Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος ονομάζει την Πεντηκοστή μητρόπολη των εορτών. Ο ιερός υμνωδός την αποκαλεί «τελευταίαν εορτήν… αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις»· η εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού. Η εκπλήρωση των επαγγελιών του Πατρός δια του στόματος των Προφητών: «και έσται εν ταις εσχάταις ημέραις εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα». Αλλά και η εκπλήρωση των επαγγελιών του Υιού –επειδή μια είναι η ευδοκία και επαγγελία του Πατρός και του Υιού, κατά τον Αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά– η απόδειξη της πιστότητας των λόγων Του: «και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα, και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας».
Λίγο πριν τη Σταύρωσή Του ο Χριστός προετοιμάζει τους μαθητές Του για το Πάθος Του αλλά και γι’ αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα. Τους καλεί να έχουν ειρήνη, χαρά και αγάπη και τους υπόσχεται ότι ο Παράκλητος θα είναι για πάντα κοντά τους. Στην Αρχιερατική Του προσευχή παρακαλεί τον Θεό-Πατέρα να τους χαρίσει αυτά τα ανεκτίμητα δώρα: «ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν» και «ίνα έχωσιν την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς».
Παρά ταύτα, με τα γεγονότα του Πάθους που ακολουθούν έρχεται η θλίψη, η απογοήτευση, η άρνηση. Στη συνέχεια βρίσκονται αντιμέτωποι με το κενό μνήμα, και την αρχική έκπληξη και απορία διαδέχεται η ελπίδα. Οι συναντήσεις με τον αναστημένο Χριστό και η ένδοξη Αναληψή Του γεμίζουν ευφροσύνη τις καρδιές τους και στερεώνουν την πίστη τους με τη βεβαιότητα της Αναστάσεως. Έτσι η ημέρα της Πεντηκοστής τους βρίσκει «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν» την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Κυρίου τους. Και ο Χριστός αποδεικνύει για άλλη μια φορά την πιστότητά Του: Κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιον και τους χορηγεί όλα εκείνα τα χαρίσματα που ο άνθρωπος είναι αδύνατο να τα αποκτήσει ολοκληρωμένα χωρίς τη βοήθεια του Θεού. «Επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου» και απέκτησαν δύναμιν εξ ύψους». Αυτοί που, έστω από αγάπη προς τον Χριστό, ζητούσαν να διακριθούν κοντά του, γίνονται μια ψυχή και μια καρδιά με το πλήθος των πιστευσάντων και «ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά». Από μαθητές γίνονται Απόστολοι και μαχητές της αλήθειας του Ευαγγελίου, αντιτασσόμενοι σε αρχές και εξουσίες, υποβάλλοντες τον εαυτό τους σε εκούσιες στερήσεις, υπομένοντες κακουχίες, διατηρώντας όμως πάντα αδιατάρακτη ειρήνη και χαρά ακόμη και την ώρα του μαρτυρίου.
Είκοσι αιώνες τώρα κάθε χρόνο γιορτάζει η Εκκλησία την ημέρα της Πεντηκοστής. Αυτή την ημέρα στον εσπερινό καλούνται οι πιστοί να γονατίσουν για πρώτη φορά μετά από πενήντα ημέρες πασχάλιας χαράς και «ανάτασης». Κλίνοντες γόνυ στον Τριαδικό Θεό, καλούνται να κατανοήσουν ότι η χαρά της Αναστάσεως μπορεί να διατηρηθεί αμείωτη μόνο όταν προσκυνούν με ορθό φρόνημα και καθαρή καρδιά την Αγία Τριάδα. Απόδειξη τρανή αποτελεί ο χορός των Αγίων που η Εκκλησία εορτάζει την αμέσως επόμενη Κυριακή. Των ανθρώπων αυτών στους οποίους βρίσκει ανάπαυση το Πανάγιο Πνεύμα.
Είκοσι αιώνες τώρα επιβεβαιώνεται αδιάκοπα η εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού. Κι όμως εμείς αρνούμαστε να εμπιστευτούμε Εκείνον που είναι ο μόνος πιστός στις υποσχέσεις Του. Ακολουθούμε πρόσωπα και ομάδες που καθημερινά διαψεύδουν τις προσδοκίες μας και αποδεικνύονται παντελώς αναξιόπιστοι. Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε να τους δίνουμε συνεχώς νέες ευκαιρίες για να καταστρέφουν τη ζωή μας. Γιατί άραγε λειτουργούμε με τόση έλλειψη διάκρισης και τόση επιπολαιότητα; Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε ανάπαυση στην αγκαλιά του Θεού; Η απάντηση είναι απλή και σαφής και την παίρνουμε από τους ύμνους του Πεντηκοσταρίου: «Αλλότριον τοις ανόμοις εστί το σέβειν την άναρχον Τριάδα…» Είμαστε άνομοι λοιπόν. Και ως άνομοι επιλέγουμε άνομους αρχηγούς και έχουμε άνομες επιδιώξεις. Κι έτσι καταφέραμε να μείνουμε και με παγωμένες καρδιές και με άδειες τσέπες!
Σήμερα που στην πατρίδα μας όλοι σχεδόν –παρά τα λάθη μας– νιώθουμε προδομένοι από όλους, μήπως είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τα κριτήριά μας και να αποφασίσουμε ποιούς τελικά μας «συμφέρει» να εμπιστευτούμε;
Την ημέρα της Πεντηκοστής, μετά την ομιλία των Αποστόλων, ένα μεγάλο πλήθος των Ιουδαίων τους ρώτησε: «τι ποιήσομεν άνδρες αδελφοί;» Έθεσαν δηλαδή τον εαυτό τους με εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση των Αποστόλων. Αυτό είναι που πραγματικά χρειάζεται. Όσοι λοιπόν έχουν έστω και κάποια ίχνη ειλικρίνειας στην αναζήτηση του Θεού, όσοι έχουν κουραστεί από την κατάσταση του εαυτού τους και την κατάσταση τριγύρω τους, είναι καιρός τώρα να κάνουν το αποφασιστικό βήμα: Να επιλέξουν τον πνευματικό τους πατέρα ανάμεσα σε εκείνους που έχουν βαθιά συναίσθηση της αποστολής τους και με απλότητα και επίγνωση να πουν: τι ποιήσομεν πάτερ; Ακούγοντας με προσοχή τις απαντήσεις και υπακούοντας θα αρχίσει η συστηματική θεραπεία, η οποία τελικά θα στεφθεί από τον Θεό με το δώρο της ορθής πίστης: «κατήφεια παθών και λογισμών η ζάλη, μακράν εξοριζέσθω και ούτως εξανθήσει, το έαρ το της πίστεως.»
Τα υπόλοιπα είναι στην κρίση του Θεού, πότε και σε ποιούς θα χορηγηθούν ώστε να γίνουν κοινωνοί της χάριτός Του και να έχουν τη χαρά Του «πεπληρωμένην εν αυτοίς».
Ευανθία Κωλέττη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ιουνίου-Ιουλίου 2011
Τεύχος 108-109
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου