Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΔΙΔΑΚΤΕΑ ΥΛΗ !

Τεύχος 180-181Κατά τήν τελευταία διετία κορυφώθηκε ἡ πνευματική τραγωδία τῆς Πατρίδος μαςμέ τήν μάχη γιά τήν ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ μάχη αὐτή, ὅπως καί ὅλες οἱ προηγούμενες, πού ἀφοροῦν στήν πνευματική ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ μας, δίδεται μέχρι στιγμῆς –κατά τήν ἄποψή μας– μέ πνεῦμα ἡττοπαθείας, συμβιβασμοῦ, καί ἐξαιρετικά μειωμένης Ὀρθοδόξου αὐτοεκτιμήσεως, συνάμα δέ, μακρυά ἀπό τό κέντρο βάρους τοῦ ὅλου ζητήματος.
 Στό περιοδικό μας ἀσχοληθήκαμε ἐκτενῶς μέ τήν πολεμική πού γίνεται κατά τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, καί συνεχίζουμε στό τεῦχος μας αὐτό τήν δημοσίευση σπουδαίων ἄρθρων σχετικῶν μέ τό θέμα. Στό παρόν, ὅμως, ἄρθρο μας, δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτήν καθ’ ἑαυτήν τήν διδακτέα ὕλη τοῦ μαθήματος ἀλλά θεωροῦμε ἀναγκαῖο νά προτάξουμε ὁρισμένες σκέψεις, πού –ὅπως ἐλπίζουμε– ἴσως φανοῦν χρήσιμες γιά τήν σωστή ἀξιολόγηση τοῦ ζητήματος καί γιά τήν πνευματική αὐτοκριτική μας.

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Ζωή μετά τόν τοκετό...


Σχετική εικόνα

Στή μήτρα μιᾶς μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Τό ἕνα ρωτᾶ τό ἄλλο: 
«Πιστεύεις στή ζωή μετά τόν τοκετό;» κι ἐκεῖνο ἀπάντησε: 
«Γιατί ρωτᾶς; Φυσικά, κάτι θά ὑπάρχει μετά τόν τοκετό. Μπορεῖ νά εἴμαστε ἐδῶ γιά νά προετοιμαστοῦμε, γι’ αὐτό πού θά ἐπακολουθήσει ἀργότερα.» 
«Ἀνοησίες», εἶπε τό πρῶτο. «Δέν ὑπάρχει ζωή μετά τόν τοκετό. Τί εἴδους ζωή θά ἦταν αὐτή»; 
Τό δεύτερο εἶπε: «Δέν ξέρω, ἀλλά θά ὑπάρχει περισσότερο φῶς ἀπό ὅ,τι ἐδῶ. Ἴσως νά περπατᾶμε μέ τά πόδια μας καί νά τρῶμε μέ τό στόμα. Ἴσως νά ἔχουμε περισσότερες αἰσθήσεις πού δέν μποροῦμε κἄν νά φανταστοῦμε τώρα». 
Τό πρῶτο ἀπάντησε: «Αὐτό εἶναι παράλογο! Τό περπάτημα εἶναι ἀδύνατο. Καί νά τρῶμε μέ τό στόμα; Γελοῖο! Ὁ ὀμφάλιος λῶρος μᾶς δίνει τήν τροφή καί ὅλα ὅσα χρειαζόμαστε. Ἀλλά ὁ ὀμφάλιος λῶρος εἶναι πολύ κοντός. Ὁπότε, ἡ ζωή μετά τόν τοκετό, λογικά, ἀποκλείεται». 
Τό δεύτερο ὅμως ἐπέμενε: «Λοιπόν, νομίζω ὅτι ὑπάρχει κάτι καί ἴσως εἶναι διαφορετικό ἀπό ὅ,τι εἶναι ἐδῶ. Ἴσως νά μή μᾶς χρειάζεται αὐτό τό φυσικό “καλώδιο” πιά». 
Καί τό πρῶτο ἀπάντησε, «Ἀνοησίες! Καί ἐπιπλέον, ἄν ὑπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δέν ἔχει γυρίσει πίσω ἀπό ἐκεῖ; Ὁ τοκετός εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς, καί μετά ἀπό τόν τοκετό δέν ὑπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή καί λήθη. Δέν ὁδηγεῖ πουθενά»! 
«Λοιπόν, δέν ξέρω», λέει τό δεύτερο, «ἀλλά σίγουρα θά συναντήσουμε τή μητέρα καί αὐτή θά μᾶς φροντίσει». 
Τότε τό πρῶτο μωρό ἀπάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στή μητέρα; Αὐτό εἶναι γελοῖο. Ἄν ἡ μητέρα ὑπάρχει, τότε ποῦ εἶναι τώρα»; 
Τό δεύτερο εἶπε: «Εἶναι παντοῦ γύρω μας. Εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπό αὐτήν. Εἴμαστε μέρος της. Εἴμαστε μέσα της, γι’ αὐτό καί ὑπάρχουμε. Χωρίς αὐτήν, αὐτός ὁ κόσμος δέν θά μποροῦσε κἄν νά ὑπάρχει». 
Τότε εἶπε τό πρῶτο: «Λοιπόν, ἐγώ δέν τήν βλέπω, ἔτσι εἶναι λογικό ὅτι δέν ὑπάρχει»! 
Καί τότε τό δεύτερο μωρό ἀπάντησε: «Μερικές φορές, ὅταν κάνεις ἡσυχία καί ἐπικεντρωθεῖς καί ἀκούσεις πραγματικά, μπορεῖς νά ἀντιληφθεῖς τήν παρουσία της, καί μπορεῖς νά ἀκούσεις τήν ἀγαπημένη της φωνή, νά σέ καλεῖ ἀπό πάνω»!... 

