Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΠΕΤΕΙΩΝ


Οἱ Ἐκκλησιαστικὲς καὶ οἱ Ἐθνικὲς ἑορτὲς εἶναι πάντοτε ὁρόσημα καὶ ὁδοδεῖκτες τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος. Τῆς παρούσης ζωῆς καὶ τῆς Μελλούσης.
Εἰδικότερα στὸ Ἔθνος μας, οἱ Ἐθνικὲς ἑορτές –ὅπως αὐτή τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας, πού θά ἑορτάσουμε τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στίς 25 Μαρτίου– συμπίπτουν πάντοτε μὲ μεγάλες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ τονίζουν σὲ ὅλους μας ὅτι ἡ Ἱστορία μας σ’ αὐτὴ τὴ γῆ εἶναι καὶ τὸ πρόκριμα γιὰ τὴν ζωή μας μετὰ θάνατον, γιὰ τὴν Αἰώνια Ζωή μας! Εἶναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι στίς Ἐθνικές Ἐπετείους ἑορτάζουμε τήν ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἐνόπλου ἀγῶνος καί ὄχι τήν ἡμέρα τῆς νικηφόρου ἐκβάσεώς του. Καί τοῦτο, διότι «ἀπό Θεοῦ ἀρχόμεθα», ἀπό τόν Θεό πρέπει νά ἀρχίζουμε, ἀλλά καί γιατί ἡ βαθειά Πίστη μας σέ Ἐκεῖνον μᾶς δίδει τήν σιγουριά καί τήν ἀνάπαυση ὅτι θά ἐπιτρέψη νά μᾶς συμβῆ αὐτό πού μακροπρόθεσμα εἶναι τό πνευματικό μας συμφέρον καί ὄχι τό δικό μας κοντόφθαλμο θέλημα.
Αὐτὴ ἡ συμπόρευση τῆς Θρησκευτικότητός μας μὲ τὴν καθημερινότητά μας ἀπορρέει ἀπὸ τὰ Δόγματα τῆς Πίστεώς μας, ποὺ μᾶς ἐπιτάσσουν νὰ μὴν κάνουμε τίποτα στὴ ζωή μας τὸ ὁποῖο νὰ μὴν ἐκφράζη τὴν ἀκρίβεια τῆς Πίστεώς μας.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Τό Ἰσλαµικό µέλλον τῆς Εὐρώπης


Τό ὅτι ἡ Ἱστορία ἐπαναλαµβάνεται ‒ἤ ὅτι ἡ Ἱστορία κάνει κύκλους‒ εἶναι κάτι χιλιοειπωµένο, κάτι πού τό λέµε καί τό ξαναλέµε χωρίς, τελικά καί νά τό ἐννοοῦµε. Γιατί, ἄν τό ἐννοούσαµε, θά εἴχαµε µάθει νά ξεχωρίζουµε καί τά συµπτώµατα τοῦ “κύκλου” πού ζοῦµε, ἀφοῦ αὐτός ὁ “κύκλος” ἔχει ἐπαναληφθεῖ κάποια στιγµή καί στό παρελθόν!
Ἀντίθετα, ἐµεῖς ζοῦµε σάν νά εἴµαστε οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι πού πάτησαν τό πόδι τους στή γῆ. Μπορεῖ ἑκατοµµύρια ἄνθρωποι πρίν ἀπό µᾶς νά ἔχουν κάνει λάθη καί νά ἔχουν βαδίσει ἕνα δρόµο, πού τούς ἔφερε στήν καταστροφή. Ἐµεῖς θά ἐπαναλάβουµε ἀκριβῶς τά ἴδια καί θά βαδίσουµε µέ σιγουριά καί αὐτοπεποίθηση ἀκριβῶς τόν ἴδιο δρόµο, ἔχοντας τήν ἐλπίδα ὅτι ἐµεῖς θά πετύχουµε κάποιο ἄλλο ἀποτέλεσµα! Τό χειρότερο, ὅµως, εἶναι ὅτι πιστεύουµε µέχρι τό βάθος µας, πώς ἡ ζωή µας εἶναι κάτι πρωτότυπο, κάτι πού δέν ἔχει ἐπαναληφθεῖ ποτέ στή ζωή τοῦ κόσµου. Γιατί ἐµεῖς εἴµαστε οἱ πιό ἔξυπνοι, οἱ πιό σοφοί, οἱ πιό προοδευµένοι καί δέν ὑπάρχει πρόβληµα ἄλυτο γιά ἐµᾶς!
Ἔτσι, ἀκοῦµε ‒µέ µεγάλη ἀπορία‒ νά λέγεται καί νά γράφεται ὅτι τό µεταναστευτικό πρόβληµα εἶναι πρωτοφανές, δέν ἔχει ὑπάρξει ποτέ πρίν µαζική µετανάστευση σέ τέτοια κλίµακα, ἄρα, ἐµεῖς ‒οἱ ἔξυπνοι‒ θά τό ἀντιµετωπίσουµε καί θά τό λύσουµε µέ ἕναν ἀνθρωπιστικό, δίκαιο καί ἀποτελεσµατικό τρόπο, δηλαδή µέ τόν ΤΕΛΕΙΟ τρόπο, πού µόνον ἐµεῖς οἱ τέλειοι θά µπορούσαµε νά βροῦµε!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Κυριακή τῆς Τυρινῆς


Στίς ἡμέρες μας πού ὁ λαός τοῦ Θεοῦ χειμάζεται, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, δηλαδή ὁ Θεός μας, μᾶς ἐμψυχώνει, μᾶς ἐνδυναμώνει, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς ἐξοπλίζει, μᾶς παρουσιάζει τόν πραγματικό προορισμό μας, τό ἀληθινό μας περιβάλλον, τήν πραγματική καί μόνιμη κατοικία μας.
Μᾶς θυμίζει ὅτι «οὐκ ἔστιν ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι». Καί μᾶς θυμίζει ὅτι μᾶς ἔπλασε γιά νά εὐφραινόμαστε, νά χαιρόμαστε, νά ζοῦμε, μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξεως, ἑνωμένοι μέ Αὐτόν –πού εἶναι Ἡ Ζωή– καί μεταξύ μας  σέ μιά τέλεια ἑνότητα. Νά χαιρόμαστε καί νά εὐφραινόμαστε ὄχι γιά ἕνα διάστημα, ὄχι γιά μιά στιγμή, ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα, πάντοτε, αἰώνια. Αὐτές τίς προδιαγραφές ἔχουμε ὄχι γιατί τό ἀξίζαμε, ἀλλά γιατί ὁ Πλάστης μας εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος καί μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπάει τόσο, ὥστε ἔκανε καί κάνει τό πᾶν γιά νά μᾶς χαρίσει τίς δωρεές Του, νά μᾶς πλουτίσει μέ τή δόξα Του, νά μᾶς χαρίσει τήν ἀληθινή εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση πού χαρίζει ἡ ἑνότητα μέ Ἐκεῖνον.