Η Υπεραγία Θεοτόκος Υπέρμαχος Στρατηγός του Ελληνικού Στρατού στό Έπος του '40

Τό ἔπος τοῦ 1940, ὁ ἡρωϊκός δηλαδή ἀγώνας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα, ἀπό τήν 28^η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἕως τήν 31^η Μαΐου τοῦ 1941, ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα μία ἀπό τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς στρατιωτικῆς ἱστορίας.

Ὁ ἑλληνοϊταλικός πόλεμος ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεκτατικής πολιτικῆς τοῦ φασιστικοῦ καθεστῶτος, πού ὁ Μπενίτο Μουσολίνι εἶχε ἐγκαθιδρύσει στήν Ἰταλία. Ὁ Ἰταλός δικτάτορας, ἔχοντας ὡς πρότυπο τίς κατακτήσεις τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, θέλησε νά ἀποδείξει στούς Γερμανούς συμμάχους τοῦ Ἄξονα ὅτι μπορεῖ καί ὁ ἴδιος νά ὁδηγήσει τήν Ἰταλία σέ ἀνάλογες στρατιωτικές ἐπιτυχίες. Ἔχοντας κατακτήσει τήν Ἀλβανία ἀπό τήν ἄνοιξη τοῦ 1939, καθώς καί πολλές βρετανικές βάσεις στήν Ἀφρική, ὁ Μουσολίνι ἐπιθυμοῦσε, κατακτῶντας τήν Ἑλλάδα ἀφ’ ἑνός νά σημειώσει μία εὔκολη ἐπιτυχία καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἰσχυροποιήσει τά συμφέροντα τῆς Ἰταλίας στά Βαλκάνια.

Ἡ Ἑλλάδα βρισκόμενη στό γεωγραφικό χῶρο, στόν ὁποῖο ἀπέβλεπε ἡ ἰμπεριαλιστική πολιτική τῆς Ἰταλίας, ἦταν σταθερά ἀποφασισμένη νά παραμείνει οὐδέτερη, ἀλλά καί ἐλεύθερη. Καθ’ ὅλο τό διάστημα ἀπό τήν ἄνοιξη τοῦ 1939 ἕως τό φθινόπωρο τοῦ 1940 κατά τό ὁποῖο διάρκεσαν οἱ προκλήσεις καί οἱ πράξεις βίας τῆς Ἰταλίας ἐναντίον της, ἡ Ἑλλάδα κατέβαλλε συνεχεῖς προσπάθειες γιά νά ἀποφύγει τόν πόλεμο, λαμβάνοντας ὅμως ὅλα ἐκείνα τά στρατιωτικά μέτρα μέ τά ὁποῖα θά προστάτευε τήν τιμή καί τήν ἐλευθερία της.

Ἡ ἀποφυγή κάθε ἐνέργειας ἤ πράξης πού ἐνδεχομένως θά προκαλοῦσε τήν Ἰταλία ἀποτελοῦσε τή βασική πολιτική ἐπιλογή τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν. Ἀκόμα καί μετά τόν τορπιλισμό τοῦ εὔδρομου καταδρομικοῦ «Ἕλλη», τό ὁποῖο εἶχε καταπλεύσει στό λιμάνι τῆς Τήνου, προκειμένου νά συμμετάσχει στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πρός τιμή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀπό ἰταλικό ὑποβρύχιο, ἡ Ἑλλάδα ἐξακολουθοῦσε νά τηρεῖ αὐστηρή οὐδετερότητα. Σέ διπλωματικό ἐπίπεδο ἡ ἑλληνική κυβέρνηση ἐπεδίωκε ἀκόμα καί τή μεσολάβηση τῆς Γερμανίας, προκειμένου νά ἀνατρέψει τή διάφαινόμενη ἐπίθεση τῶν Ἰταλῶν ἐναντίον τῆς Χώρας μας.

Τά ἱστορικά γεγονότα στή συνέχεια εἶναι λίγο πολύ γνωστά. Τίς πρῶτες πρωϊνές ὧρες τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ὁ Ἰταλός πρέσβης στήν Ἀθήνα, Ἐμανουέλε Γκράτσι ἐπέδωσε ἰδιόχειρα στόν Ἕλληνα πρωθυπουργό Ἰωάννη Μεταξά, στήν οἰκία τοῦ δεύτερου, στήν Κηφισιά, τελεσίγραφο, μέ τό ὁποῖο ἀπαιτοῦσε τήν ἐλεύθερη διέλευση τοῦ Ἰταλικοῦ στρατοῦ ἀπό τήν Ἑλληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στή συνἔχεια νά καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεῖα τοῦ Ἑλληνικοῦ Βασιλείου, (λιμένες, ἀεροδρόμια κ.λπ.), γιά τίς ἀνάγκες ἀνεφοδιάσμοῦ καί ἄλλων διευκολύνσεών του γιά τή μετέπειτα προώθησή του στήν Ἀφρική. Μετά τήν ἄρνηση τοῦ Πρωθυπουργοῦ (μέ τή γαλλική φράση «alors c’est la guerre»), οἱ ἰταλικές στρατιωτικές δυνάμεις ἄρχισαν τίς στρατιωτικές ἐπιχειρήσεις εἰσβολῆς στήν Ἑλλάδα.

Ὁ ἑλληνικός λαός δέν γνώριζε τά ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τί εἶχε προηγηθεῖ ἀπό τίς 3 τό πρωΐ στήν οἰκία τοῦ Πρωθυπουργοῦ, οὔτε τίς ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καί ὅμως, ὅταν τήν 6η πρωϊνή ὥρα οἱ σειρῆνες τῆς ἀντιαεροπορικῆς ἄμυνας ξύπνησαν τήν Ἀθήνα, ὁ κόσμος ξεχύθηκε στούς δρόμους σάν νά περίμενε ἀκριβῶς τήν στιγμή νά βροντοφωνάξει τό ἱστορικό "ΟΧΙ", καθολική ἐπιλογή πού δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά ἦταν διάφορετική. Ποτέ πρίν οἱ Ἕλληνες δέν ἔσπευσαν στό μέτωπο μέ τὅσο ἐνθουσιασμό. Χαρακτηριστικές εἶναι οἱ φωτογραφίες τῆς ἐποχῆς, στίς ὁποῖες βλέπουμε τούς ἐφέδρους νά προσέρχονται στά κέντρα ἐπιστράτευσης μέ τό χαμόγελο στά χείλη, προκειμένου νά ὑπερασπίσουν τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας.

Στόν πόλεμο ὅμως αὐτό ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν οἱ Ἕλληνες εἶχαν νά ἀντιμετωπίσουν ἐκτός ἀπό τούς Ἰταλούς καί τίς ἰδιάίτερα δύσκολες καιρικές συνθῆκες, τό δριμύ ψῦχος τοῦ χειμῶνα τοῦ 1940, καθώς καί τήν ἔλλειψη τροφίμων καί ἀποθεμάτων. Τίς δοκιμασίες ὅμως αὐτές τίς ξεπερνοῦσαν μέ καρτερία χωρίς γογγυσμούς, λόγω τῆς βαθύτατης πίστης ὅτι ἡ Θεοτόκος, ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός ὁδηγοῦσε τόν Ἑλληνικό Στρατό, στεφανώνοντας τά ἑλληνικά ὅπλα μέ νίκες.

Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ἀποσπάσματα ἀπό ἐπιστολές καί διπλωματικά ἔγγραφα τῶν ἀφανῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ ἔπους τοῦ 1940 μέσα ἀπό τά ὁποῖα ἀναδεικνύεται τὅσο ὁ θρησκευτικός ζῆλος τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ὅσο καί ἡ θαυματουργική ἐπέμβαση τῆς Θείας Χάριτος. Πιό συγκεκριμένα, ἀνώτερος ἀξιωματικός τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, μέ τά στοιχεῖα Ι. Β., ἔστειλε ἐπιστολή στό περιοδικό “ΖΩΗ”, στίς 10 Ἀπριλίου 1941, στά ὁποῖα, μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει τά ἑξῆς:

“... Ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τοῦ Μετώπου μας ἐν Ἀλβανία κυριαρχεῖ πίστις βαθύτατη πρός τόν Θεόν. Ἐπικρατεῖ ἐλπίς ἀδιάσειστος ἐπί τήν βοήθειαν πρός τόν ἱερόν μας ἀγώνα. Ἀναπέμπονται ἀπό ὅλους, ἀξιωματικούς καί ὀπλίτας, ἱκετήριοι προσευχαί πρίν ἀπό κάθε μάχην καί εὐχαριστήριοι ὕμνοι μετά ἀπό κάθε νίκην.

Ἐπορευόμεθα κάπου εἰς τό Μέτωπον. Ἦτο νῦξ σκοτεινή, βροχερά καί ἡ φάλαγξ ἐπορεύετο σιγαλά· πάντες ἦσαν κατάκοποι. Δίδω τό σύνθημα μέ τούς ἀξιωματικούς μου καί ἠρχίσαμεν νά ψάλλωμεν τόν Ἀκάθιστον Ὕμνον. Ὁλόκληρος ἡ φάλαγξ ἐζωογονήθη ἀμέσως καί ὁ Ὕμνος πρός τήν Ὑπέρμαχον Στρατηγόν ἀντήχησεν ἐν μέσω τῆς νυκτός, μέ φωνάς παλλομένας ἀπό ἱερόν ἐνθουσιασμόν καί συγκίνησιν. Εἶναι ἐξαιρετικός ὁ σεβασμός πού ἀπονέμεται ἀπό ὅλους πρός τήν Θεοτόκον.

Ἡ φράσις “Μᾶς βοηθεῖ ἡ πληγωμένη Παναγία μας” μυριάκις ἔχει λεχθεῖ μέχρι σήμεραν καί εἰς τάς ψυχάς μας ὑπάρχει ἀκράδαντος ἡ πεποίθησις ὅτι ὁ ἱερόσυλος ἐχθρός θά συντριβεῖ τελικῶς χάρις εἰς τήν βοήθειαν τῆς Θεοτόκου”. Εἶναι ἄπειρα μέχρι σήμερον τά παραδείγματα τῶν ὑπερφυσικῶν παρεμβάσεων εἰς τόν ἀγώνα μας. Ἐπί χιλίων ὀβίδων τοῦ ἐχθρικοῦ πυροβολικοῦ, αἱ 500 δέν ἐκρήγνυνται, πίπτουσαι δ' ἐν μέσω ὁμίλων ἐκ 2, 3, 5, 10 ἀξιωματικῶν ἤ ὁπλιτῶν οὐδένα θίγουσι! Ὀβίς βαρέου πυροβολικοῦ ἀφοῦ ἐτρύπησε τήν στέγην ἑνός σταθμοῦ ἐπιδέσεως, ἔπεσεν ἐντός τῆς αἰθούσης ὅπου ἐνοσηλεύοντο 15 τραυματίες καί δέν ἐξερράγη!

Ἄλλη ὁμοία ἔπεσεν ἔξω ἀπό τήν κωνικήν σκηνήν τοῦ διοικητοῦ τοῦ Συντάγματός μας, Συνταγματάρχου κ. ..., ἐντός τῆς ὁποίας διέμενεν αὐτός καί ἄλλοι 5 ἀνώτεροι ἀξιωματικοί συσκεπτόμενοι, καί δέν ἐξερράγη! Ἄμα μοῦ τό μετέδωσε αὐτό τηλεφωνικῶς, τοῦ ἀπήντησα ὅτι τούς ἐβοήθησεν ἡ Παναγία μας. Μοῦ ἀπεκρίθη: “Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά της”. [...]

... Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἄρχισε τό μαρτύριο. Τή δίψα μας τήν ἐξοικονομούσαμε μπουκώνοντας χιόνι. Μά ἡ πεῖνα μας θέριζε! Ἔτσι περάσαμε πέντε μερόνυχτα μή ἔχοντας διέξοδο. Στραγγίξαμε! Σκελετωθήκαμε! Μερικοί ὑπέκυψαν. Τέτοιο τέλος προσμέναμε “ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος” ὅλοι μας. Ὁπότε μία ἔμπνευση τοῦ λοχαγοῦ μας ἔκανε τό θαῦμα! Εἶχε στόν κόρφο του μία χαρτονένια εἰκόνα τῆς Παναγίας.

Τήν ἀσπάσθηκε μέ συγκίνηση καί εὐλάβεια πολλές φορές καί τήν τοποθέτησε σ’ ἕναν βράχο. Παλληκάρια μου! Στήν πολύ κρίσιμη τούτη στιγμή, μόνο ἕνα θαῦμα μπορεῖ νά μᾶς γλυτώσει. Γονατίστε. Παρακαλέστε τήν Παναγία, τή μητέρα τοῦ Κυρίου νά μᾶς δώσει βοήθεια. Κατόπιν γονάτισε. Πέσαμε ὅλοι στά γόνατα. Ὑψώσαμε τά χέρια. Μέσα ἀπό τά πονεμένα στήθη μας πύρινη ἔβγαινε ἡ ἱκεσία “Ὑπεραγίε Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς”.

Δέν ἄργησε νά ἔρθει ἡ θαυμαστή ἀπάντηση. Μέσα στή σιγαλιά ἀκούστηκε ἕνας θόρυβος, πού ἐρχόταν πίσω ἀπό ἕνα μικρό ὑψωματάκι. Τί ἦταν; Ἀδράξαμε τά ὅπλα. Πήραμε θέσιν “ἐπί σκοπόν”. Δέν πέρασε ἕνα λεπτό τῆς ὥρας καί βλέπουμε ἕνα πελώριο μουλάρι, φορτωμένο, νά ἔρχεται κατά πάνω μας. Δέν τό ὡδηγοῦσε κανένας. Καί ὅμως κατευθυνόταν σάν νά τό τραβοῦσε κάποιος πρός τό μέρος μας. Εἶχε ἐπάνω του μία ὁλόκληρη ἐπιμελητεία τροφίμων: Κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιάκ καί ἄλλα ἄφθονα. Κανένας δέν ἀμφέβαλε πώς τό ὡδηγοῦσε ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀπαντώντας στίς ἀγωνιώδεις ἐπικλήσεις μας. Ὅλοι τήν εὐχαριστήσαμε ψάλλοντας σιγαλᾶ, ἀλλά ὁλόκαρδα τό “Τῇ Ὑπερμάχῳ” καί ἄλλους ὕμνους της”.

[...] Ἀπό σημειώματα ἀξιωματικῶν καί φαντάρων: Δέν εἶναι μόνο οἱ στρατιῶτες μας, πού βλέπουν τήν Παναγία νά τούς ὁδηγεῖ στή μάχη καί νά τούς κατευθύνει πρός τήν νίκη. Ἰταλοί αἰχμάλωτοι ἀνακρινόμενοι, κατέθεσαν ὅτι βλέπουν, ἀπό τό μέρος τό δικό τους, μία μαυροφορεμένη γυναίκα νά προχωρεῖ ἐμπρός ἀπό τίς τάξεις τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ καί νά τόν ὁδηγεῖ ἐναντίον τους. Ἡ ἐντύπωση δέ αὐτή παρέλυσε σέ ἐπανειλημμένες περιπτώσεις τήν ἰταλική ἀντίσταση.

Οἱ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας στό πλευρό τοῦ σκληρά χειμαζομένου ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀναφέρονται καί στόν ξένο Τῦπο, ὁ ὁποῖος ἔγραψε γιά τήν ἐπίδραση τῆς θρησκείας σέ αὐτό τόν πόλεμο: «Οἱ Ἕλληνες εἶναι λαός θρῆσκος...  Ἔχουν μία ἰδιάίτερη εὐλάβεια γιά τήν Παναγία. Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἀγώνα, ἀκούγαμε γιά περίεργα συμβάντα πού ἀνα­φέ­ρονται σέ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας”. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ πρεσβευτής τῆς Μεγάλης Βρετανίας στήν Ἑλλάδα, τήν ἐποχή τοῦ πολέμου, Sir Michael Palairet, στό ὑπ’ ἀριθμ. 306 ἔγγραφο τῆς 9^ης Δεκεμβρίου 1940 πρός τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τῆς Ἀγγλίας ἀναφέρει ἐπί λέξει τά ἑξῆς:

«…Εἰς τήν ἐπιστολήν μου Νο 293 τῆς 23^ης Νοεμβρίου, ἀνέφερα τήν εὐρέως παρεδεχόμενην πίστιν ἐδῶ ὅτι ὁ ἑλληνικός στρατός ἀπολαμβάνει τῆς ἰδιάιτέρας προστασίας τῆς Παναγίας τῆς Τήνου καί ὅτι οἱ νίκες του, οἱ ὁποῖες δύνανται ἀσφαλῶς νά ὀνομαστοῦν θαυματουργικές, ὀφείλονται εἰς τήν ἐπέμβασίν της. Αὐτή ἡ πίστις ἔχει γίνει τώρα πεποίθησις καί ὑπάρχουν ἀναρίθμητες ἱστορίες τῆς παρουσιάσεως τῆς εὐλογημένης Παρθένου εἰς στρατιώτας εἰς τό μέτωπον, ἐνθαρρύνοντάς τους εἰς τήν μάχην, μέ ὑποσχέσεις ὅτι ἡ ἱεροσυλία πού ἔγινε ἀπό τούς Ἰταλούς εἰς τόν Ναόν της κατά τήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως θά ἐτιμωρεῖτο ἀπό μία μεγάλη ἦττα…

Φαίνεται ἀσύνηθες ν’ ἀφιερώνω μία ἐπίσημη ἐπιστολή σέ τοιοῦτο θέμα, ἀλλά, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ πεποίθησις ὅτι ὑποστηρίζεται ἀπό ὑπερφυσική βοήθεια ἔχει συμβάλει πολύ εἰς τήν ἐνθάρρυνσιν τοῦ Ἕλληνος στρατιώτου, εἰς τήν ἀκούραστον ἀπιδίωξίν του διά νίκην, καί τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἰς τόν ἐνθουσιασμόν του διά τόν πόλεμον… Ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς «Ἕλλης» στήν Τῆνο ἀπεδείχθη πράγματι ἕνα σοβαρό λάθος, διά τό ὁποῖον πρέπει νά μετανοοῦν οἱ Ἰταλοί τώρα σκληρά. Ὄχι μόνον ἕνωσε τήν Ἑλλάδα, τήν ἐβοήθησε ἀπό τήν ἀρχή μέ τήν πεποίθησιν  ὅτι τά ὅπλα της ἐβοηθοῦντο θαυματουργικῶς – μία πεποίθησις ἡ ὁποία εἰς αὐτήν τήν χώραν τῶν ἰσχυρῶν καί βαθέων θρησκευτικῶν παραδόσεων ἔχει ἀνεκτίμητη ἀξία…»

Ἡ ἄρνηση τῆς Ἑλλάδας νά ἰκανοποιήσει τίς ἀξιώσεις τῆς Ἰταλίας, ἡ ὁποία ἀπαιτοῦσε τήν ἐλεύθερη διέλευση τοῦ Ἰταλικοῦ στρατοῦ ἀπό τήν Ἑλληνοαλβανική μεθόριο, καθώς καί οἱ συνεχεῖς νίκες τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων προκάλεσαν μεγάλη ἔκπληξη σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ ἀντίκτυπος πού προκάλεσε ὁ ἑλληνοϊταλικός πόλεμος σέ ὅλα τά ἔθνη πού μάχονταν στά διάφορα θέατρα ἐπιχειρήσεων τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἦταν τεράστιος. Ἦταν τό παράδειγμα μιᾶς μικρῆς καί φτωχῆς χώρας, ἡ ὁποία πολεμοῦσε ὄχι μόνο γιά τήν ἐθνική της κυριαρχία, ἀλλά γιά τήν ἐλευθερία, τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπειά της, βασικές ἠθικές ἀξίες τοῦ πολιτισμένου κόσμου.

