Ζητεῖται ἀσφάλεια!

Στίς καθηµερινές µας συναναστροφές ἔχουµε συνηθίσει πιά νά ἀκοῦµε ὅτι ἡ Ἑλλάδα περνᾶ µεγάλη κρίση, ὄχι µόνο οἰκονοµική ἀλλά κυρίως πνευµατική. Ἐνῶ ὅµως, ὅλοι συµφωνοῦµε, µένουµε σ’ αὐτήν τήν διαπίστωση χωρίς νά προχωρήσουµε παρακάτω. Δέν προσπαθοῦµε νά ἐντοπίσουµε τά αἴτια τῆς πνευµατικῆς κρίσης. Δέν ἀναζητοῦµε αὐτά πού χάσαµε, αὐτά πού δεχθήκαµε ὅλοι οἱ Ἕλληνες νά ἀλλάξουν στή ζωή µας καί στόν προσανατολισµό µας,  ἀλλά µένουµε νά συζητᾶµε «πλατωνικά» γιά µιά κρίση, πέρα καί ἔξω ἀπό µᾶς, σάν νά ἀναφερόµαστε σέ κάποιον ἄλλο λαό.

Ἐν µέσω κρίσης λοιπόν, ἄν ρωτήσουµε τούς νέους ποιοί εἶναι οἱ στόχοι πού ἔχουν θέσει στήν ζωή τους, θά λάβουµε ὡς ἀπάντηση µιά ἀνασφάλεια γιά τό µέλλον καί µιά διαρκῆ ἀναζήτηση γιά ἐπαγγελµατική ἀποκατάσταση.

Τό κύριο µέληµά τους εἶναι νά ἀποκτήσουν ὅσο τό δυνατό πιό πολλούς τίτλους καί πτυχία, ἐλπίζοντας νά βροῦν ἐργασία πού νά ἀποφέρει ἀρκετά χρήµατα. Γιά οἰκογένεια βέβαια οὔτε λόγος! Καί ἔχουν ἔτοιµο τό «ἰσχυρό» ἐπιχείρηµα: «Σέ τέτοιο κόσµο πού ζοῦµε δέν πρέπει νά καταδικάσουµε ἄλλους ἀνθρώπους νά ἔρθουν»! Αὐτή ἡ ἀπόφαση φαίνεται ὅτι ἔχει υἱοθετηθεῖ ἀπό µεγάλη µερίδα νέων ἀνθρώπων. Καί ἀκούγεται λογική, ἰδίως στήν Ἑλλάδα ὅπου µέρα µέ τήν ἡµέρα ἰσοπεδώνονται τά πάντα. Πῶς νά ἀφήσουµε νέα παιδιά νά γεννηθοῦν, ἔτσι πού ἔγινε ὁ κόσµος; Καλύτερα τό κακό νά σταµατήσει σέ µᾶς. Δέν µᾶς ἔφταιξαν σέ τίποτε νά τά φέρουµε σ’ αὐτή τή δύσκολη ζωή.

Κάθε φορά ὅµως πού ἀκούω αὐτό τό ἐπιχείρηµα ἀναρωτιέµαι κατ’ ἀρχήν σέ ποιόν κόσµο ἀναφερόµαστε; Σέ ἕναν ἄγνωστο, ξένο κόσµο πού δέν ἔχει καµµία σχέση µέ µᾶς; Ποιός διαµορφώνει αὐτόν τόν κόσµο ἄν ὄχι ἐµεῖς;

Εἶναι πράγµατι λογική καί δικαιολογηµένη ἡ ἄποψη αὐτή; Πηγάζει ἀπό τά ἀλτρουϊστικά µας αἰσθήµατα καί ἀπό τήν ἀγάπη µας γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τούς ὁποίους δέν θέλουµε νά  βασανίζονται; Ἤ  µήπως κρύβει µιά φυγόπονη στάση, µιά νοοτροπία βολέµατος καί ραθυµίας;

Μήπως ἀποτελεῖ ἕνα καλό ἄλλοθι γιά νά µήν µποῦµε στόν κόπο νά κάνουµε κάτι οὐσιαστικό στή ζωή µας; Γιά νά µήν ἀναλάβουµε καµµία εὐθύνη; Γιά νά ἀσχολούµαστε µόνο µέ τόν ἑαυτό µας καί νά µήν νοιαζόµαστε γιά κανέναν ἄλλο;

   Καί στό παρελθόν ὑπήρχαν ἄνθρωποι πού προβληµατίζονταν πρίν προχωρήσουν νά δηµιουργήσουν οἰκογένεια. Προβληµατίζονταν ἄν θά εἶχαν τήν δυνατότητα νά παράσχουν στά παιδιά τους ὅσα ἐφόδια χρειάζονται γιά νά µεγαλώσουν σωστά.  Καί δέν ἐννοοῦσαν µόνο ὑλικά ἐφόδια. Ἐννοοῦσαν κυρίως πνευµατικά. Συναισθάνονταν ὅτι δέν ἦταν ἄξιοι νά φέρουν στόν κόσµο ἄλλους ἀνθρώπους βεβαρηµένους µέ τίς δικές τους ἀδυναµίες καί ἐλλείψεις.

Αὐτοί ὅλοι οἱ προβληµατισµοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀπολύτως λογικοί καί σωστοί, ἦταν ἀποτέλεσµα τῆς αὐτοκριτικῆς τῶν ἀνθρώπων, τῆς βαθειᾶς συναίσθησης τῶν ἀδυναµιῶν τους καί τῆς ἀναγνώρισης τοῦ πόσο σπουδαῖο ἔργο, ἀλλά καί µεγάλη εὐθύνη εἶναι τό νά γίνει ὁ ἄνθρωπος γονιός.

