Ο ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ἡ γύμνωση τῆς σύγχρονης θεοποιημένης Ἐπιστήμης!

Ἐγκαινιάσαμε στό περιοδικό μας ἀπό τό προηγούμενο τεῦχος μιά νέα σειρά θεμάτων πού ἐπιδιώκουν νά καταδείξουν τήν ἄρρηκτη σχέση Πίστεως καί Ἐπιστήμης καί θέλουμε νά πιστεύουμε ὅτι μέ αὐτά τά ἄρθρα ἐπιχειροῦμε μιά πιό Ὀρθόδοξη θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου.

Αὐτό τό ἐπιχειροῦμε γιατί τείνει νά ἐπικρατήση καί νά παγιωθῆ καί μεταξύ πιστῶν ἀνθρώπων ἡ Προτεσταντική ἄποψη ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ Πίστη μας καί ἄλλο ἡ Ἐπιστήμη, μέ τό αἰτιολογικό πώς ἡ Πίστη μᾶς ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ἐνῶ ἡ Ἐπιστήμη ἀνακαλύπτει τό Ἐπιστητό καί τήν λειτουργία του!

Τό ἐπιχείρημά τους, ὅμως, αὐτό, στηριγμένο σέ πολύ περι­ορι­σμένη λογική, ἀφ’ ἑνός μέν παραβλέπει τό βασικό καί οὐσιῶδες ὅτι Δημιουργός τοῦ Παντός εἶναι ὁ Θεός —ἄρα Αὐτός εἶναι ἡ Ἐπι­στή­μη— καί, κατά συνέπεια ἔχει τόν πρῶτο καί τόν τελευταῖο λόγο γιά τήν ἀξιοπιστία καί τήν Ἀλήθεια τῶν Ἐπιστημῶν μας, καί, ἀφ’ ἑτέρου, παραβλέπει ὅτι ὁ Δημιουργός Θεός δέν δημιούργησε μόνο τό Σύμπαν (ὁρατό καί ἀόρατο, ἔμψυχο καί ἄψυχο), ἀλλά καί ἐγκατέσπειρε σ’ αὐτό ἄπειρες πνευματικές εἰκόνες καί μᾶς ἀπεκά­λυψε τό πῶς τό Δημιούργησε καί πῶς ἡ Εὐδοκία Του θέλει αὐτό νά λειτουργῆ.

Ὅλα αὐτά ἦσαν αὐτονόητα στούς Πατέρες μας, στούς ὄντως Ἐπιστήμονες. Ποτέ δέν ἀναγνώριζαν ὡς Ἐπιστημονική ὁποιαδήποτε θεωρία προσέκρουε στήν Ἁγία Γραφή, ἀφοῦ, ἐφ’ ὅσον προσέκρουε, ἦταν ἀδύνατον νά ἀποδειχθῆ ἀληθινή καί, ἀφοῦ δέν ἀπεδεικνύετο, αὐτομάτως τό κῦρος τῆς θεωρίας αὐτῆς κατέρρεε, ὅπως καί τοῦ ἐμπνευστοῦ της.

Τότε ἀνέλαβε ἡ Προτεσταντική Εὐρώπη! Σάν πατραλοίας τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, «Θανάτωσε καί τόν Θεό» (εἶναι γνωστή ἡ Νιτσεϊκή Θεοκτονία), Τόν “ἔβγαλε ἀπό τή μέση” καί ἔπαυσε νά ἀσχο­λεῖται μέ τό τί συμφωνεῖ καί τί ὄχι μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ γιά τή Δημιουργία Του! Ἀπό τότε, ὅσοι θεωροῦν τόν Θε­ό “τελειωμένη ὑπόθεση” (καί ἔγιναν, δυστυχῶς, πολλοί οἱ παρά­φρο­νες) ἔπαυσαν νά ἀσχολοῦνται μέ τό τί ἀποδεικνύεται καί τί ὄχι καί ἀντικατέστησαν τήν Ἐπιστήμη μέ ἀναπόδεικτες θεωρίες, συναγωνιζόμενοι ποιός θά εἰπῆ «τί καινότερον κενότερον»!

