O χρόνος! Ἕνα “πρᾶγµα”
πού δέν µποροῦµε νά τό δοῦµε, δέν µποροῦµε νά τό ἀγγίξουµε, δέν µποροῦµε νά τό
κλείσουµε σέ ἕνα σωλῆνα καί νά τό βάλουµε κάτω ἀπό ἕνα µικροσκόπιο νά τό ἐξετάσουµε.
Δέν µποροῦµε νά τό ἀγοράσουµε καί δέν µποροῦµε νά τό πουλήσουµε, δέν µποροῦµε
νά τό ἀπειλήσουµε καί δέν µποροῦµε νά τό νικήσουµε. Δέν ἔχει χρῶµα, δέν ἔχει ἄρωµα,
δέν ἔχει ὄγκο, δέν ἔχει βάρος, δέν ἔχει σκιά. Ὅµως βαραίνει πάνω µας, δεσπόζει
στή ζωή µας καί τήν καταδυναστεύει, ἀπό τή στιγµή πού θά γεννηθοῦµε, µέχρι τή
στιγµή πού θά ἀφήσουµε αὐτόν τόν κόσµο πίσω µας.
|
Ἔτσι καί ἡ ἀνθρωπότητα στό σύνολό της, ἄρχισε ἀπό πολύ
νωρίς νά ψάχνει τρόπους νά προσπαθεῖ νά καταλάβει καί νά ὑπολογίσει, αὐτό τό
φευγαλέο καί ἄπιαστο στοιχεῖο. Καί εἶναι φυσικό, στή µέτρηση τοῦ χρόνου νά
χρησιµοποιηθοῦν οἱ δύο σταθερές τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό φῶς καί τό σκοτάδι,
ἡ µέρα καί ἡ νύχτα, ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη. Ἄλλοι λαοί στηρίχτηκαν
στόν ἥλιο, ἄλλοι στή σελήνη, ἄλλοι –οἱ περισσότεροι– καί στά δύο. Ἤδη ἀπό τήν ἐποχή
τοῦ χαλκοῦ ἔχουν σωθεῖ ἡµερολόγια τῶν Αἰγυπτίων καί τῶν Σουµερίων ὅπως καί ἀπό
τήν ἐποχή τοῦ σιδήρου, τῶν Βαβυλωνίων τό Ζωροαστρικό ἡµερολόγιο τῶν Περσῶν καί,
βέβαια, τό Ἑβραϊκό.