"... Είπαν οι Πατέρες ότι ο άνθρωπος αποκτάει τό φόβου του Θεού: Με τη διαρκή "μνήμη του θανάτου" και των τιμωριών. Με το να ερευνά τον εαυτό του, κάθε βράδυ, πώς πέρασε την ημέρα, και κάθε πρωί πάλι, πώς πέρασε τη νύκτα. Με το να μην έχει παρρησία. Με το να ζήσει με κάποιον άλλον άνθρωπο που πραγματικά φοβάται τό Θεό. Γιατί λέγεται ότι ρώτησε ένας αδελφός κάποιον από τους Γέροντες: "Τι νά κάνω, πάτερ, για να φοβάμαι το Θεό"; Και του λέει ο Γέροντας: "Πήγαινε να ζήσεις μαζί με κάποιον που φοβάται το Θεό, και καθώς εκείνος θα ζει το φόβο του Θεού, θα μάθεις και συ πώς να Τον φοβάσαι".
Διώχνουμε δε το φόβο του Θεού μακριά μας κάνοντας όλα τα αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε, δηλαδή με το να μην έχουμε "μνήμη θανάτου" και των τιμωριών, να μην προσέχουμε τους εαυτούς μας, να μην εξετάζουμε πώς περάσαμε, αλλά να ζούμε αδιάφορα και μ' αδιάφορους πνευματικά να συναναστρεφόμαστε, και ακόμα έχοντας παρρησία. Αυτό είναι χειρότερο απ' όλα. Αυτό είναι τέλειος αφανισμός. Γιατί, τι άλλο διώχνει μακριά από την ψυχή το φόβο του Θεού, όπως η παρρησία; ..."