Útmutató a Léleknek 
Οὖγγρος συγγραφέας

Ενοριακή Ευλογία τεύχος 177 - Μάιος 2017


Σάββατο 27 Μαΐου 2017

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ, ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ


Κάποτε εἴμαστε πολῖτες μιᾶς Αὐτοκρατορίας πού διαμόρφωνε τήν πορεία τοῦ κόσμου. Σήμερα καταντήσαμε ἕνας μικρός καί φοβισμένος λαός. Τί ἔφταιξε καί τί μεσολάβησε ἀπό τότε μέχρι τώρα; 

Μιά πρωτότυπη καί σφαιρική παρουσίαση τῶν γεγονότων πού ὁδήγησαν στήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἔρευνα, κείμενα καί σκηνοθεσία: Νινέττα Βολουδάκη

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΚΙΕΣ!

Γιατί  πτώση τς Κωνσταντινούπολης ρίχνει τή σκιά της µέχρι σήµερα;

Αποτέλεσμα εικόνας για αλωση κωνσταντινουπολησ:

Δέν θά ἔπρεπε νά περάσει οὔτε ἕνας µήνας Μάϊος, χωρίς ἱστορική αὐτοκριτική ἀπό τό λαό µας. Γιατί αὐτός ὁ τελευταῖος µήνας τῆς ἄνοιξης µᾶς θυµίζει ἀνάγλυφα τίς ἀντιθέσεις πού χαρακτηρίζουν τήν ἱστορική παρουσία µας στήν παγκόσµια ζωή. Ἐπικίνδυνες ἀντιθέσεις, πού, µιά µᾶς ξεχωρίζουν καί µᾶς ἀνεβάζουν σέ µιά ἰδιαίτερη ποιότητα ἀνάµεσα στούς λαούς καί µιά µᾶς ξεχωρίζουν πάλι, ἀλλά γιά νά µᾶς γκρεµίσουν σέ ἕνα ἰδιαίτερα ἀποκρουστικό βάθος µικρότητας.
Κι ὅταν µιλᾶµε γιά χαρακτηριστικά τοῦ λαοῦ µας, δέν µιλᾶµε γιά κάτι ἀόριστο, ἕνα σύννεφο πού πλανιέται πάνω ἀπό τά κεφάλια µας, χωρίς τή δική µας συµµετοχή. Μιλᾶµε γιά τό χαρακτήρα µας, τόν δικό µας χαρακτήρα, γιά τό φῶς καί τίς σκιές, πού ὁ καθένας µας διακρίνει ἄν σκύψει στό βάθος τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἴσως, ἡ καθηµερινή µας ζωή νά µᾶς παρασύρει καί νά µή σπουδαιολογοῦµε τόν ἀντίκτυπο καί τή σηµασία τους, ἀλλά τό φῶς κι οἱ σκιές µας ὑπάρχουν καί φαίνονται καί ἐπηρεάζουν τήν κοινή ζωή µας µέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἰδίως ἄν ζοῦµε σέ κρίσιµες καί µεταβατικές ἐποχές, ὅπως ἦταν ἐκεῖνος ὁ Μάϊος, πού τό φῶς ἑνός ἀνθρώπου φώτισε τήν οἰκουµένη καί θεµελίωσε µιά φωτεινή αὐτοκρατορία, ἀλλά καί ἐκεῖνος ὁ Μάϊος, πού οἱ σκιές κατάπιαν τό φῶς καί ἔφεραν τή νύχτα στό λαό µας καί τή ζωή του.

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Η γενεαλογία της πολιτικής


"Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησια κατά τους προγόνους.
Η αργία εγέννησε την πενιαν.
Η πενία ετικε την πειναν.
Η πείνα παρήγαγε την ορεξιν.
Η ορεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε διά της βίας, τώρα διά του δόλου και διά της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβαται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομενους πολιτικούς). Μαύροι χαλκεις κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τή βαθυζοφω σκοτια του αιωνιου εργαστηρίου των."

Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
Οι έμποροι των εθνών

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Νάξιοι Μελιστές: Μελίσματα Ψαλτικής (μ΄) Κυριακή του Πάσχα!


Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει· καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Σήμερον εἶνε ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως! Ἄς γίνωμεν λαμπροί καί ἀκτινοβολοῦντες πρός χάριν τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς, καί ἄς ἐναγκαλισθῶμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον. Ἄς εἴπωμεν, ἀδελφοί, καί εἰς αὐτούς πού μᾶς μισοῦν: Ἐμπρός, ἄς συγχωρήσωμεν τά πάντα χάριν τῆς Ἀναστάσεως (τοῦ Χριστοῦ)· καί τότε (ἀφοῦ πράξωμεν αὐτό καί συμφιλιωθῶμεν μέ τούς ἐχθρούς μας) ἄς κραυγάσωμεν (χαρμοσύνως): Ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀφοῦ μέ τόν θάνατόν Του κατενίκησε τόν θάνατον, καί ἐχάρισε ζωήν εἰς τούς ἐντός τῶν μνημάτων εὐρισκομένους νεκρούς.
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ


Αποτέλεσμα εικόνας για μεγάλη παρασκευή

Σέ, τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὅν πρό μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο καί ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο καί διερρήγνυτο ναοῦ τό καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδού νῦν βλέπω σε δι' ἐμέ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον. Πῶς σέ κηδεύσω, Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἰλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα; ἤ ποῖα ἄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου σύν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε, δόξα σοι.

Ὅταν ὁ Ἰωσήφ, μαζί μέ τόν Νικόδημον, κατεβίβασεν ἀπό τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ Σέ, πού φορεῖς τό φῶς ὡς ἔνδυμα, καί Σέ εἶδε νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, ἤρχισε θρῆνον γεμᾶτον ἀπό πόνον καί κλαίων ἔλεγεν: Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, γλυκύτατε Ἰησοῦ! Πρίν ἀπό ὁλίγον ὁ ἥλιος, ἐπειδή Σέ εἶδε κρεμάμενον ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν, (ἔχασε τό φῶς του καί) ἐνεδύθη σκότος βαθύ καί ἡ γῆ ἐσείετο ἀπό τρόμον καί τό παραπέτασμα τοῦ Ναοῦ (πού ἐχώριζε τά ἅγια ἀπό τά ἅγια τῶν ἁγίων) ἐσχίζετο εἰς δύο. Ἀλλ' ἰδού τώρα ἐγώ βλέπω ὅτι Σύ ἐδέχθης νά ὑποστῇς τόν θάνατον μέ τήν θέλησίν σου, χάριν ἐμοῦ. Μέ ποῖον θάρρος θά κηδεύσω, Θεέ μου, Σέ (τόν ἀπαθῆ καί ἀθάνατον); Καί μέ ποίαν τόλμην θά περιτυλίξω μέ σινδόνας Σέ (τόν Ὁποῖον δέν χωρεῖ τό σύμπαν); Πῶς δέ νά ἐγγίσω τό πάναγνον Σῶμά Σου μέ τάς (μολυσμένας) χεῖράς μου; Ἤ ποῖα θρηνώδη ἄσματα νά ψάλω κατά τήν ἐκφοράν Σου, ὦ εὔσπλαγχνε Κύριε; Δοξολογῶ τά Πάθη Σου, ἐγκωμιάζω μέ ὕμνους καί τήν ταφήν Σου, μαζί μέ τήν Ἀνάστασίν Σου, καί κραυγάζω: Κύριε, δόξα Σοι!
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Αποτέλεσμα εικόνας για μεγάλη παρασκευή

Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τόν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱός τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τά πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου ἀνάστασιν.

Σήμερον κρεμᾶται ἐπάνω εἰς τό ξύλον (τοῦ Σταυροῦ) Ἐκεῖνος, πού ἐκρέμασε (κατά τήν δημιουργίαν) τήν γῆν ἐπάνω εἰς τά ὕδατα (τήν περιέβαλε δηλαδή πανταχόθεν μέ τά ὕδατα τῶν θαλασσῶν)! Στέφανον κατεσκευασμένον ἀπό ἀκάνθας περιβάλλεται εἰς τήν κεφαλήν ὁ Βασιλεύς τῶν Ἀγγέλων! Ψευδές βασιλικόν ἱμάτιον ἐνδύεται (πρός ἐμπαιγμόν) Αὐτός, πού ἐνδύει τόν οὐρανόν μέ τάς νεφέλας! Ράπισμα κατεδέχθη Ἐκεῖνος, πού εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν (βαπτισθείς ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου) ἠλευθέρωσε τόν Ἀδάμ (καί τούς ἀπογόνους του ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας καί τήν καταδυναστείαν τοῦ Διαβόλου)! Διά καρφίων ἐκαρφώθη (εἰς τόν Σταυρόν) ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας! Διά λόγχης ἐτρυπήθη (εἰς τήν πλευράν) ὁ Υἱός τῆς Παρθένου! Προσκυνοῦμεν τά Πάθη σου, Χριστέ! Ἀξίωσέ μας νά ἴδωμεν καί τήν ἔνδοξον Ἀνάστασίν Σου!
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ


Αποτέλεσμα εικόνας για μεγάλη πέμπτη

Μηδείς, ὦ πιστοί, τοῦ δεσποτικοῦ δείπνου ἀμύητος, μηδείς ὅλως ὡς ὁ Ἰούδας δολίως προσίτω τῇ τραπέζῃ. Ἐκεῖνος γάρ τόν ψωμόν δεξάμενος, κατά τοῦ ἄρτου ἐχώρησε, σχήματι μέν ὤν μαθητής, πράγματι δέ παρών φονευτής· τοῖς μέν Ἰουδαίοις συναγαλλόμενος, τοῖς δέ ἀποστόλοις συναυλιζόμενος· μισῶν ἐφίλει, φιλῶν ἐπώλει τόν ἐξαγοράσαντα ἡμᾶς τῆς κατάρας, τόν Θεόν καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κανείς, ὦ πιστοί, ἄς μή μείνῃ χωρίς νά συμμετάσχῃ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ (εἰς τήν Θ. Εὐχαριστίαν), κανείς ἀπολύτως νά μή προσέλθῃ εἰς τήν Τράπεζαν (τῆς Θ. Κοινωνίας) μέ δόλιον σκοπόν, ὅπως ὁ Ἰούδας. Διότι ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἐδέχθη τό ψωμίον (ἀπό τόν Χριστόν), κατόπιν ἐκινήθη μέ ἐχθρικάς διαθέσεις ἐναντίον τοῦ Ἄρτου (τῆς ζωῆς, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ). Καί ἐξωτερικῶς μέν ἐφαίνετο ὅτι ἦτο μαθητής τοῦ Χριστοῦ, πραγματικῶς ὅμως παρίστατο (πλησίον τοῦ Διδασκάλου) ὡς δολοφόνος· μαζί μέ τούς (ἐχθρούς τοῦ Κυρίου) Ἰουδαίους ἔχαιρε (διά τήν ἐπικειμένην θανάτωσιν τοῦ Ἰησοῦ), ἀλλά καί μαζί μέ τούς ἀποστόλους (οἱ ὁποῖοι ἠγάπων τόν Ἰησοῦν) συνανεστρέφετο. Ἄν καί ἐμίσει τόν Χριστόν, Τοῦ ἔδιδε φίλημα, καί διά τοῦ φιλήματος ἐπώλει Ἐκεῖνον πού (μέ τήν σταυρικήν Του θυσίαν) μᾶς ἐξηγόρασεν ἀπό τήν κατάραν τοῦ Νόμου (διότι ὁ Νόμος τῆς Π. Διαθήκης περιεῖχε κατάραν ἐναντίον πάντων τῶν παραβατῶν του καί ἑπομένως, ὡς παραβάται του, ἤμεθα ὅλοι κατηραμένοι), ἐπώλει δηλαδή τόν Θεόν καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν μας.
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Αποτέλεσμα εικόνας για μεγαλη τεταρτη
Ἡ ἀπεγνωσμένη διά τόν βίον καί ἐπεγνωσμένη διά τόν τρόπον, τό μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι, βοῶσα· μή με τήν πόρνην ἀπορρίψῃς, ὁ τεχθείς ἐκ Παρθένου· μή μου τά δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων· ἀλλά δέξαι με μετανοοῦσαν, ἥν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν, Κύριε, διά τό μέγα σου ἔλεος.

Ἡ γυνή, πού εἶχε τελείως ἀπελπισθῆ (διά τήν σωτηρίαν της) ἐξ αἰτίας τοῦ (ἁμαρτωλοῦ) βίου της καί πού ἦτο στιγματισμένη ἀπό ὅλους ἐξ αἰτίας τῆς (αἰσχρᾶς) διαγωγῆς της, ἦλθε πλησίον σου, Σωτήρ, κρατοῦσα εἰς χεῖρας τό μύρον καί κραυγάζουσα: Μή ἀποδιώξῃς ἐμέ τήν πόρνην Σύ, (ὁ ἀμόλυντος, Σύ) πού ἐγεννήθης ἐκ Παρθένου. Μή παραβλέψῃς τά δάκρυα (τῆς μετανοίας) μου Σύ, πού εἶσαι ἡ χαρά τῶν Ἀγγέλων. Ἀλλά δέξαι μετανοοῦσαν ἐκείνην, πού δέν τήν ἀπεδίωξες καί δέν τήν περιεφρόνησες, ὅταν ἡμάρτανεν (ἀλλά τήν ἠνείχεσο). Δέξαι με, Κύριε, ἕνεκα τῆς μεγάλης εὐσπλαγχνίας Σου.

Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου




Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ


Αποτέλεσμα εικόνας για μεγάλη τρίτη

Ὁ τῆς ψυχῆς ραθυμίᾳ νυστάξας οὐ κέκτημαι, Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τήν ἐξ ἀρετῶν καί νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ρεμβόμενος. Τά σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου μή κλείσῃς μοι, Δέσποτα· ἀλλ' ἐκτινάξας μου τόν ζοφερόν ὕπνον, ἐξανάστησον καί ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε παρθένοις εἰς νυμφῶνα τόν σόν, ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως· Κύριε, δόξα σοι.

Νυμφίε Χριστέ, ἐγώ πού ἐφάνην ἀμελής καί ἀπό ὀκνηρίαν τῆς ψυχῆς μου, δέν ἔχω ἀναμμένην τήν λαμπάδα τῶν ἀρετῶν καί ἔγινα ὅμοιος μέ τάς μωράς παρθένους, ρεμβάζων καί ἀδρανῶν κατά τόν χρόνον (τῆς ἐπιγείου ζωῆς μου, πού εἶνε χρόνος) τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Σύ ὅμως, Κύριε, μή μέ στερήσῃς τοῦ ἐλέους Σου καί τῆς εὐσπλαγχνίας Σου, ἀλλά, ἀφοῦ τινάξῃς μακράν ἀπό ἐμέ τόν σκοτεινόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας, σήκωσέ με ἐπάνω καί ὁδήγησέ με μαζί μέ τάς φρονίμους παρθένους ἐντός τῆς αἰθούσης τῶν γάμων Σου (δηλαδή ἐντός τοῦ Παραδείσου), ὅπου ἀκούεται ὁ καθαρός ἦχος τῆς φωνῆς αὐτῶν πού πανηγυρίζουν (ἀπολαύοντες τῆς αἰωνίου μακαριότητος) καί κραυγάζουν ἀκαταπαύστως: Κύριε, δόξα Σοι!
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρός τό ἑκούσιον πάθος, τοῖς ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ· ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν καί νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖας· ἵνα καί συζήσωμεν αὐτῷ καί ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ· οὐκέτι εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ διά τό παθεῖν, ἀλλά ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν· καί συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἐνῷ ὁ Κύριος ἐβάδιζε πρός τό Πάθος, τό ὁποῖον θά ὑφίστατο μέ τήν θέλησίν Του, ἔλεγε καθ' ὁδόν εἰς τούς ἀποστόλους: Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά παραδοθῇ (εἰς ἐκείνους πού θά τόν θανατώσουν), ὅπως ἔχει γραφῆ περί αὐτοῦ (εἰς τάς προφητείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης). Ἐμπρός λοιπόν καί ἡμεῖς, ἀφοῦ καθαρίσωμεν τάς διανοίας μας (ἀπό πᾶσαν κακήν σκέψιν), ἄς βαδίσωμεν μαζί μέ Αὐτόν καί ἄς σταυρωθῶμεν μαζί Του καί χάριν Αὐτοῦ ἄς νεκρώσωμεν τόν ἑαυτόν μας ὡς πρός τάς ἡδονάς τοῦ βίου, διά νά ζήσωμεν αἰωνίως μαζί μέ Αὐτόν καί νά Τόν ἀκούσωμεν νά λέγῃ (μετά τήν Ἀνάστασίν Του): Δέν ἀναβαίνω πλέον εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ διά νά ὑποστῶ θυσίαν, ἀλλ' ἀναβαίνω εἰς τόν οὐράνιον Πατέρα μου καί Πατέρα σας καί Θεόν μου καί Θεόν σας καί ἀνυψώνω μαζί μου καί σᾶς εἰς τήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία εὐρίσκεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Ἑρμηνεία π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες



"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

ΠΛΑΝΗ Ο ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΠΟΤΗΡΙΩΝ ΣΕ ΜΙΑ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!

Τεύχος 174 
Ἡ προϊστορία αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου
Ἕνας παλαιός μαθητής μου στό Ἐκκλησιαστικό Λύκειο Ἀθηνῶν, καί σήμερα πρωτοπρεσβύτερος σέ ὅμορη Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν, μέ πολύ συνειδητοποιημένη ποιμαντική διακονία, μέ εἶχε ρωτήσει πρίν ἀπό δύο χρόνια ἄν εἶναι δυνατόν νά καθαγιάζονται δύο ἤ περισσότερα Ἅγια Ποτήρια σέ μιά Θ. Λειτουργία, γιατί ὁ ἴδιος εἶχε ἰδεῖ μέ τά μάτια του σέ ἐνορίες τῆς Καστοριᾶς καί τοῦ λεκανοπεδίου τῆς Ἀττικῆς νά εἰσοδεύονται κατά τήν Μεγάλη Εἴσοδο δύο Ἅγια Ποτήρια! Τοῦ εἶχα ἀναπτύξει τότε προφορικά τήν ἐπιχειρηματολογία μου, ἀποδεικνύοντας  ὅτι αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο, καί λογικά καί θεολογικά καί ἐκεῖνος μέ παρεκάλεσε νά δημοσιεύσω αὐτά διότι –ὅπως μοῦ εἶπε– ἔχει προκληθεῖ μεγάλη σύγχυση ἐπί τοῦ προκειμένου.
Τότε, δέν θεώρησα τό θέμα ἐπεῖγον, μοῦ φάνηκε, μάλιστα, καί ὑπερβολικός ὁ φόβος του γιά τήν ἐξάπλωση μιᾶς τόσο αὐτονόητα παράλογης καί ἀθεολόγητης τελετουργικῆς πράξεως, καί, δεδομένων τῶν πολλῶν ὑποχρεώσεών μου, τό πρᾶγμα ἔμεινε σέ ἐκκρεμότητα.