Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

«ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΑΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ…»

Στὶς 29 Μαΐου θρηνοῦμε τὴν πτώση τῆς Πόλης τῶν πόλεων, τὴν Ἅλωση τῆς Βασιλεύουσας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Θρηνοῦμε τὴν Πόλη ποὺ χάσαμε ἀλλὰ καὶ τὴν Πόλη ποὺ κάθε χρόνο χάνουμε ἐξ αἰτίας τῆς στάσης μας καὶ τῆς συμπεριφορᾶς μας, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη βιαιότητα, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο θράσος ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν κατακτητῶν καὶ μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀπάθεια ἀπὸ μέρους μας. Δὲν ἔχουμε ἁπλῶς παραδώσει τὰ ὅπλα, ἀλλὰ προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὅλο τὸν κόσμο μας μὲ πολὺ μεγάλη ἐγκαρδιότητα καὶ ἀγάπη στοὺς κατακτητές, σὰν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτοὺς ὅλα καὶ σὲ ἐμᾶς τίποτα. Στὴν πραγματικότητα βέβαια, οἱ περισσότεροι, δὲν ξέρουμε τί θρηνοῦμε, δὲν ξέρουμε τί εἶναι αὐτὸ ποὺ χάσαμε καὶ συνεχῶς χάνουμε γιατί δὲν ἔχουμε κάτσει ποτὲ νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ τὰ γεγονότα ποὺ τόσο μᾶς ἀφοροῦν.
Διάβαζα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν «Τὰ Παραλειπόμενα» τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Βρυέννιου, ὁ ὁποῖος ἦταν μοναχὸς τὴν περίοδο τῆς παρακμῆς τῆς Πόλης καὶ κοιμήθηκε λίγα χρόνια πρὶν τὴν ἅλωσή της. Ἐπειδὴ ὅμως μιὰ Ἅλωση καὶ μάλιστα τέτοιων διαστάσεων δὲν πραγματοποιεῖται χωρὶς νὰ ὑπάρχουν βαθιὰ αἴτια, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν γεγονότα, ποὺ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ νὰ ὁδηγοῦν σὲ αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, ὁ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος εἶχε ἐντοπίσει τὰ αἴτια αὐτὰ καὶ τὰ εἶχε καταγράψει.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928!

Ἐνεργεῖ ὡς Πατριαρχικό ἡφαίστιο, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί νά “πετρώση“ πνευματικά ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἑλλάδα καί σταδιακά νά τήν προσαρτήση ἐδαφικά στήν Τουρκία.



Ὁ συντάκτης της, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βασίλειος ὁ Γ΄, νεωτεριστής, πιστός ὑπηρέτης τῶν Τούρκων καί Μασῶνος, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Χαράσσω τίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν, μέ βαθύτατον σεβασμό πρός τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀγωνισθέν ἐπί πολλούς αἰῶνες ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Πίστεως ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, γιατί στήν ἐλεύθερη καί πνευματική Πατρίδα καλλιεργεῖται ἡ Πίστη.
Προτάσσω τόν σεβασμό μου πρός τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (τόν ὁποῖον –ἐξ ἄλλου– ἔχω πλειστάκις καταθέσει, ὅπως καί πρός τό ἀξίωμα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου, τόν ὁποῖο μνημονεύω σέ κάθε Θ. Λειτουργία πού τελῶ), γιά νά γνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ὅτι ὅσα γράφω δέν ἔχουν σκοπό νά πλήξουν τόν θεσμό τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά τίς ἐνέργειες τῶν Ὑπευθύνων τοῦ Πατριαρχείου, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.
Ἡ διευκρίνησή μου αὐτή γίνεται γιά τούς καλοπροαιρέτους, διότι οἱ κακοπροαίρετοι ἐξακολουθοῦν καί θά ἐξακολουθήσουν νά μέ συκοφαντοῦν ὅτι πλήττω τόν Πατριαρχικό θεσμό ὁσάκις διεκδικῶ –μέ ἀτράνταχτα ἱστορικά ἀλλά καί Θεολογικά ἐπιχειρήματα– τήν ἀπόλυτη Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Αὐτοκεφαλία, ἡ ὁποία στίς μέρες μας δέν εἶναι ἁπλή διοικητική ἀναγκαιότητα, ἀλλά ἀναγκαιότητα Ἐκκλησιολογικῆς προστασίας τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν “ὀθνεῖαν” καί ἐξευρωπαϊσμένη  Παποπροτεσταντική παραλλαγή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού διαμορφώνει καί διοχετεύει στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τό Πατριαρχικό ἐπιτελεῖο.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Ἡ “δύση” τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἡ ...“ἀνατολὴ” τῆς Δύσης!

Στὶς 29 τοῦ µηνὸς Μαΐου, θὰ ἔχουν περάσει 563 χρόνια ἀπὸ τὴ µέρα ποὺ σήµανε τὸ τέλος τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί, ἐπειδὴ ἡ ὕπαρξή της ταυτίστηκε µὲ τὴν ὕπαρξη τῆς Πόλης τοῦ Κωνσταντίνου, στὶς 11 τοῦ ἴδιου µηνός, θὰ ἔχουν περάσει 1686 χρόνια ἀπὸ τὴ µέρα ποὺ «γεννήθηκε», ἂν θεωρήσουµε σὰν «γέννησή» της τὴ µέρα τῶν ἐγκαινίων της καὶ ὄχι τὴ µέρα ποὺ ὁ ἱδρυτής της ἀποφάσισε νὰ βγάλει ἀπὸ τὴ λήθη της τὴν παλιὰ ξεχασµένη ἀποικία τῶν Μεγαρέων, ποὺ ὀνοµαζόταν Βυζάντιο.
Ἀπὸ τὴν πρώτη πόλη δὲν εἶχε ἀποµείνει τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς ἀκρόπολής της, πάνω σ’ ἕνα λόφο, τὸ βλέµµα τοῦ ἱδρυτῆ της ὅµως προσπέρασε τὰ ἐρείπια καὶ τὸν ἕνα λόφο, προσπέρασε τὸ παρελθὸν καὶ τὴν παρακµή του. Τὸ βλέµµα τοῦ ἱδρυτῆ της, εἶδε! Εἶδε τοὺς ἑπτὰ λόφους ποὺ τοῦ θύµισαν τὴ Ρώµη, εἶδε πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ χρόνο, τοὺς λαοὺς ποὺ θὰ διάβαιναν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σταυροδρόµι τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴ Δύση καὶ τῆς Δύσης πρὸς τὴν Ἀνατολή, εἶδε τὴν ὀµορφιὰ καὶ τὸν πλοῦτο ἑνὸς τόπου ποὺ εἶχε ὅλες τὶς προϋποθέσεις νὰ γίνει ὁ παράδεισος πάνω στὴ γῆ. Καὶ ἔτσι, ἔκτισε τὴν Πόλη του καὶ τὴν ὀνόµασε Νέα Ρώµη, γιατί τὴν ἔχτισε νὰ γίνει πιὸ ὄµορφη, πιὸ πλούσια, πιὸ ἔνδοξη, ἀλλά, κυρίως, πιὸ δίκαιη, πιὸ ἀνθρώπινη, πιὸ ἐνάρετη ἀπὸ τὴν παλαιά Ρώµη.

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Η ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΒΑΛΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΗ ΤΟΝ ΑΡΧΙΠΡΟΔΟΤΗ ΙΟΥΔΑ!