* * *

Γιά νά μή θεωρηθοῦν ἀστήρικτα αὐτά τά συμπεράσματά μου, πέραν τῶν προσωπικῶν μου ἐρωτημάτων, πού ἔθεσα καί στό προηγούμενο ἄρθρο μου (τεῦχος 130-131) καί ἔχουν μείνει ἀναπάντητα ἀπό τούς ἐπιστήμονες, παραπέμπω αὐτούς πού διαφωνοῦν μαζί μου ἀλλά καί κάθε καλοπροαίρετον ἐνδιαφερόμενον στό βιβλίο τοῦ θεωρητικοῦ φυ­σι­κοῦ καί συγ­γρα­φέα LeeSmolin, ὁ ὁποῖος στό βιβλίο του «The troublewith Physics» (Τό πρόβλημα μέ τήν Φυσι­κή, London 2006)*, ἀμφισβητεῖ τήν ἀλήθεια τῆς ἐπικρατούσης «The String theory» (Θεωρίας χορδῶν), πού ἀσχολεῖται μέ τήν δο­μή τοῦ Σύμπαντος καί ἀποσκοπεῖ στήν ἑνοποίηση ὅλων τῶν ἐπί μέ­­ρους το­μέ­ων τῆς Φυσικῆς, χωρίς, ὅμως, μέχρι σήμερα ἀποδεδειγμένο ἀπο­τέ­λε­σμα! Γράφει ὁ συγγραφέας: «The main challenge for theoretical particle physics over the last three decades has been to explain the standard model more deeply. There has been a lot of activity. New theories have been posited and explored, some in great detail, but none has been confirmed experimentally» (Μετάφρ.: Ἡ κύρια πρόκληση μέ τήν θεωρητική σωματιδιακή φυσική τά τελευταῖα 30 χρόνια εἶναι νά ἐξηγηθεῖ τό «συμβατικό μοντέλο» σέ βάθος. Ὑπάρχει μεγάλη δρα­στη­ριότητα. Νέες θεωρίες ἔχουν διατυπωθεῖ καί ἐξερευνηθεῖ, ἀλ­λά καμμία δέν ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ πειραματικά)! Καί συμπλη­ρώνει: «Much effort has been put in to string theory in the last twenty years, but we still do not know if it is true. Even after all this work, the theory makes no new predictions that are testable by current – or currently conceivable – experiments» (Μετάφρ.: Τά τελευταῖα 20 χρόνια ἔχει γίνει πολλή προσπάθεια στόν τομέα τῆς θεωρίας χορδῶν, ἀλλά ἀκόμη δέν ξέρουμε ἄν ἐπαληθεύεται. Ἀκόμη καί μετά ἀπό τόσο ἔργο, ἡ θεωρία δέν εἶναι σέ θέση νά κάνη κάποια πρόβλεψη πού θά μπορεῖ νά δοκιμασθῆ μέ πείραμα)!

*Τό βιβλίο αὐτό μᾶς τό ὑπέδειξε ὡς ἀποδεικτικό τῶν ἰσχυρισμῶν μας ὁ ἀκαδημαϊκός ἐπιστήμων κ. Ἀργύρης Διαμαντής, τόν ὁποῖον καί γραπτῶς εὐχαριστοῦμε θερμά.

Ὅμως ἡ διεθνής ἀκαδημαϊκή κοινότητα παραμένει ἀπτόητη πα­ρά τήν ἀκαρπία τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς θεωρίας της, ὥστε ὁ Lee Smolin ἀναγκάζεται νά τήν ἐκθέση:«Despite the absence of experimental support and precise formulation, the [string] theory isbelieved by some of its adherents with a certainty that seems emotional rather than rational»(Μετάφρ.: Παρά τήν ἀπουσία πειραματικῆς ὑποστήριξης καί ἀκριβοῦς διατύπωσης, ἡ θεωρία χορδῶν πιστεύεται ἀπό κάποιους ὑποστηρικτές της μέ μιά βεβαιότητα πού μᾶλλον μοιάζει συναισθηματική παρά λογική)!

Τό τί ἐστί «Θεωρία χορδῶν» καί σέ ποιά ἔκτα­ση ἀσχολοῦνται μέ αὐτήν οἱ σύγχρονοι φυσικοί, μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ συγγραφέας τοῦ βι­βλίου στήν εἰσαγωγή του, γιά νά ἀντιληφθοῦμε πόσο κυρίαρχη εἶναι ἡ θεωρία αὐτή στή σύγχρονη ἐπιστήμη: «Stringtheory now has such a dominant position in the academy that it is practically career suicide foryoung theoretical physicists not to join the field» (Μετάφρ.: Ἡ θεωρία χορδῶν ἔχει πιά τόσο σημαντική θέση στήν ἀκαδημαϊκή κοι­νό­τητα, πού γιά τούς νέους θεωρητικούς φυσικούς εἶναι πρακτικά ἐπαγγελματική αὐτοκτονία νά μήν ἐργασθοῦν σέ αὐτόν τόν το­μέα)!

Ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν πού παραθέσαμε, ἀλλά καί ἀποκα­λυ­πτικό συνάμα τῆς ἀπάτης, πού παρουσιάζεται σήμερα ὡς ἐπιστήμη, εἶναι τό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα καί πάλι ἀπό τήν εἰ­σα­γω­γή τοῦ βι­βλίου τοῦ Lee Smolin: «While few would disagree withthe rhetoric of diverse views, it is being practiced less and less. Some young string theorists have told me that they feel constrained to work on string theory whether or not they believe in it, because it is perceived as the ticket to a professorship at a university. And they are right: In the US, theorists who pursue approaches to fundamental physics other than string theory have almost no career opportunities. In the last 15 years there have been a total of three assistant professors appointed to American research universities who work on approaches to quantum gravity other than string theory…» (Μετάφρ.: Ἐνῶ λίγοι θά διαφωνήσουν μέ τό δι­καί­ω­μα τῆς ἐκφράσεως διαφορετικῶν ἀπόψεων, στήν πράξη, ὅμως, αὐ­τό τό δικαίωμα ἀσκεῖ­ται ὁλοένα καί λιγότερο. Μερικοί νέοι θεω­ρη­τι­κοί φυσικοί μοῦ ἔχουν πεῖ ὅτι αἰθάνονται ὑποχρεωμένοι νά ἐργασθοῦν στήν θε­ω­ρία χορδῶν εἴτε τήν πιστεύουν εἴτε ὄχι, γιατί θεωρεῖται σάν εἰ­σι­τή­ριο γιά τήν κατάκτηση μιᾶς καθηγητικῆς θέσεως σέ κάποιο πανεπιστήμιο. Καί ἔχουν δίκαιο: Τά τελευταῖα 15 χρόνια μόνο τρεῖς ἐπίκουροι καθηγητές δι­ο­ρί­σθηκαν σέ ἀμε­ρι­κα­νι­κά πα­νε­πι­στήμια γιά νά ἐργασθοῦν στήν κβαν­τι­σμένη βα­ρύ­τη­τα μέ ἄλλη θεωρητική προσέγγιση, πέραν τῆς θεωρίας χορδῶν)!Δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια δικά μας, ἄν δέν πιῆ κανείς τό «τρελό νερό», δέν πρόκειται νά ἰδῆ στά μάτια του ἀκαδημαϊκή καρριέρα!

Ὡστόσο, ἔγινε, νομίζω, σαφές ὅτι ὄντως ἡ «StringTheory» ἀ­φή­­νει ἐντελῶς γυμνή καί ἐκτεθειμένη τήν θεωρούμενη παντοδύ­ναμη σύγ­­χρο­­νη ἐπιστήμη!