Πῶς µπορεῖ κανείς, ἔχοντας χίλια δύο προσωπικά προβλήµατα, νά φέρει στόν κόσµο ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο, κληροδοτῶντας του ὅλα τά ἀρνητικά στοιχεῖα τοῦ χαρακτῆρα του;

Κι ὅµως: οἱ ἄνθρωποι πού ἔκαναν αὐτές τίς σκέψεις, ὄχι µόνο ἀπέκτησαν παιδιά ἀλλά ἔγιναν καί σωστοί γονεῖς. Καί ὅταν λέµε ἔγιναν σωστοί γονεῖς, δέν ἐννοοῦµε ἀπαραίτητα ὅτι µεγάλωσαν καλά παιδιά.  Σωστοί γονεῖς δέν εἶναι αὐτοί πού γέννησαν καί ἀνέθρεψαν σωστά παιδιά. Εἶναι ἐκεῖνοι πού προσπαθοῦν νά ἐφαρµόσουν πρῶτα στόν ἑαυτό τους ὅλα ὅσα διδάσκονται στήν Ἐκκλησία καί ἔπειτα νά µεγαλώνουν τά παιδιά τους µέ συναίσθηση ὅτι ἡ ἀποστολή αὐτή εἶναι πολύ σηµαντική.

Μπορεῖ τά παιδιά τους νά µήν γίνουν ποτέ σωστοί ἄνθρωποι. Οἱ γονεῖς µπορεῖ νά προσδοκοῦν, νά ἐλπίζουν καί νά εὔχονται τό καλύτερο γιά τά παιδιά τους, ἀλλά δέν ἔπεται ὅτι αὐτά θά τούς ἀκολουθήσουν. Ἡ προκοπή τῶν παιδιῶν ἐξαρτᾶται καί ἀπό τήν δική τους προαίρεση καί ἐπιλογή. Δέν ἀρκεῖ ἡ προσπάθεια τῶν γονέων.

Οἱ σηµερινοί νέοι ὅµως δέν ἐκφράζουν αὐτόν  τόν δισταγµό στό νά δηµιουργήσουν οἰκογένεια. Δέν κάνουν αὐτοκριτική καί διαπιστώνουν τίς ἐλλείψεις τους. Ἀντίθετα, θεωροῦν ὅτι ὁ κόσµος φταίει, πού εἶναι δύσκολος, σκληρός καί θεωροῦν ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιδιώκουµε νά φέρουµε κι ἄλλους ἀνθρώπους σέ µιά ζωή χωρίς ἐλπίδα. Δέν λένε ὅτι ἐµεῖς δέν εἴµαστε ἱκανοί νά ἀναθρέψουµε παιδιά, ἀλλά ὅτι ἐξωγενεῖς παράγοντες µᾶς ἐµποδίζουν! Ἰσχυρίζονται µέ ἄλλα λόγια ὅτι ὁ κόσµος δέν εἶναι κατάλληλος γιά νά φέρουµε ἐµεῖς ἀνθρώπους στήν ὕπαρξη! Δηλαδή µέχρι τώρα ὁ κόσµος ἦταν κατάλληλος, –µέχρι πού γεννηθήκαµε ἐµεῖς– καί ξαφνικά ἔπαψε νά εἶναι βιώσιµη ἡ ζωή;

   Ζοῦµε στήν ἐποχή τῆς ὑποκρισίας! Ὅλοι οἱ θεσµοί, ὅλες οἱ ἀξίες, ὅλα τά ἰδανικά σιγά-σιγά σβήνουν ἀπό τό νοῦ καί τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ὄχι µέ τήν βία, ἀλλά µέ αὐτοῦ τοῦ τύπου τήν ὑποκριτική λογική. Ἀντί νά σκεφτοῦµε ὅτι πρέπει νά γίνουµε σωστοί ἄνθρωποι, νά σταµατήσουµε τόν «κακό κόσµο» καί νά τόν ξανακάνουµε «καλό», λέµε ὅτι πρέπει νά σταµατήσουν οἱ ἄνθρωποι νά ἔρχονται στή γῆ!

Γιατί δέν σκεπτόµαστε νά σταµατήσουµε ἐµεῖς τήν δική µας κακή νοοτροπία, ὥστε νά γίνει τό πρῶτο βῆµα πρός τήν ἀλλαγή τοῦ κόσµου; Γιατί ἐντοπίζουµε διαρκῶς ἔξω ἀπό µᾶς τίς ἀλλαγές πού πρέπει νά γίνουν; Πῶς εἴµαστε τόσο βέβαιοι ὅτι ἐµεῖς δέν χρειάζεται νά ἀλλάξουµε τίποτε γιά νά γίνει ὁ κόσµος µας καλύτερος; Ὅσο περιµένουµε ἀπό τούς ἄλλους, τίποτε δέν πρόκειται νά ἀλλάξει. Ἄν δέν ἀλλάξουµε τόν ἑαυτό µας πού τόν ἐλέγχουµε (ἔστω καί θεωρητικά!) πῶς θά ἀλλάξουµε τόν κόσµο;

Ἄς γίνουµε, λοιπόν, ἐµεῖς πρῶτα λογικοί καί ἰσορροπηµένοι ἄνθρωποι καί ἔπειτα ἄς προσπαθήσουµε νά µάθουµε καί στά παιδιά µας νά ζοῦν πραγµατικά  καί νά διαµορφώνουν τόν κόσµο µας πρός τό καλύτερο.

                                                                   Μαρίνα Διαµαντῆ

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Νοεμβρίου 2011 Τεύχος 113