Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Ἡ “δύση” τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἡ ...“ἀνατολὴ” τῆς Δύσης!

Στὶς 29 τοῦ µηνὸς Μαΐου, θὰ ἔχουν περάσει 563 χρόνια ἀπὸ τὴ µέρα ποὺ σήµανε τὸ τέλος τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί, ἐπειδὴ ἡ ὕπαρξή της ταυτίστηκε µὲ τὴν ὕπαρξη τῆς Πόλης τοῦ Κωνσταντίνου, στὶς 11 τοῦ ἴδιου µηνός, θὰ ἔχουν περάσει 1686 χρόνια ἀπὸ τὴ µέρα ποὺ «γεννήθηκε», ἂν θεωρήσουµε σὰν «γέννησή» της τὴ µέρα τῶν ἐγκαινίων της καὶ ὄχι τὴ µέρα ποὺ ὁ ἱδρυτής της ἀποφάσισε νὰ βγάλει ἀπὸ τὴ λήθη της τὴν παλιὰ ξεχασµένη ἀποικία τῶν Μεγαρέων, ποὺ ὀνοµαζόταν Βυζάντιο.
Ἀπὸ τὴν πρώτη πόλη δὲν εἶχε ἀποµείνει τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς ἀκρόπολής της, πάνω σ’ ἕνα λόφο, τὸ βλέµµα τοῦ ἱδρυτῆ της ὅµως προσπέρασε τὰ ἐρείπια καὶ τὸν ἕνα λόφο, προσπέρασε τὸ παρελθὸν καὶ τὴν παρακµή του. Τὸ βλέµµα τοῦ ἱδρυτῆ της, εἶδε! Εἶδε τοὺς ἑπτὰ λόφους ποὺ τοῦ θύµισαν τὴ Ρώµη, εἶδε πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ χρόνο, τοὺς λαοὺς ποὺ θὰ διάβαιναν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σταυροδρόµι τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴ Δύση καὶ τῆς Δύσης πρὸς τὴν Ἀνατολή, εἶδε τὴν ὀµορφιὰ καὶ τὸν πλοῦτο ἑνὸς τόπου ποὺ εἶχε ὅλες τὶς προϋποθέσεις νὰ γίνει ὁ παράδεισος πάνω στὴ γῆ. Καὶ ἔτσι, ἔκτισε τὴν Πόλη του καὶ τὴν ὀνόµασε Νέα Ρώµη, γιατί τὴν ἔχτισε νὰ γίνει πιὸ ὄµορφη, πιὸ πλούσια, πιὸ ἔνδοξη, ἀλλά, κυρίως, πιὸ δίκαιη, πιὸ ἀνθρώπινη, πιὸ ἐνάρετη ἀπὸ τὴν παλαιά Ρώµη.

Ὁ ἱδρυτής της ἦταν ἕνας ἄνθρωπος µεγάλος πού, σὰν ὅλους τοὺς µεγάλους ἀνθρώπους, δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ προβάλλει τὸν ἑαυτό του. Εἶχε ζήσει καὶ τὴν καταφρόνια τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ µίσος τους καὶ τὸ ψέµµα τους καὶ τὴν προδοσία τους, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ δόξα τους δὲν τοῦ ἔλεγε καὶ πολλά. Δὲν ἔδωσε τὸ ὄνοµά του στὴ νέα πόλη, ὅπως συνήθιζαν νὰ κάνουν ἄλλοι, ποὺ θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους σπουδαῖο καὶ ἔσπερναν πόλεις µὲ τὸ ὄνοµά τους ἀπὸ ὅπου περνοῦσαν.
Ἐπειδὴ ὅµως τὸ δικό του πέρασµα τράνταζε τὴ γῆ καὶ τὸ δικό του φῶς δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρυφτεῖ, οἱ ἄνθρωποι ἔδωσαν στὴν Πόλη του τὸ ὄνοµά του, ἀφοῦ δὲν τὸ ἔδωσε ὁ ἴδιος. Καὶ ἔτσι, τὸ Βυζάντιο καὶ ἡ Νέα Ρώµη ὀνοµάστηκε ἡ Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, ἡ Κωνσταντινούπολη! Καὶ µὲ τὰ χρόνια πῆρε πολλὰ ὀνόµατα, ἡ Βασιλεύουσα, ἡ Ἑπτάλοφη, ἡ Πόλη, καὶ ἔγινε µεγάλη καὶ ἔνδοξη, τὸ ἀντικείµενο τοῦ πόθου, τοῦ φθόνου καὶ τῆς ἀγάπης πολλῶν, ἀκριβῶς σὰν τὸν ἱδρυτή της.
Μὲ κάποιο µυστηριακὸ τρόπο, ὁ αὐτοκράτορας ποὺ ἔφερε τὴν ἄνοιξη στὴ χειµωνιάτικη ζωὴ τῆς εἰδωλολατρικῆς παρακµῆς, «ἔδεσε» τὴν Πόλη του µὲ τὸν ὡραιότερο µῆνα τῆς ἄνοιξης καὶ µὲ τὸ ὄνοµά του. Στὶς 11 τοῦ Μαΐου ἔγιναν τὰ ἐγκαίνιά της. Στὶς 22 τοῦ Μαΐου ἄφησε αὐτὸν τὸν κόσµο ὁ ἴδιος καὶ πῆγε νὰ συναντήσει τὸ δικό του Βασιλέα καὶ Κύριο καὶ πῆρε τὴ θέση του στὴ Βασιλεία ποὺ δὲν θὰ γνωρίσει ποτὲ τέλος καὶ παρακµή. Καὶ στὶς 29 Μαΐου, ἕνας ἄλλος Κωνσταντῖνος, ὁ τελευταῖος, ἔπεσε µαζὶ µὲ τὴν Πόλη του, ποὺ δὲν κατάφερε µὲν νὰ τὴ σώσει, ἀλλὰ ποὺ δὲν τὴν πρόδωσε καὶ δὲν τὴν παρέδωσε. Τοῦ τὴν πῆραν ἀπὸ τὰ χέρια του, ὅταν αὐτὰ δὲν εἶχαν πιὰ ἄλλη ζωὴ γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦν.

