Τό ἔπος τοῦ 1940, ὁ ἡρωϊκός δηλαδή ἀγώνας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα, ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἕως τήν 31η Μαΐου τοῦ 1941, ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα μία ἀπό τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς
στρατιωτικῆς ἱστορίας.
Ὁ ἑλληνοϊταλικός πόλεμος ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεκτατικής
πολιτικῆς τοῦ φασιστικοῦ καθεστῶτος, πού ὁ Μπενίτο Μουσολίνι εἶχε ἐγκαθιδρύσει στήν Ἰταλία. Ὁ Ἰταλός δικτάτορας, ἔχοντας ὡς πρότυπο τίς
κατακτήσεις τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, θέλησε νά ἀποδείξει στούς
Γερμανούς συμμάχους τοῦ Ἄξονα
ὅτι μπορεῖ καί ὁ ἴδιος νά ὁδηγήσει τήν Ἰταλία σέ ἀνάλογες
στρατιωτικές ἐπιτυχίες. Ἔχοντας κατακτήσει τήν Ἀλβανία ἀπό τήν ἄνοιξη τοῦ 1939, καθώς καί πολλές βρετανικές βάσεις στήν Ἀφρική, ὁ Μουσολίνι ἐπιθυμοῦσε, κατακτῶντας
τήν Ἑλλάδα ἀφ’ ἑνός νά σημειώσει μία εὔκολη ἐπιτυχία καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἰσχυροποιήσει
τά συμφέροντα τῆς Ἰταλίας στά Βαλκάνια.