεχωριστό τρόπο.
Οἱ κατανυκτικοί ὕµνοι τῆς Μεγάλης Ἑβδοµάδος, µέ τήν ἁγιο­πνευµατική διεισδυτικότητά τους στήν ἀνθρώπινη ψυχή, µᾶς ἐξηγοῦν µέ κάθε λεπτοµέρεια ποιά εἶναι τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ, τό πῶς ἔπαθε καί ποιά εἶναι ἡ σχέση τῶν Παθῶν αὐτῶν µέ τόν καθένα µας.
Μαθαίνουµε ἀπό τούς ὕµνους αὐτούς ὅτι τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἑκούσιο, ἀλλά ὁ νοῦς µας, µαθηµένος νά σκέπτεται βιωτικά καί γήϊνα, δέν μπορεῖ χωρίς πνευματική χειραγωγία νά συλλάβη τό πῶς αὐτό τό «ἑκούσιον Πάθος» τοῦ Χριστοῦ μας ἀφορᾶ ἄμεσα ὅλους ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους καί καθορίζει ὁλόκληρο τό Μυστήριο τῆς Σωτηρίας µας.
Εἶναι ἀπαραίτητη, λοιπόν, ἡ θεολογική χειραγωγία µας ὥστε νά εἴµεθα εἰς θέσιν νά κατανοήσουµε τό πῶς κατεργάσθηκε ἡ Θεία Χάρις τήν Σωτηρία µας, ἀναπληρώνοντας ὅλα τά κενά καί τίς ἐλλείψεις τῆς πεπτωκυΐας ἀνθρωπίνης φύσεώς µας.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Φατρίες, ἡ μάστιγα τοῦ Ἔθνους!

Οταν ὁ Καποδίστριας ἦρθε στήν Ἑλλάδα βρῆκε μιά χώρα κατεστραμμένη, χωριά ἐγκατελελειμμένα καί ἐρείπια ἀκόμα νά καπνίζουν ἀπό τίς φωτιές.
Ὅμως ἕνα ἀπό τά μεγάλα προβλήματα πού ταλάνιζαν τήν ἐποχή καί προξένησαν μεγάλες συμφορές ἦταν τά ἄγρια πάθη καί οἱ διχόνοιες μεταξύ τῶν Ἑλλήνων.
Πάθη καί διχόνοιες οἱ ὁποῖες εἶχαν τήν ρίζα τους στήν ἀπληστία τῶν φατριῶν κοτζαμπάσηδων νά ἐλέγξουν τόν τόπο.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Ἡ Σουλιωτοπούλα

Στῆς μάχης τόν καπνό, πού πνίγει τό λαγκάδι, ὁ Σουλιώτης ὅλα τά ἔχει λησμονήσει, πεῖνα καί δίψα. Καί τό Σούλι πέφτει ξέμακρα, καί σάν λησμονημένο εἶναι καί ἐκεῖνο τ' ἄχαρο.
Καί ἐκεῖ πού πολεμάει τό παλληκάρι τό ἀγλύκαντο, μέρα καί νύκτα, ἀκούει μιά γνώριμη φωνή, πού τόν ξυπνάει:
- Λοιπόν τό Σούλι δέν χάθηκε καί ζῇ.
Ἦταν ἡ Λάμπη, ἡ ἀδελφή τοῦ παλληκαριοῦ.
- Τί καλά μοῦ φέρνεις, Λάμπη;
- Ζεστή κουλούρα, ἀδελφέ, πού σοῦ τήν ἐζύμωσα μέ τά χεράκια μου καί ἡ μάννα τήν ἔψησε στήν ἀνθρακιά μονάχη. Ἔλα νά φᾷς καί νά ξαποστάσης.
- Δέν μπορῶ, καημένη, νά παρατήσω τό τουφέκι ...
- Αὐτό εἶναι ἡ συλλογή σου, Νάση; Ἔρχομαι ἐγώ καί σοῦ κρατῶ τόν τόπο σου ... Νά, σοῦ ἔστρωσα! Καί δός μου τό τουφέκι.
Χαμογελᾷ ὁ ἀδελφός ὁ καπνισμένος. Καί δέν ἔχει ἀνάγκη νά μάθη τήν κορασιά πῶς πιάνουν τό τουφέκι.
Ὁ πόλεμος ἐβαστοῦσε πάντα. Μέ χέρι σταθερό ἐγέμιζεν ἐκείνη καί σημάδευε. Καί ὁ ἀδελφός της παραπέρα ἔτρωγε ἥσυχος καί μονάχα τήν πεῖνά του ἄκουγε, τήν θεριεμένη μέσα του.
Καί ὁ πόλεμος ἐβαστοῦσε. Καί ἐκεῖ ἕνα βόλι ἦλθε καί ἐπέτυχε κατάστηθα τήν κορασιά. Καί αὐτή ἔκανε καρδιά καί δέν ἐμιλοῦσε. Τό αἷμα ἐπλημμύριζε τόν κόρφο της. Ἡ Λάμπη ἐσημάδευε καί ἐτουφεκοῦσε. 
- Ἔφαγες, Νάση;
- Κοντεύω, ἀκόμη λίγο, Λάμπη.
Ἡ κόρη ἐξαναρώτησε καί δεύτερη καί τρίτη φορά. Καί τότε μέ ἕνα πήδημα τό παλληκάρι βρέθηκε κοντά της. Ἄρπαξε τό τουφέκι καί ἥσυχο, καθώς εἶχε τραβηχθῆ, ἐξανάρχισε τόν πόλεμο.
Ἀμίλητη ἡ Σουλιωτοπούλα ἐπῆγε παραπίσω καί ἔπεσε.
Καί ὁ πόλεμος ἐβαστοῦσε ...

