Προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν!

Κάποτε δύο καλόγηροι, λέγει το Γεροντικό, απορούσαν πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Λέγει, λοιπόν, ο ένας στον άλλο: Άκουσε. Θα κάνουμε κι εμείς μια δοκιμή, μία "πρόβα", για να καταλάβουμε πώς μαλώνουν. Αυτό το σταμνί, θα λέγω, ότι είναι δικό μου. Εσύ θα λέγης, ότι είναι δικό σου. Εγώ δικό μου, εσύ δικό σου. Εδώ δικό μου, εσύ δικό σου· και θα μαλώσουμε και θα πάρουμε μια ιδέα πώς μαλώνουν οι άνθρωποι. Εντάξει, λέγει, άντε κάνε την αρχή. Λέγει, λοιπόν, ο πρώτος: Αυτό το σταμνί είναι δικό μου! Πάρτο!, του λέγει ο άλλος. Μα δεν είπαμε ότι θα μαλώσουμε; Άντε, καημένε, λέγει, που θα μαλώσω για ένα σταμνί. Ούτε για αστείο δεν μπόρεσε να τον κάνη να θυμώση! Ούτε για αστείο δεν μπορούσε να μαλώση ο ευλογημένος, αφού είχε την εσωτερική ειρήνη! Εμείς σήμερα κι εκείνο που δεν είναι δικό μας, θέλουμε να το πάρουμε!
Όταν ο άνθρωπος ειρηνεύη εσωτερικώς, θα ειρηνεύη και εξωτερικώς. Όταν έχω ειρήνη εγώ με τον εαυτό μου, γιατί να τσακωθώ με τον ένα, γιατί να μαλώσω με τον άλλον; Και ο άλλος το ίδιο. Και εάν σήμερα κάποτε καυγαδίζουμε κι εμείς οι Χριστιανοί μέσα στα σπίτια μας, είναι διότι είμεθα ακόμη ατελείς· δεν έχουμε προχωρήσει στην χριστιανική τελειότητα. Εάν, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι πίστευαν στο Χριστό, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι.

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
"Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα", 

Ι.Ησ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου 2003