* * *

Ὁ Εὐρωπαῖος ἀλάθητος ἄνθρωπος –κατά τόν χαρακτηρισμό τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς– ἀφοῦ παρεφρόνησε, ἐπεδόθη νά κα­τα­­­κλύ­ση τόν Πλανήτη Γῆ μέ κάθε εἴδους μυθοπλασία, πού τή βά­πτι­­σε Ἐπιστήμη, ἀνακατεύοντας τίς μυθοπλασίες αὐτές μέ πραγ­μα­τι­κές ἀνακαλύψεις καί ἐπιτεύγματα, δημιουργώντας ἕνα κυκεώνα ἐπι­στη­μο­νικῆς ἀλήθειας καί πλάνης, πού πολύ δύσκολα μπορεῖ κανείς νά βρῆ ἄκρη, παρεκτός ἄν παύση νά θεωρῆ αὐτονόητα ἐπιστημονικό ὅ,τι ὁρίζουν ἔτσι οἱ ἀλληλοαποκαλούμενοι ἐπιστήμονες!

Σ’ αὐτήν τήν “μορφωτική” ἀτμόσφαιρα, τήν καθαρά Προτεσταν­τική, διαμορφώθηκε ἡ Παιδεία μέ τήν ὁποία μεγαλώσαμε, καί ἐξα­­κο­λουθοῦμε νά μεγαλώνουμε καί τά παιδιά μας. Αὐτήν τήν ἀτμό­σφαιρα ἀναπνεύσαμε καί ἀναπνέουμε, καί, ἐπειδή τήν ἀνα­πνέ­­ου­με ὡς Ἔθνος ἐπί 200 χρόνια, τήν οἰκειοποιηθήκαμε καί τήν βι­ώ­νου­με σάν γνήσια Ὀρθοδοξία!

Ἐπί 200 χρόνια ἀκολουθοῦμε μέ ἀπόλυτη συνέπεια ὅλα ἐκεῖ­να πού πολέμησαν οἱ Πατέρες μας ὡς «ὀθνεῖα», ὡς ξένα πρός τό ἦθος τῆς Πίστεώς μας καί ἀπαράδεκτα. Καί τά ἀκολουθοῦμε, ἀφοῦ πα­ρα­δο­θήκαμε ἀμαχητί στή Βαυαρική κυριαρχία, πού ἐρήμωσε τά Μοναστήρια μας καί τήν Ὀρθόδοξη συνείδησή μας καί τήν ἀντικατέστησε μέ τήν ἀνόητη νοησιαρχία, ἡ ὁποία μετέτρεψε τήν εὐρύτητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας σέ Φαρισαϊκή κωδικοποίηση τῆς Πίστεως.

Ἔτσι, σήμερα ὑπάρχουν πολλοί πού θέλουν νά πιστεύουν ὅτι εἶ­ναι συνεχιστές τῶν ἀνθενωτικῶν της Βασιλεύουσας, ἀλλά στήν πραγ­μα­τι­κότητα ἀγωνίζονται γιά τή διατήρηση λεκτικῶν σχημάτων, χωρίς νά ὑποψιάζονται ὅτι μέσα ἀπό αὐτά ἀπουσιάζει ἡ Ὀρθόδοξη ζωή.

Ἄν ἦσαν συνειδητοί ἀνθενωτικοί, θά ἐξακολουθοῦσαν νά ταυτί­ζουν τήν Πίστη μέ τήν καθημερινή ζωή, ἀφοῦ τό Ὀρθόδοξο ἦθος πη­γά­ζει ἀπό τό Δόγμα καί ὄχι ἀπό τόν Πουριτανισμό. Ἄν ἦσαν συ­νει­δητοί ἀνθενωτικοί θά εἶχαν τήν Θεολογία ὡς Γνώμωνα γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐπιστήμης τους. Ἄν ἦσαν συνειδητοί ἀνθε­νω­τικοί, θά εἶχαν συνείδηση ὅτι ἡ Πολιτική τοῦ Κράτους ἔχει ἄμεσες ἐπιπτώσεις στό ἦθος καί στήν Πίστη τῶν πολιτῶν.

Οἱ Πατέρες μας ἦσαν συνειδητοί ἀνθενωτικοί γιατί συναρ­τοῦ­σαν ἄμεσα τήν πολιτική τοῦ Κράτους μέ τήν διατήρηση ἤ ὄχι τῆς Πίστεως καί γι’ αὐτό προτιμοῦσαν«Τουρκικόν φακιόλιον πα­ρά Τιάραν Παπικήν», ἐνῶ οἱ σημερινοίimitassionἀνθενωτικοί ἔ­χουν τήν ἀφέλεια νά πιστεύουν ὅτι ἡ Πίστη δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν Πολιτική πού ἀσκεῖται στόν Τόπο μας καί πασχίζουν νά ἀπο­φύ­γουν τήν Παπικήν Τιάραν μέ πολιτικήν Ἀμερικανο-ευρωπαϊκήν! Ἀδι­α­φο­ροῦν γιά τό εἶδος τῆς Πολιτικῆς πού ἀσκεῖται στόν Τόπο πού ζοῦν, γιατί ἔχασαν τήν Ὀρ­θό­δοξη συνείδηση πού μᾶς ὑποχρεώνει νά μή χάσουμε ἀπό τά μάτια μας τόν ἔλεγχο τῶν ἐπιγείων, γιατί τότε εἶναι ἀδύνατον νά ἀντιληφθοῦμε τά Ἐπουράνια: «Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;». (Ἰω. 3, 12)

Αὐτή ἡ παντελής ἀδιαφορία τῶν Νεοελλήνων Ὀρθοδόξων γιά τήν ἀποσύνδεση ἤ μᾶλλον γιά τόν κατακερματισμό τῶν ἐκφρά­σεων τῆς ζωῆς, γιά τόν κατακερματισμό τῆς Ἐπιστήμης σέ ἐπιστῆμες, εἶναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἀπόδειξη τοῦ ὅτι βιώνουμε σήμερα ὡς Ἔθνος μιά ἀμι­γῶς Προτεσταντική Ὀρθοδοξία μέ Ὀρθόδοξο Τελετουργικό, ἀφοῦ μόνο ὁ Προτεσταντισμός πολέμησε λυσσωδῶς καί ἐπέτυχε νά κατακερματίση τίς ἐπίγειες ἀνθρώπινες ἐνασχολήσεις καί δρα­στη­ριό­τητες, ἀποσυνδέοντας τις ἀπό τήν ἐποπτεία τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει ἐπέτυχε νά ἀκυρώση καί Τήν Ἐκκλησία, μέ τό νά πείση τούς ἀνθρώπους ὅτι δέν Τήν χρειάζονται πιά, “στέφοντας” ἀλάθητον τόν κάθε πρώην πιστό!

Δεχθήκαμε αὐτόν τόν κατακερματισμό τῆς ζωῆς, γιατί πιστέ­ψα­με ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε τρόπος ζωῆς ἀφήνει ἄθικτο τό Δόγμα τῆς Πίστεως! Τί πλάνη! Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι «φαῦλος βίος, φαῦλα δόγματα γεννᾶ». Γεννᾶ τήν ἀλλοτρίωση καί τήν φαυλότητα ὕπουλα, μακροπρόθεσμα, χωρίς νά τό καταλάβουμε, μέ τήν ἴδια μέθοδο πού ὁ διάβολος μᾶς εἰσηγεῖται σκέψεις μέ τόσο πειστικό τρόπο —γιατί μᾶς ἔχει ψυχολογήσει πολύ καλά— ὥστε ἔχουμε τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι δικές μας!

Ὁ κατακερματισμός τῆς ζωῆς εὐνοεῖ τόν Διάβολο, γιατί πε­ρι­ο­ρίζει τόν ἐναντίον του πόλεμο μόνο στά θρησκευτικά θέματα, ἐνῶ εἶναι ὑπεύθυνος καί ὑπόλογος γιά ὅλες τίς διαστροφές ὅλων τῶν ἐκφράσεων τῆς ζωῆς. Εἶναι ὑπόλογος γιά τήν Παγκόσμια Πολι­τι­κή, γιά τή στρατευμένη στίς ὑπηρεσίες του σύγχρονη —κατ’ εὐφημισμόν— Ἐπιστήμη, γιά τίς παραχαράξεις καί τή διαστροφή τῆς Ἱστορίας καί κάθε Ἀλήθειας, γιά τήν πλαστή πραγματικότητα πού τήν παρουσιάζει σάν φόβητρο καί ἐλέγχει τούς λαούς, ὅπως μέ τήν πλασματική παγκόσμια Οἰκονομία!