"Μεγάλα Χρόνια" 1930
Γιάννης Βλαχογιάννης

Ἀναγνωστικόν Στ' Δημοτικοῦ 1964

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

«Ὁ θρίαμβος καί ἡ ἧττα δέν βρίσκονται στή βοή τῶν πολυάνθρωπων δρόμων, οὔτε στίς κραυγές καί στίς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους, ἀλλά μέσα στούς ἑαυτούς μας» 1

Τό χαρακτηριστικό τν σύγχρονων νθρώπων εναι κατάπαυστη καί νικανοποίητη ναζήτηση καταξίωσης καί προβολς. συντριπτική πλειοψηφία τν νθρώπων ψάχνουμε συνεχς μία πιβεβαίωση πού δέν μπορομε οτε μες ο διοι νά τή συγκεκριμενοποιήσουμε, νά τήν περιγράψουμε καί νά τήν ρίσουμε, στε νά ξέρουμε καί πότε τήν πετύχαμε, γιά νά συχάσουμε.
Ο γυνακες θέλουν νά πετύχουν τήν παγγελματική σότητα μέ τούς νδρες, λλά καί νά τραβον καί τόν ρωτικό θαυμασμό καί τήν προσοχή, πργμα πού τούς δίνει τήν ασθηση ξουσίας πάνω στό ντίθετο φλο.
Ο ντρες δέν θέλουν σότητα μέ τίς γυνακες, λλά παγγελματική καταξίωση, νίκη στόν νταγωνισμό τους μέ τούς λλους ντρες, λλά καί στό προαιώνιο ρωτικό παιχνίδι μέ τό ντίθετο φλο.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Ἡ ἄγνωστη προϊστορία τῆς 25ης Μαρτίου

Θά εἶναι μεγάλο κρῖμα, ἄν πάει χαμένη καί ἡ φετεινή ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου 1821, μέ ἕναν ἑορτασμό ρουτίνας ἤ μᾶλλον μέ μιά σειρά ἀπό ἀνιαρές ἐκδηλώσεις πού μᾶς ὁδηγοῦν σιγά-σιγά στήν κατάργηση τῆς ἑορτῆς.
Εἶναι πολύ νωπές οἱ ἀπόπειρες πού ἔγιναν ἀπό πολιτικά πρό­σω­πα γιά νά δοκιμασθῆ ὁ βαθμός πνευματικῆς ἀναισθησίας τοῦ λα­οῦ μας, ἄν, δηλαδή, ἔχει ἀκόμη ἤ δέν ἔχει δυνάμεις ἀντιστάσεως στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας του. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δοκιμές γίνονται γιά νά παραποιοῦνται συστηματικά τά Γεγονότα, ἡ Ἱστο­ρι­κή Πραγματικότητα, καί τότε, ἄν ἀκυρωθοῦν τά Γεγονότα, εἶναι προφανές ὅτι ἡ κατάργηση τοῦ ἑορτασμοῦ τους θά εἶναι αὐτο­νό­ητη!

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Eἰλικρινά λυπήθηκα διαβάζοντας κάποιους σχολιασμούς τοῦ ἄρ­θρου μου «Τό νέο ἔτος θά εἶναι χρόνος ἡμερολογίου ἤ ἑορ­το­λο­γί­ου;», πού δημοσιεύθηκε στό Ἐνοριακό μας Περιοδικό «Ἐνο­ρι­ακή Εὐλογία» (τόν Ἰανουάριο 2014, τεῦχος 137).
Οἱ σχολιασμοί προέρχονται ἀπό πιστούς ἀνθρώπους πού ἀκο­λου­θοῦν, ὅμως, τό Ἀρχαῖο (Ἰουλιανό) ἡμερολόγιο καί ὡς ἐκ τούτου ἡ εὐαισθησία τους σέ κάποιες λέξεις, τούς ἀφαίρεσε τήν ψυχραιμία νά ἀξιοποιήσουν τό περιεχόμενο καί κυρίως, τό μήνυμα καί τόν σκο­πό τοῦ ἄρθρου μου.
Σκοπός τοῦ ἄρθρου δέν ἦταν νά ὑποτιμήση οὔτε νά προσβάλη τούς ἀνθρώπους τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου (τό ἀποκαλῶ ἔτσι γιά μιά νέα ἀρχή, ἀφοῦ ὁ προσδιορισμός Παλαιο­ημερολογῖται ἔχει φορτισθεῖ ἀρνητικά). Κάθε ἄλλο: Ἡ πορεία κά­θε ἀνθρώπου εἶναι σεβαστή καί Κριτής ὅλων μας ὁ Θεός «ἐν τῇ ἡμέ­­ρᾳ ἐκείνῃ». Ἀντιθέτως, μάλιστα, ἐτόνισα ὅτι πρόκειται περί «πι­στῶν ἀνθρώπων». Ὡστόσο ἡ φράση μου «ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖ­σμα, στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» ἦταν ἐκείνη πού πυροδότησε τήν ἀντί­δραση καί ἀγανάκτησή τους.
Θεωρῶ, λοιπόν, ὅτι ἀπαιτοῦνται ἐκ μέρους μου μερικές ἐξη­γήσεις, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά κατανοηθῆ τό πνεῦμα ἀλλά καί τό γράμμα τοῦ κειμένου μου καί, ἀφ’ ἑτέρου, νά τεθοῦν οἱ προϋποθέσεις γιά τή συνέχιση ἑνός γόνιμου διαλόγου μεταξύ μας, κάτι πού ἦταν ἀρχική ἐπιδίωξή μου, δεδομένου ὅτι τά τελευταῖα χρόνια ἔχω γνωρίσει κάποιους ἀξιόλογους ἀνθρώπους τοῦ Ἀρχαίου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι θέλουν ἕνα γνήσιο θεολογικό διάλογο καί ὄχι ἁπλουστεύσεις καί ἄσχετους συσχετισμούς.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Ἤ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ;

Ἡ εἴσοδος τοῦ Νέου Ἔτους ἔγινε χωρίς τή δική μας μεσολάβηση καί συμφωνία, γιατί ὁ χρόνος τρέχει χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τή θέλησή μας, οὔτε ἀλλάζει ρυθμό, ἔστω καί ἄν προκαλῆ σέ μᾶς ψυχικές διαταραχές ὁ ρυθμός του.
Ὅμως, ἄν καί ποταμός ὁ χρόνος, δείχνει τή φιλανθρωπία καί συγκατάβασή του σέ πιστούς καί ἀπίστους, μέ τό νά καταδέχεται νά ἀναχαιτίζη τήν ὁρμή του καί νά κομματιάζη τή ροή του σέ ὧρες, μέρες καί χρόνια, ὑποχρεώνοντας τόν κοσμικό Γραμματικό του, τό ἡμερολόγιο, νά καθορίζη ἐπακριβῶς τό πῶς πρέπει νά κυλοῦν οἱ ἡμέρες τῆς χρονιᾶς, ὥστε νά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τόν χρόνο καί ὄχι νά καταποντισθοῦμε ἀπό τήν ὁρμή του.
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ χρόνος δέν μᾶς ἀνήκει. Εἶναι κτίσμα καί κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Ποιήθηκε πρίν ἀπό ἐμᾶς ἀπό Τόν «Θεόν Λόγον» καί δίνει λόγο μόνο στόν «Θεόν Λόγον».
Κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει τήν ἐξουσία νά αὐξήση τόν χρόνο πού τοῦ ἀναλογεῖ, ἀλλά μόνο μπορεῖνά ἀξιοποιήση τόν χρόνο του, μεταποιῶντας τόν σέ «καιρόν», συμμέτοχον τοῦ «Καιροῦ ἐκείνου», πού «μένει εἰς τόν αἰῶνα». Γι’ αὐτό, καί κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει δυνατότητα διαλόγου ἤ διαπραγματεύσεως μέ τόν χρόνο, παρά μόνο μέσῳ «τοῦ Θεοῦ καί Λόγου».