Αγάπη και πέρα από το Θάνατο

Πηγαίνω σ’ ένα ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα να χαιρετίσω το φίλο μου Χ...
Είναι ένας χαρωπός ασπρομάλλης, κι’ αξιοσέβαστος κύριος που φθάνει πλειά στα 70 χρόνια. «Καλά που ήλθες μου λέγει γιατί το απόγευμα φεύγω για την νήσο Κ... πάω να κάμω το ετήσιο μνημόσυνο της γυναίκας μου». Ο εκλεκτός άνθρωπος μου είχε μιλήσει άλλη φορά για την εξαίρετη σύντροφο της ζωής του που, αφ’ ότου την πήρε, ήταν σχεδόν άρρωστη πάντα και του πέθανε ενωρίς και χωρίς να του αφήση παιδιά. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κι’ όμως μένει πιστός στη μνήμη και την αγάπη της. Μερικές μέρες από τις διακοπές του τις περνά στο Κολλέγιο που πέρασε μαθήτρια η γυναίκα του και κάθε χρόνο στο μήνα που πέθανε παίρνει άδεια από την υπηρεσία του και ταξιδεύει μακρυά για να πάη να κάμη μνημόσυνο και να σκορπίση λουλούδια στον τάφο της.

Σ’ ένα Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο που βρισκόμουνα κάποτε, πή­γαινα συχνά τα βράδυα να συντροφεύσω ένα ηλικιωμένο καθηγητή. Καθόταν στο σπουδαστήριό του και πάνω στο τραπέζι του γραφείου του, ανάμεσα σε όγκους βιβλίων, ξεχώριζε η φωτογραφία της πεθαμένης του γυναίκας. Ζούσε μοναχικός, δεν είχε ούτε παιδιά ούτε άλλους συγγενείς κι’ ετοίμαζε σχεδόν μονάχος το φαγητό του...

«Δεν είμαι μονάχος, εδώ που κάθομαι και μελετώ. Δίπλα μου στέκει και η γυναίκα μου, η αγαπημένη κι αγνή ψυχή της» μούλεγε συχνά πάνω στη συζήτησή μας, και αναλυόταν σε δάκρυα.

Ο σοφός Σολομών είπε πως «η αληθινή αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο». Μα ο Σολομών έζησε πριν από το Χριστό και δεν ήξερε πως ο Χριστός κατήργησε το θάνατο και μας έδωσε το δικαίωμα να ζούμε και να αγαπούμε και πέρα από τον θάνατο ακόμη.

Έτσι βλέπει κανείς αυτό το σχεδόν απίστευτο μα και υπέροχο φαινόμενο ν’ αγαπούμε κείνους π’ αγαπήσαμε αληθινά στη ζωή και πέρα από το θάνατο τους. Όμορφες και δυνατές καρδιές δίνουν συχνά τον όρκο της αληθινής αγάπης που δεν τον σβύνει ούτε ο θάνατος ακόμη. Κι’ είναι στ’ αλήθεια να θαυμάζη κανείς αυτό τον ηρωϊσμό κι’ αυτή την ευγένεια της ανθρώπινης καρδιάς.

Εδώ μια κοπέλλα τάζει την καρδιά της σ’ έναν νέο που τον παίρνει ξαφνικά ο θάνατος, μα κείνη μένει πιστή στον όρκο της και δεν ζητά άλλο δεσμό στη ζωή της.

Εκεί μια νιόπαντρη γυναίκα χηρεύει από νωρίς, ντύνει τη νιότη της στα μαύρα ρούχα και μένει πιστή και αφοσιωμένη στη μνήμη εκείνου που αγάπησε και στα παιδιά του. Κι’ αλλού ένας σοφός κι’ ανώτερος από αδυναμίες και αισθηματικότητες άνδρας μαγειρεύει, μελετά και γράφει με μόνη συντροφιά τη φωτογραφία της πεθαμένης αγαπημένης του γυναίκας.

Μα κι’ αν αυτά δεν είναι γενικός κανόνας, είναι όμως μια εξαίρεση ή πολλές μαζί εξαιρέσεις, που τιμούν τον άνθρωπο και τον υψώνουν μέσα στον υλικό κόσμο που ζη, μέσα στην ίδια τη συνείδησή του. Και είναι ακόμη μια εξαίρεση που μας κάνει να ελπίζωμε και να περιμένωμε πολλά από τον άνθρωπο.

Και θέλω να πω ακόμη πως αυτές τις ηρωϊκές και ιδανικές μορφές της πιστής αγάπης μπορούμε να τις δώσωμε γι’ απάντηση σε κείνες τις άλλες, τις αχαμνές και προδομένες αγάπες των μικρών και τιποτένιων καρδιών. Κι’ ακόμη μπορούμε να τις μαζέψωμε αυτές τις όμορφες και ανώτερες αγάπες της ανθρώπινης καρδιάς, να τις περάσωμε στα βιβλία μας, στα θέατρα και στα τραγούδια μας για να τις δώσωμε μνημείο και έξοχο μαρτύριο στις καρδιές των εκλεκτών και των ηρωϊκών εφήβων κάθε γενεάς στην ανθρωπότητα.

Αγάπη ως την άκρη της ζωής κι’ αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο. Αγάπη μέσα στην ευτυχία της ζωής και μέσα στην δυστυχία της. Αγάπη των λησμονημένων, αγάπη των ξενητεμένων κι’ αγάπη των νεκρών.

Αγάπη που δεν μιλείς σε ζωντανούς και δεν φανερώνεις την ύπαρξή σου σε ξένα κι’ αδιάντροπα βλέμματα, αγάπη που μένεις κρυμμένη βαθειά στη στάχτη της καρδιάς που άναψες μια φορά και της δίνεις ακόμη τη θέρμη και το φως να ζη και μέσα στην ερημιά της έντιμης χηρείας και της μοναξιάς.

  

           Ο πρ. Κισάμου και Σελίνου

       Ειρηναίος

     «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2011

Τεύχος 110-111