Καθώς πλησιάζουµε πρός τό Ἅγιο Πάσχα, τήν «Ἑορτήν τῶν ἑορτῶν καί τήν Πανήγυριν τῶν πανηγύρεων», ἐνῶ ὅλοι οἱ πιστοί προετοιµάζονται πνευµατικά γιά τό κοσµοϊστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, κάποιοι θεωροῦν τόν χρόνο κατάλληλο καί προχωροῦν στό ἔργο τῆς “ἀποκαταστάσεως” τοῦ Ἰούδα!
Ἡ Ὁλλανδή συγγραφέας Lot Vekemans βρῆκε ἀξιοσηµείωτο τό γεγονός, ὅτι σέ ὅλες τίς εἰκόνες, ἀνά τούς αἰῶνες, ὁ Ἰούδας παρουσιάζεται σάν ἄσχηµος καί προσωποποίηση τοῦ κακοῦ. Ὁ Ἰούδας µάλιστα χλευάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιά νά µποροῦν οἱ ἴδιοι, νά ξεπλένουν τίς ψυχές τους, ἀπό τίς ἁµαρτίες. Ἀποφάσισε λοιπόν, νά δανείση µιά φωνή στόν Ἰούδα, γιά νά µπορέση νά µιλήση ὁ ἴδιος καί ἔγραψε τόν θεατρικό µονόλογο “Ἰούδας”.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ!

«Ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ Ἀλήθεια,
τό Φῶς ἡ Ζωή τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις
τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι
καί γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως,
τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν»

Αὐτές τίς ἰδιαιτέρως Ἅγιες Ἡμέρες τῆς Μ. Ἑβδομάδος δεχόμαστε καί ἰδιαίτερες εὐεργεσίες. Ἐν τῷ μέσῳ τῆς ψυχικῆς νύκτας μας ἔρχεται ὁ Χριστός μας καί, παραβλέπων τήν ἄβυσσο τῶν ἁμαρτημάτων μας, «κρούει τήν θύραν» τῆς ψυχῆς μας καί μέ τήν ἄκρα καί ἀπερινόητη ταπείνωσή Του –ἀντί νά ὀργισθῆ– μᾶς φωνάζει: «ἵσταμαι ἔξω, ἐάν μοῦ ἀνοίξης, εἰσελεύσομαι καί συνδειπνήσω μετά σοῦ καί σύ μέτ’ έμοῦ»! Στέκομαι ἔξω ἀπό τήν ψυχή σου, Ἐγώ πού εἶμαι ἡ ψυχή τῆς ψυχῆς σου, στέκομαι ἔξω, ἐξόριστος, ἀποδιωγμένος ἀπό ἐσένα τό πλάσμα μου καί κτυπῶ σάν ἐπαίτης γιά νά μέ δεχθῆς καί πάλι!
Θρηνεῖς ὅτι σέ ἐξόρισα ἀπό τόν Παράδεισο, ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐσύ ἐξόρισες τόν Πατέρα σου ἀπό τήν ψυχή καί τήν ὕπαρξή σου. Αὐτόν πού ἐξόρισες εἶναι ὁ Παράδεισος, ἡ Ζωή, ἡ τρυφή σου καί γι’ αὐτό δέν βρίσκεις ἀνάπαυση ὅ,τι καί νά ἐπιχειρῆς, ὅπου καί ἄν πορευθῆς, ὅτι καί ἄν ἀπολαμβάνης.
Ἔπαυσες νά μέ ρωτᾶς, νά μέ συμβουλεύεσαι. Θέλησες νά αὐτονομηθῆς, νά τά εὕρης ὅλα μόνος σου, νά ἐξιχνιάσης τήν Κτίση, νά μάθης τήν αἰτία καί τήν οὐσία τῶν ὄντων καί ἄφησες τόν ἑυατό σου νά ζεῖ χωρίς ἐσένα, μακρυά ἀπό Ἐμένα, χωρίς τό δικό μου Φῶς καί κατήντησες νά ζῆς στό σκοτάδι καί στήν ἀπόγνωση. Αὐτή τήν ἀπόγνωση τήν νοιώθεις βαθειά, ἀλλά δέν ξέρεις τό γιατί. Νομίζεις πώς ὀφείλεται στήν διαπίστωσή σου ὅτι δέν εἶσαι σύ ὁ Δημιουργός, ἀλλά ὀφείλεται στό ὅτι δέν ἔχεις Ἐμένα.
Ἔτσι, ἀποφάσισες νά ξεπεράσης τήν ἀπόγνωσή σου μέ τήν ἰδέα ὅτι δέν ὑπάρχει Δημιουργός ἀλλά ὅτι ὅλα ἔγιναν μόνα τους!