Ὁ µεγάλος ἄνθρωπος ποὺ διέκρινε τὴν ἀνάγκη νὰ χωρίσει τὸν κόσµο σὲ Δύση καὶ Ἀνατολή, δὲν τὸ ἔκανε τυχαῖα. Εἶχε γνωρίσει πολὺ καλὰ καὶ τοὺς δύο κόσµους. Εἶχε ζήσει τὴ νεότητά του στὴ Δύση καὶ πρωτοπῆρε τὴν ἡγεµονία του ἀπὸ τὴ Δύση, ἀπὸ τὰ Βρετανικὰ νησιά. Δὲν τὴν ἀγάπησε ὅµως ποτὲ τὴ Δύση. Δὲν ἀγάπησε τὴ Ρώµη, ἀλλὰ καὶ ἡ Ρώµη δὲν τὸν ἀγάπησε. Οὔτε ἡ Δύση τὸν ἀγάπησε, ἀλλὰ τὸν δυσφήµισε –καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τὸν δυσφηµεῖ.
Ἡ Δύση δὲν ἀγάπησε οὔτε τὴν Πόλη του. Τὴν ἔνοιωθε τόσο ξένη, ὅσο ξένο ἔνοιωθε καὶ τὸν ἱδρυτή της, τὴν πολέµησε, τὴν ἐκµεταλλεύτηκε ὅσο περισσότερο µπόρεσε, τὴν ἔφθειρε καί, τελικά, ἔµεινε νὰ παρακολουθεῖ τὸ θάνατό της µὲ παγερὴ ἀταραξία. Καὶ µετά, ἔµεινε µόνη καὶ ἐλεύθερη, χωρὶς ἀντίπαλο καὶ ἀντίζηλο καὶ γιόρτασε τὴ δική της ...“ἀναγέννηση”!
Τί ἄλλο εἶναι ἡ Ἀναγέννηση, ἀπὸ τὸ θρίαµβο τῆς Παλαιᾶς Ρώµης πού, ἐπιτέλους, ἀφάνισε τὴν ἀντίπαλη καὶ ἀντίζηλη Νέα Ρώµη, προκειµένου νὰ συνεχίσει τὴ γραµµὴ καὶ τὴ νοοτροπία τῆς παλιᾶς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας;
Πῶς κατέκτησε τὴν τότε οἰκουµένη ἡ παλαιὰ Ρώµη; Μὲ τὴν ὑπεροπλία καὶ τὴ τεχνολογία της καὶ τὴν κουλτούρα τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισµοῦ ποὺ τὸν προσάρµοσαν στὸ δικό τους τρόπο ζωῆς.
Πῶς κατέκτησε τὸν κόσµο ἡ Δύση, µετὰ τὸ 1453; Μὲ τὴ στρατιωτικὴ δύναµη καὶ τὴ φιλοσοφικὴ καὶ τεχνολογικὴ Γνώση ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν πολιτισµὸ τῆς νεκρῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας.
Πόσα χρόνια ζωῆς ἔχει ἀκόµα ὁ θρίαµβος τῆς Δύσης; Ἀπὸ τὸ 1453 µέχρι σήµερα, ἔχει 563 χρόνια καί, ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὰ σηµεῖα τῆς παρακµῆς καὶ ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ κάθε µέρα πληθαίνουν, τὸ τέλος δὲν εἶναι µακριά.
Ἀλλά, ὁ χρόνος ποὺ θὰ ἔρθει, εἶναι κρυµµένος ἀπὸ τὰ µάτια τῶν θνητῶν καὶ ὁρατὸς µόνο ἀπὸ ἐλάχιστους, ποὺ –δυστυχῶς– δὲν γίνονται πιστευτοὶ ἀπὸ τοὺς πολλούς. Γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ καὶ ὁ ἀρχαῖος σοφιστὴς ὅταν ἔλεγε: «θεοὶ µὲν γὰρ µελλόντων, ἄνθρωποι δὲ γιγνοµένων, σοφοὶ δὲ προσιόντων αἰσθάνονται.»
καὶ συµπληρώνει ὁ ποιητής:
«….ἐνῶ εἰς τὴν ὁδὸν ἔξω, οὐδὲν ἀκούουν οἱ λαοί…»

Γιά σχόλια: ninetta1blogspot.com                     
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 165

Μάϊος 2016

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου