«Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τήν ἀγάπην σου τήν πρώτην ἀφῆκας...»

«...µνηµόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας καί µετανόησον

καί τά πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δέ µή, ἔρχοµαί σοι

ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ

τόπου αὐτῆς, ἐάν µή µετανοήσῃς.»

Aὐτοί πού ἀνησυχοῦν γιά τά ἔσχατα καί τούς τελευταίους χρό­νους, καλό εἶναι νά ἀρχίσουν νά διαβάζουν στήν Ἀποκάλυψη τά ὅσα ἀφοροῦν στήν περιγραφή τῆς πνευµατικῆς ἀθλιότητας τῶν τελευ­ταίων χρόνων καί νά κάνουν τούς παραλληλισµούς ἐκείνους πού θά ὁδηγήσουν τούς ἀνθρώπους τῆς  ἐποχῆς µας στή µετάνοια.

Ἡ ἀνθρωπότητα µπῆκε σέ µιά ἐποχή πνευµατικῆς κρίσης πού παρό­µοιά της δέν ἔχει ὑπάρξει ποτέ στην ἱστορία της. Χρόνο µέ τό χρόνο, πτώ­ση µέ τήν πτώση, φτάσαµε σ’ ἕνα βάραθρο πού δέν ἔχει πᾶτο. Κι ἀκόµα πέφτουµε...

Τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου, λέγεται ὅτι ἄν δέν ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἡ κατάντια ἦταν τέτοια, ὥστε ἔπρεπε νά κατέβει ξανά ὁ Χριστός να σταυρωθεῖ καί πάλι. Φανταστεῖτε ποῦ εἶναι ἡ ἐποχή µας...

Ἡ πνευµατική κρίση εἶναι ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ὄχι κάτι περιορισµένο. Ἡ παπική ἐκκλησία σείεται συθέµελα ἀπό σκάνδαλα παιδεραστίας τῶν κληρικῶν της πού ἔχουν ἔρθει στήν ἐπιφάνεια, παρ’ ὅλες τίς προσπάθειες δεκαετιῶν νά συγκαλυφθοῦν. Ὁ Πάπας ἀναγκάζεται τώρα νά ὀργανώσει ἀνακρίσεις, θέλει δέν θέλει, ἐνῶ ἡ οἰκουµένη ἀκούει µέ φρίκη τά «κρυπτά» πού «ἀποκαλύπτονται».

Ἡ Ἀγγλικανική ἐκκλησία, ἀπό τήν ἄλλη, καταρρέει µέ γρήγορο καί σταθερό ρυθµό. Δέν φτάνουν οἱ γυναῖκες ἱερεῖς καί ἐπίσκοποι, δέν φτάνουν οἱ gay κληρικοί πού τήν ἔχουν καταλάβει σέ µεγάλο βαθµό, ἔρχεται τώρα νά κλείσει καί τίς θῦρες τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Λονδίνου, τοῦ Ἁγίου Παύλου. Θῦρες πού ἔκλεισαν µόνον ὅταν τό Λονδῖνο βοµβαρδιζόταν ἀνελέητα ἀπό τούς Γερµανούς στόν Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Τώρα οἱ θῦρες αὐτές ἔχουν κλείσει ἐξ αἰτίας τῶν διαδηλωτῶν πού ἔχουν κατασκηνώσει στήν περίφηµη ὁµώνυµη πλατεία τοῦ ναοῦ. Ὅλοι οἱ σοβαροί «διαµαρτυρόµενοι» πού ξεκίνησαν αὐτήν τήν ἰδιότυπη «κατασκήνωση», ἔχουν ἕνας-ἕνας ἀποχωρήσει. Τό χῶρο ἔχουν καταλάβει ναρκοµανεῖς, ἄστεγοι καί ἀλκοολικοί, µέ ἀποτέλεσµα ἡ πλατεία τοῦ Ἁγίου Παύλου νά ἔχει µετατραπεῖ σέ τόπο ὀργίων καί παρανοµίας.

Οἱ κληρικοί πού ὑπηρετοῦν στό ναό, ἀφοῦ προσπάθησαν µάταια νά βροῦν ἄκρη µέ τόν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Canterbury –τήν µετά τή βασίλισσα Ἐλισάβετ κεφαλή τῆς ἐκκλησίας τους– ἀρχίζουν κι αὐτοί νά παραιτοῦνται. Χθές παραιτήθηκε ὁ τρίτος. Ὡστόσο, ὁ ἀρχιεπίσκοπός τους ἐπισκέπτεται ἐθιµοτυπικά τόν Πάπα στή Ρώµη
καί ἐκδίδει γλυκανάλατα δῆθεν καταπραϋντικά µηνύµατα, δηλώ-νοντας ὅτι «κατανοεῖ» καί τή συνειδησιακή κρίση τῶν ἱερέων του,
ἀλλά καί τούς διαδηλωτές πού ἐκφράζουν τήν ἀγανάκτησή τους. Μ’ ἄλλα λόγια, κατανοεῖ τούς πάντες καί τά ἔχει µέ ὅλους καλά, ὅσο λιάζεται στή Ρώµη και ξεναγεῖται στά ἀξιοθέατα. Ἐν τῶ µεταξύ, οἱ πολῖτες τῆς Βρετανίας –οἱ ὄχι καί τόσο θρησκευόµενοι– ἀνησυχοῦν γιά τήν κατάντια τῆς ἐκκλησίας τους πού τή θέλουν ἔστω καί σάν θεσµό, ἔστω καί σάν ἀνάµνηση τοῦ µεγαλείου τῆς κάποτε δυνατῆς αὐτοκρατορίας τους.

Ξέρω ὅτι θά βρεθοῦν κάποιοι νά ποῦν ὅτι αὐτές οἱ ἐκκλησίες εἶναι αἱρετικές καί εἶναι φυσικό νά καταρρέουν ἔτσι. Ἡ δική µας ὅµως Ἐκκλησία ἔχει τήν Ἀλήθεια καί θά µείνει στόν αἰῶνα.

Συµφωνῶ ἀπόλυτα. Τό ὅτι ὁ Θεός θά κρατήσει τήν Ἐκκλησία Του στόν αἰῶνα, εἶναι βέβαιο. Τό τί κάνουµε ἐµεῖς ὅµως γιά νά τήν γκρεµίσουµε, εἶναι δική µας εὐθύνη. Ἐµεῖς πού σφραγίσαµε τή δική µας Μητρόπολη χωρίς να στήσουν διαδηλωτές τίς σκηνές τους ἀπ’ ἔξω.

Ἐµεῖς πού ἀφήνουµε τά σκάνδαλα τῶν κληρικῶν να συζητιοῦνται στίς πλατεῖες τῶν χωριῶν καί στά καφενεῖα, χωρίς νά δίνουµε καµµία σηµασία.

Ἐµεῖς πού ἐξακολουθοῦµε νά ὁρίζουµε τίς ταρίφες, προκαλῶντας τήν ἀγανάκτηση τῶν ἀνθρώπων, ἀγανάκτηση πού εἰσπράττουν οἱ ἀφιλοκερδεῖς καί ἔντιµοι κληρικοί. Γιατί σ’αὐτούς προστρέχουν οἱ ἄνθρωποι µέ ὅλο τό βάρος τῆς ἀγωνίας τους, «ὡς πρόβατα µή ἔχοντα ποιµένα». Καί τί θά ἔχει να πεῖ ἕνας κληρικός στούς ἀνθρώπους πού ἄκουσαν ἀπό ἐπισκοπικά χείλη ὅταν προσπάθησαν νά τοῦ ἐκφράσουν τό πῶς θέλουν τόν ποιµένα τους, πῶς θέλουν τόν ἐπίσκοπό τους: «νά πᾶτε νά γίνεται παλαιοηµερολογίτες»!

Ἔχει ξαναγραφτεῖ ποτέ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἐπίσκοπος νά προτρέπει τό ποίµνιό του νά γίνουν σχισµατικοί; Ποιός εἶναι αὐτός; Ποιός τοῦ ἔδωσε τό δικαίωµα νά στέλνει «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ» στό Σχῖσµα, ψυχές «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε»; Τί εἶναι ὁ ἐπίσκοπος χωρίς ποίµνιο; Ἀρχηγός πολιτικοῦ κόµµατος πού διαγράφει τούς διαφωνοῦντες; Ἤ πατέρας πού διαπαιδαγωγεῖ καί παρηγορεῖ καί ἀπολογεῖται στά παιδιά του καί ἀπαντάει σέ ὅλες τίς ἀνησυχίες καί τίς ἐρωτήσεις τους –ὅπως κάνουν οἱ πατεράδες– ἀκόµα  κι ὅταν αὐτές εἶναι ἀφελεῖς ἤ καί παιδαριώδεις;

Ὅπου ὁ Κλῆρος πρέπει νά µιλήσει καί νά ἀκουστεῖ καί νά τραντάξει ὁ τόπος, πέφτει «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή». Τίς κορῶνες τίς κρατάει γιά τούς εὐγενεῖς καί ἥπιους  ἀνθρώπους πού θά σεβαστοῦν τό Σχῆµα, κι ὄχι τόν ἀνίκανο πού τό φοράει.

Μέχρι πότε ὅµως; Οἱ µέρες πού ζοῦµε εἶναι τόσο σηµαντικές, ὥστε θά πέσουν πάνω µας καί θά µᾶς σαρώσουν. Ἀκόµα καί ἀναστή­µατα πνευµατικά κουράστηκαν ἀπό τήν ἐποχή µας, πόσο µᾶλλον τά ἀσήµαντα ἀνθρωπάκια πού φουσκώνουν σάν διᾶνοι!

Ἕνας ἀπό τούς σύγχρονους µεγάλους ἁγίους, ὁ π. Σίµων Ἀρβα­νίτης, εἶχε –µέσα σ’ὅλες του τίς ἀρετές– καί τό ἑξῆς χαρακτηριστικό: τόν βαθύ καί χωρίς ὅριο σεβασµό γιά τό Ἱερατικό Σχῆµα καί, δή, το ἐπισκοπικό ἀξίωµα. Ποτέ του δέν ἀνέχτηκε κατηγορία γιά ἐπίσκοπο. Πάντοτε νουθετοῦσε τά πνευµατικά του παιδιά ὅτι ἔπρεπε νά σκε­πάσουν καί νά παραβλέψουν κάθε ἄτοπο πού ἔβλεπαν ἀπό ἱερεῖς καί ἐπισκόπους καί νά µή διαδίδουν κατηγορίες καί σκάνδαλα. Εἶχε ἀκούσει κι εἶχε σκεπάσει ἄπειρα πράγµατα. Κι ὅµως, αὐτή ἡ µετά τόν Ἅγιο Νικόλαο «εἰκόνα πρᾳότητος», ἔφτασε στό σηµεῖο νά πεῖ σέ ἐπίσκοπο: «δέν ἔχεις τίποτα µέσα σου»; Καί τό εἶπε µέ φωνή πού ἀντιλάλησε στά γύρω βουνά!

Δυστυχῶς, οἱ προφῆτες σάν τόν Γέροντα π. Σίµωνα µᾶς ἄφησαν µόνους. Κι ἔµεινε µόνον ὁ Ἅγιος Γρηγόριος νά µᾶς «παρηγορεῖ», λέγοντας: «Τά τῶν φίλων ἄπιστα. Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίµαντα. Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαµοῦ, Χριστός καθεύδει...»

Ἄς µοῦ ἐπιτρέψει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος νά προσθέσω: Κι ἀλλίµονό µας ὅταν ξυπνήσει!

                                                                 Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Νοεμβρίου 2011

Τεύχος 113