Οἱ ἀνέλπιστες ἑλληνικές νίκες στά βουνά τῆς Ἀλβανίας, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ δριμύτατου ψύχους καί τῶν κακουχιῶν τοῦ πολέμου δέν θά μποροῦσε νά εἶχε πραγματοποιηθεῖ χωρίς τή βαθύτατη πίστη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τήν ἐναπόθεση τῆς τύχης του στά χέρια τοῦ πανάγαθου Θεοῦ. Ἡγεσία καί λαός κατέφευγαν στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός προπορεύονταν τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων. Τό ἑλληνικό ἔθνος στίς δύσκολες ἐκεῖνες στιγμές διέθετε ἕνα ὅπλο πανίσχυρο καί ἀνίκητο. Τό ὅπλο τῆς προσευχῆς. Οἱ δεήσεις καί οἱ παρακλήσεις στό μέτωπο καί τά μετόπισθεν ἦσαν θερμές, συνεχεῖς καί ἀδιάλειπτες. Ἡ Ἑλλάδα εἶχε μεταβληθεῖ σέ «στρατόπεδο προσευχῆς». Μήπως ἄραγε καί σήμερα δέν θά πρέπει, σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές γιά τήν πατρίδα μας νά προσπέ­σουμε εὐλαβικά στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί μέ τό ἴδιο πανίσχυρο ὅπλο, τῆς προσευχῆς, νά ζητήσουμε τή βοήθειά Της;

                                                    Ἰωάννης Χαραλάμπης 

Σημείωση 1: Ἡ ἐπιστολή πού δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «ΖΩΗ» τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, περιλαμβάνεται σέ ἄρθρο τῆς Παναγιώτας Πανα­γοπούλου – Ρουπίνας μέ τίτλο “Ἡ πίστη τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1940” στό περιοδικό “Ὁ κόσμος τῆς Ἑλληνίδος” τεῦχος Ὀκτωβρίου 2007.

Σημείωση 2: Τό ἔγγραφο τοῦ πρεσβευτή τῆς Μεγάλης Βρετανίας στήν Ἑλλάδα, τήν εποχή τοῦ πολέμου, Sir Michael Palairet, ἀναφέρεται ἀπό τή Ζωή Γκενάκου στό «Ἡ Λαβωμένη Παναγιά», μέσα ἀπό τά κείμενα τοῦ 1940. Ἄρθρο στό μαθητικό περιοδικό «Πυρσός», ἐκπαιδευτήρια Ἀπ. Παῦλος, τεῦχος 19 Ὀκτώβριος 2008.

Σημείωση 3: Θά ἤθελα νά σᾶς καταθέσω μία οἰκογενειακή ἱστορία, σχετικά μέ τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο. Ὁ παππούς μου, Νικόλαος Ἀνδρικόπουλος, ἐκ Στομίου Κορινθίας, γεννηθείς τό 1913, ὑπηρέτησε στό πυροβολικό κατά τή διάρκεια τοῦ πολέμου. Εἶχε ἀναφέρει σέ μία ἐπιστολή πού εἶχε γράψει στή γιαγιά μου, ὅτι εἶχαν ἐμφανιστεῖ στόν ὕπνο του οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι καί ὅτι τοῦ εἶχαν πεῖ ὅτι θά κινδυνέψει τρεῖς φορές κατά τή διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀλλά ὅτι θά γυρίσει τελικά ζωντανός στό σπίτι καί στήν οἰκογένειά του. Ὁ παππούς μου ζήτησε ἀπό τή γιαγιά μου νά πάει στήν ἐκκλησία καί νά ἀνάψει μία λαμπάδα πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων.