Αὐτή ἡ πλανεμένη παραδοχή μᾶς ἔκανε Προτεστάντες. Ξεχάσαμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ Παντός καί πώς ὅ,τι σήμερα ἀπο­τε­λεῖ ἀντικείμενο τῶν Ἐπιστημῶν εἶναι δικό Του Ἔργο καί ὅτι χω­ρίς Αὐτόν δέν μποροῦμε νά προσεγγίσουμε οὔτε τή γνώση τοῦ Ἐπι­στη­τοῦ.

Λησμονήσαμε ὅτι ὁ μοναδικός πόλεμος στήν Ἱστορία τῆς Δη­μι­ουργίας εἶναι ὁ πόλεμος τοῦ Διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ «δι’ Οὗ τά πάντα ἐγένετο». Μᾶς τό ὑπενθύμισε στίς μέρες μας ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἀλλά ἐμεῖς τιμοῦμε τή μνήμη του, ἀναφερόμενοι μόνο στά ὅσα γράφει ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ἀνατομία τῆς Εὐρωπαϊκῆς σκέψεως πού ἔκαμε καί στά ὅσα ἔγραψε ἐναντίον τοῦ θεωρουμένου σήμερα Πολιτισμοῦ ἀλλά καί στό πῶς αὐτός ὁ τάχα Πολιτισμός μᾶς ἐπηρεἀζει!

Ἔτσι, δέν εἶναι παράδοξο ὅτι παρασυρθήκαμε ἀπό τά «στοιχεῖα τοῦ κόσμου» στόν τρόπο σκέψεώς μας. Ἀφοῦ δέν συγκρατήσαμε ἀπό τά Λειτουργικά Μαθήματα τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ἡ Ἀλήθεια προ­­σεγ­­γί­ζεται μόνῳ «Θεοπνεύστῳ Λογικῇ», εἶναι ἑπόμενο νά θε­­ω­ροῦ­­με λογικό ὅ,τι ὁ κόσμος θεωρεῖ λογικό, ἐπιστημονικό, πο­­λι­­τι­κά ὀρθό καί ἔγκυρο.

Εἶναι πρωτοφανές αὐτό πού συμβαίνει μέ τούς χριστιανούς στήν ἐποχή μας. Στήν ἐποχή πού κατ’ ἐξοχήν καυχᾶται γιά τή γνώση πού τῆς ἔχει προσδώσει ἡ συσσωρευμένη ἱστορική της ἐμπειρία, οἱ χριστιανοί νά πάσχουμε ἀπό ἀνεξήγητη πνευματική μυωπία καί ἐνῶ δέν εἴμαστε εἰς θέσιν νά διακρίνουμε τά Σημεῖα τῶν Καιρῶν πού πέρασαν καί νά τά ἀξιοποιήσουμε, ἔχουμε τήν βλακώδη προσδοκία νά προγνωρίσουμε τά Σημεῖα τῶν Καιρῶν πού θά ἔλθουν!

Ἄς εὐχηθοῦμε, ἡ νέα Ἐκκλησιαστική χρονιά πού ἄρχισε σή­με­ρα 1η Σεπτεμβρίου 2013 νά μᾶς εὕρη ἀνοικτούς καί ὑπάκουους στίς προτροπές τοῦ Θεοῦ μας: «συμβουλεύω σοί ἀγορᾶσαι παρ’ ἐμοῦ χρυ­­σίον πεπυρωμένον ἐκ πυρός ἵνα πλουτήσης, καί ἱμάτια λευκά ἵνα περιβάλη καί μή φανερωθῆ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου, καί κολλύριον ἵνα ἐγχρίση τούς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπης» (Ἀποκαλ. 3,18)!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος 132-133

Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2013

http://www.agnikolaos.gr