Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Για να μην ξεχάσουμε από πού καταγόμαστε

Για να μην σας πούν πως αυτά δεν έγιναν  ποτέ


Η εικόνα ίσως περιέχει: άτομα κάθονται


Ήταν τέτοια μέρα... όταν ο πατέρας μου βρέθηκε, Έφεδρος Αξιωματικός στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Το κρύο και οι κακουχίες έκαναν αμέσως την εμφάνισή τους, μα η καρδιά των παλληκαριών χτυπούσε πολύ δυνατά, γεμάτη ενθουσιασμό και δεν "χαμπάριαζε" μήτε από κρύο, μήτε από φόβο.

Είχε την τιμή να είναι στο σύνταγμα εκείνο που πάτησε τις πρώτες πόλεις και γεύτηκε την άγρια χαρά της νίκης... Κλεισούρα, Τεπελένι, Κορυτσά... τραυματίστηκε, όταν μια σφαίρα σφηνώθηκε στη γάμπα του και τον έριξε κάτω. Όμως εκείνος σηκώθηκε και κουτσαίνοντας συνέχισε, όσο άντεχε. Αυτός ο συμβολισμός χαράχτηκε βαθιά μέσα στην ψυχή μου : κάθε φορά που στη ζωή "λαβώνομαι" σηκώνομαι και συνεχίζω... Εκείνη η σφαίρα έμεινε για πάντα σφηνωμένη στη γάμπα του πατέρα. Κι εκείνος, ζητούσε να την ψηλαφίσω "βάλε εδώ το χέρι σου" έλεγε, "ψηλάφισε τη σφαίρα για να έχεις μαρτυρία. Γιατί κάποια στιγμή θ' αμφισβητήσουν όλ' αυτά που έγιναν, ή θα προσπαθήσουν να σας κάνουν να τα ξεχάσετε... σα να μην έγιναν ποτέ. Κι έτσι σιγά - σιγά η Ιστορία μας θα χαλκευτεί και θα προσπαθήσουν να σας κάνουν να ξεχάσετε από πού κατάγεστε. Έτσι, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Θα μπορούν να σας κάνουν ό,τι θέλουν" Σαν να το ΄ξερε αυτό που θα γινόταν σήμερα !

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ


Αποτέλεσμα εικόνας για αββας δωροθεος 

Ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἔβαλε μέσα του ἕνα θεῖο σπέρμα, σάν ἕνα εἶδος λογισμοῦ πιό θερμοῦ καί φωτεινοῦ, νά ἔχει τή θέση τῆς σπίθας, γιά νά φωτίζει τό νοῦ καί νά τοῦ δείχνει νά ξεχωρίζει τό καλό ἀπό τό κακό. Αὐτό ὀνομάζεται συνείδηση, καί εἶναι ὁ φυσικός νόμος…. 
Ἐπειδή ὅμως αὐτή παραχώθηκε καί καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τήν προοδευτική ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, χρειαστήκαμε τό γραπτό νόμο, χρειαστήκαμε τούς ἁγίους Προφῆτες, χρειαστήκαμε τήν ἐνανθρώπιση τοῦ ἴδιου τοῦ Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά τήν ξαναφέρει στό φῶς καί νά τήν ἀναστήσει, γιά νά ξαναδώσει ζωή, μέ τήν τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, σ’ ἐκείνη τήν σπίθα πού ἦταν παραχωμένη. Τώρα λοιπόν, εἶναι στό χέρι μας ἤ νά τήν παραχώσουμε πάλι ἤ νά τήν ἀφήσουμε νά λάμπει καί νά μᾶς φωτίζει, ἄν συμμορφωνόμαστε μέ τίς ὑποδείξεις της. Γιατί ὅταν ἡ συνείδησή μας μᾶς ὑπαγορεύει νά κάνουμε αὐτό καί ἀδιαφοροῦμε, καί πάλι μᾶς λέει νά κάνουμε ἐκεῖνο καί δέν τό κάνουμε, ἀλλά σταθερά καί ἀδιάκοπα τήν καταπατοῦμε, ἔτσι τή θάβουμε καί δέν μπορεῖ πιά νά φωνάξει δυνατά μέσα μας, ἀπό τό βάρος πού τή σκεπάζει…. 
Ἔτσι σιγά-σιγά καταντᾶμε νά μήν αἰσθανόμαστε ἐκεῖνα πού μᾶς ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή μας καί νά φτάνουμε στό σημεῖο νά νομίζουμε ὅτι δέν τήν ἔχουμε καθόλου. Ὅμως δέν ὑπάρχει κανένας πού νά μήν τήν ἔχει. Γιατί αὐτό εἶναι κάτι θεϊκό, ὅπως ἤδη εἴπαμε, καί δέν χάνεται ποτέ, ἀλλά πάντα μᾶς θυμίζει ἐκεῖνο πού ὀφείλουμε νά κάνουμε. Ἐμεῖς ὅμως δέν τήν αἰσθανόμαστε γιατί, ὅπως εἶπα, τήν καταφρονοῦμε καί τήν καταπατοῦμε.

Αββά Δωροθέου - 'Εργα Ασκητικά
Εκδόσεις "ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ", 1991