Πράγματι, ὅπως τοῦ εἶχαν πεῖ οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι σώθηκε, ἀφοῦ κινδύνεψε τρεῖς φορές. Πιό συγκεκριμένα:

α) Σέ μία ἀνάπαυλα τῶν ἐπιχειρήσεων, ὁ παππούς μου, ἄρχισε νά λύνει τίς γκέτες του, γιατί εἶχε πάρα πολύ καιρό νά βγάλει τίς ἀρβύλες του. Στό διάστημα αὐτό οἱ Ἰταλοί ἔκαναν ἀντεπίθεση καί ἕνας ἀξιωματικός πού πέρασε καί τόν εἶδε μᾶλλον νόμισε ὅτι δέν ἤθελε νά πολεμήσει καί ἔβγαλε τό ὅπλο του γιά νά τόν πυροβολήσει. Τήν ἴδια ὥρα, κατά θαυμαστό τρόπο, πέρασε ἕνας ἀνώτερος ἀξιωματικός, πού γνώριζε τόν παππού μου καί ἀπέτρεψε τό βέβαιο θάνατό του.

β) Κατά τή διάρκεια ἑνός Ἰταλικοῦ βομβαρδισμοῦ ὁ παππούς μου μέ ἕνα φίλο του εἶχαν καλυφθεῖ γιά νά γλυτώσουν ἀπό τά θραύσματα τῶν βομβῶν τῶν ἀεροπλάνων. Ὁ φίλος του ὅμως τοῦ πρότεινε νά μετα­κινηθοῦν, ἐνδεχομένως γιατί ὁ βομβαρδισμός στό σημεῖο πού καλύ­πτονταν ἦταν σφοδρός. Ὁ παππούς μου προσπάθησε νά τόν ἀποτρέψει, ἀλλά δυστυχῶς ὁ φίλος του δέν τόν ἄκουσε. Κατά τή διάρκεια τῆς προσπάθειάς του νά ἀναζητήσει καλύτερο σημεῖο προφύλαξης, τραυματίστηκε θανάσιμα ἀπό τά θραύσματα τῶν βομβών.

γ) Ὁ παππούς μου ἦταν ἀρειμάνιος καπνιστής. Σέ μία στιγμή ἀνάπαυλας μία ὁμάδα στρατιωτῶν τοῦ πρότεινε νά πᾶνε νά καπνίσουν μαζί. Τούς εἶπε ὅτι ἤθελε νά πάει νά καπνίσει μόνος του. Οἱ φίλοι του, μετά ἀπό λίγο ἐντοπίστηκαν ἀπό τούς Ἰταλούς καί τραυματίστηκαν θανάσιμα ἀπό θραύσματα ὅλμων. Ὁ παππούς μου πάλι, κατά θαυμαστό τρόπο, γλύτωσε ἀπό βέβαιο θάνατο.

 Δυστυχῶς ὁ παππούς μου πέθανε τό 1980, ὅταν ἤμουν σέ ἡλικία 9 ἐτῶν. Λόγω τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας μου, δέν εἶχα τή δυνατότητα νά ἀκούσω ἀπό τόν ἴδιο τό θαυμαστό αὐτό γεγονός, τῆς ἐμφάνισης δηλαδή τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἡ γιαγιά μου ὅμως, πού μᾶς τό διηγούνταν, μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ παππούς μας κατά τή διάρκεια τῆς μετέπειτα ζωῆς του, εὐλαβούνταν ἰδιαιτέρως τούς Ἁγίους Ἀναργύρους. Μέσα καί ἀπό αὐτή τήν οἰκογενειακή μαρτυρία ἀναδεικνύεται πιστεύω ἡ εὐλάβεια καί ἡ πίστη τοῦ ἁπλοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό γεγονός ὅτι ἡ Θεοτόκος καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας θά παραστέκονταν ἀρωγοί καί σέ αὐτή τή δοκιμασία τοῦ ἔθνους μας.

"ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ" Οκτωβρίου 2011

Τεύχος 112